چهار پاره های قهار عاصی

باز کابل در عزا بنشسته‌است باز خونِ بی‌گناهان،‌بی‌کسان جاده‌ها را جویباران ساخته باز رویِ نعش‌هایِ زخم‌زخم شهر،‌سوگِ تازه‌ای انداخته کشته می‌گردد،‌برهنه،‌گرسُنه کودکانِ بی‌سیاست،‌بی‌تفنگ باز زانو…

آی کابل! تو چه مقدار زخم در زخمی تو چه بر باد رفته‌ای کابل چه قَدَر دور مانده‌ای از خویش وه چه از یاد رفته‌ای…

شهرِ در خون نیمِ ملّت شهید و نیمِ دگر زخمی و ناتوان و بیچاره عدّه‌ای سوگوارِ بربادیش عدّه‌ای هم غریب و آواره در تمامیِّ این‌ولایتِ‌مرگ…

های پیغمبر! های پیغمبر! های پیغمبر! قد برافراز و امّتت بنگر از برِ ماچین تا درِ خاور مرگشان همره،‌دردشان یاور های پیغمبر! های پیغمبر! بوسنی…