مفردات کمال خجندی

جهان خاتون غرست و شعر او غر عزیزان بشنوید اشعار غرا

دسترس یافتم به قامت دوست به سر سرو دست من چو رسید

آن دلبر بی‌مهر که ماهی‌ست به چهر دارد سر عاشقی ندارد سر مهر

ز چیست قهقه شیشه‌های مِی دانی؟ به ریش محتسب شهر می‌کند خنده

این تکلف‌های من در شعر من کلمینی یا حمیرای من است

ترک آهوچشمم ای آهوی چشمت شیرگیر صید آهوی توام بر صید خود آهو مگیر

گفت شخصی کمال زن داری گفتم آری زنان ما مردند

گر غزل‌های جهان خاتون به هندستان روند روح خسرو با حسن گوید که این کس گفته است

عاقبت عصار مسکین مرد و رفت خون دیوان‌ها به گردن برد و رفت