محمد اسحق فایز

یادواره زنده یاد استاد زریاب شنیده ام به تنت رخنه کرده بیماری! خدای در دهد این دردِ خاطر آزاری! مباد آن که فلک روزِ مان…

گریبانِ خودم را می کشم، داد از خودم گیرم: _”چه کردی عشق با من، تو، که دل بشکسته و پیرم” نفس می سوزَدَم تا بر…

سویِ آبادیِ دل، بویِ خزانم، می رسد اندوهی دارد که با بادِ وزانم، می رسد از درونِ چون اثیری، گنگ، آوایِ دگر از پر و…

در خیالت زنده گی را زرنگاری میکنم یادی از ایامِ شادِ سردچاری میکنم خلوتی دارم و با این آستین و دستِ پاک گر فقیرم، مشقِ…

جهان! با تلخکامی می کُشیدَم، من … چه جان دارم جز این “او” در درون، گو، کو؟ چه چیزی در نهان دارم مرا، دیروزم و…

برخیزمادر! برخیز مادر! _ زنده گی دارِ پریشانیست! بی تو تمامِ زنده گی بازارِ ویرانیست! بر خیز مادر این سخن با غصه می گویم: _…

این بوی زلف کیست که جان می دهد به من سایه(هوشنگ ابتهاج) “این بویِ زلفِ کیست که جان می دهد…” مرا این زخمِ دل، چگونه…

نمیدانم کجا با خود برم من دل کشالی را و این من – این هماوازِ خراب و لاابالی را فتادم گرچه ازچشمت، شبانگه مویه خواهم…

گذشت ازمن بهار و گلشنی از من نروییده! بیابانِ دلم را کس، پیِ خاری نجوییده! برادرها، مرا خوراکِ گرگان گفته اند، آری که می گوید…

صد بار بادِ صبحدم آمد، بغیرِ تو از شب پیامِ دمبدم آمد، بغیرِ تو گویی که درد خوابِ تو را دیده بود، که – –…

درختِ سرخِ طوفان می دمد سرمایِ سوزان را نگهدارید یاران هرمِ سبزِ نیمه روزان را! بهشتِ داغِ این نو دولتان، دیری نمی پاید خدا ازما…

چرا دریغ کُنمت دیگر، غزل که در تو فراوان بود به بیت هایِ تو پاک وصاف، درخششِ دُر و مرجان بود شکوهِ واژه و آبادی…

به حالِ ابترِ ما، گریه شاد می خندد ستاره شب زده تا بامداد می خندد غمت شکوفه زده در دلی که خانهٔ توست جنون گرفته…

آشفته ما، و گردشِ ایام به کامِ تو! بالِ همایِ بخت و سعادت به بامِ تو! تاریک و روزگار زده، روز هایِ ما جشن و…

می گذشتی، می گذشتی، خاطرت ناشاد بود فکر می کردی که در من خاطری آباد بود؟ چشم غمگینت که سویِ آسمان پرواز داشت چون کبوتر…

کوله بارِ اضطرابم را بگیر از شانه ام! پر ز ماتم شد خدایا زیرِ سقفِ خانه ام! در درونِ تنگنایی مانده ام، در این قفس…

سرودِ وحشیِ من آشیان و خانه ندارد عقوبتِ دلِ من تنگیِ زمانه ندارد سری که در تنِ من راه می رود با من کجا پناه…

دریده اند گلوگاهِ واژه هایِ مرا به پایِ آهه نشانیده اند نایِ مرا ستاکِ کویِ افق در شعورِ باد شکست پگاهییِ که سرودند نقشِ پایِ…

۱ چون گوزنِ وحشی و پیر، راه از گله جدا کرده ام میخواهم کسی مرا به خلوتهایی دور ببرد، – از دشت هایی که رویاهایم…

برخیز و در هوایِ گوارا، نفس بکش! خود را برایِ زنده گییت، از قفس بکش! از کاروانِ عشق چه پس مانده ای، هلا! از نایِ…

اندوهِ بیشمارِ دوصد ساله ام، ببین! چنگم، زِ زخمه هایِ تو در ناله ام، ببین! نی نوبهار مانده مرا نی تموز و فصل دی ماهِ…

می کشم بارِ نفس هایم، به تنهاییِ خود – – این هوایِ آتش افزایم، به تنهاییِ خود محنتِ دوری و غربت در درونِ خانه است…

کوله بارم را برایت یادگاری مانده ام یک دلِ دلتنگ و عمری بی قراری مانده ام از شبی مایوس، خاکستر فرو هشتم در آن زیرِ…

سنگ پر شد از جفا هایِ شما کاشانه ام ای خطا بینان! غلط کردید آب و دانه ام در خموشی هایِ من، نالید بغضم دردناک:…

در انبوهِ زبان و مکان خانه ساخته ام در لایه هایِ اندوهِ تان لانه ساخته ام در حرف حرف و واژهٔ این شعرِ بینگار امروز…

تقدیم به داکتر روح الله بهرامیان! رفته ام خوابِ زمستانی که بیدارم کنید از خودم بیگانه گشتم، تا پدیدارم کنید باغ بودم مرده ام، در…

برگهای زرد راوی روایتی مبر از برگهایِ زرد باد افگنیده بال و پرِ برگهایِ زرد زاغان صحیفه خوانِ بسی درد گشته اند تالاب هم چو…

اگرچه تشنه لب و مانده دورم از برِ عشق خموش و شب زده در گیرِ شورم از برِ عشق به دیدنت به دلِ کوچه هایِ…

می رود عمر و مرا از نظر انداخته ای ای که شال سیه ای را بسر انداخته ای گرچه پیرم به جوانی کّشی ام از…

کجایی مهربانی ای گهر معنایِ انسانی، کجایی تو؟ که هر سو بنگری سودایِ سرمایِ زمستان است و دل ها بی مروت، آسمان بالا و بالاتر…

سایه شعریست که حالا به یادم نمانده دفترچهٔ سربستهٔ آمالِ خودت باش بیرون مرو از خویش، بیا مالِ خودت باش در حسرتِ اقبالِ بلندِ چه…

خسته ام، خسته ام هزار کرت، خانه ای رویِ این جهانم نیست بال و پر دارم همچو گنجشکی، بهرِ پرواز آسمانم نیست در درونم حصارِ…

چه بادِ حول انگیز! چه بادِ عربده کش! که در دمادم اسپیده یی غبار آلود وزید و برجِ بلند باره را چنین لرزاند و تا…

برو زین ره برو آخر که حالا فصلِ پاییزست تکیده برگ و بارِ من، برهنه شاخِ گل خیزست فتاده بر رخم چین و چروک، آیینه…

اگر دوباره درین کهنه دهر عمر کنم؛ ز سرجوان گردم؛ تو را زکوچهٔ دیرین آشنایی ها گرفته، شانه نموده به جای دور برم درخت آلوی…

هشت کودک در غرب کابل از گرسنگی مردند. این سروده به آنان تقدیم میشود: نداده اند اگر جمله آب و نانِ شما گرفته اند به…

کجا روم که شوی از گمانِ من بیرون نه یی چو تیر که روی ازکمانِ من بیرون وطن! نمودِ دلم بوده ای و خواهی بود…

روانی فراری دارم، آسایشش کجا بجویم که نیست، تخمِ فرگشت از دنیا گم گشته است، و من در دور ترین نقطهٔ تقاطعِ متضاد ها سرگردانِ…

در باغِ سیب ها چقدر گُم کنم تو را پنهان ز چشمِ گشنهٔ مردم کنم تو را سودایِ سیب از رهٔ دیدار چیدنیست آغوش تنگ…

پیر گشتم عشق و حالت از دلِ من کم نشد شصت و چار شد سالِ عمرم، چشمِ من بی نم نشد یوسف و یعقوبِ کنعان،…

برایم گریه کن کز چشم هایت یک سر افتادم از آن رویی که می دیدی، به رویِ دیگر افتادم به بالِ بغضِ تلخم آه خرمن…

آسمان ابریست، فرصت هایِ باران می رسد فرصتِ جوشیدنانِ چشمه ساران می رسد شب قوافی هایِ مدهش بود، شعرِ مانده را گاهِ رُستن هایِ شعرِ…

مسلخِ سرخِ “احمد” و “ساره” ست، سرزمینی که سرپناهِ منست مخته خوانند مرد و زن در آن، غم سرایی که خود گواهِ منست اشک، نغنوده…

گر بی سخن از سینه برون آمده باشم دودم که ز ویرانه برون آمده باشم آسان نرسیدیم به منزلگه ات ای دوست زین راه به…

سپیده یی که افق آکنیده اش خونین، همان حماسهٔ خونینِ ننگِ خانهٔ ماست اگرچه پیگرش از زخمِ این زمانه پراست، چهل سال شده، مانده رویِ…

خوب دگه، از فروغ و سایه را خواندید، غزل هایی در اوج. این زمینی را بخوانید: آیینه یی به گریهٔ من گوش می کنی می…

تبِ پروازِ شب، بر خاطرِ پروانه می ماند به ذهنش یاد هایِ غنچه در گلخانه، می ماند ز عشقت در گرفتم، انتظاری می کشم، دیدی…

بازنده گانِ بازیی این روزگارانیم بر آسمان داریم نگاه و زیرِ بارانیم خود مار هایِ آستینِ زنده گی، هستیم افسونگرانِ راهِ سبزِ جمله یارانیم بر…

از من پرسید دربیکاری و بی روزگاری، چه می کنی؟ اینست پاسخ من به آن عزیز: خاطرم، گل کشته حالا باغبانی می کنم باغِ گل…

مرغِ اندوهم که کوی و آشیانم دَر گرفته شعله ها از جسم و جان ها، تاب برده، پَر گرفته آسمان دلتنگ و دودی، مثلِ شامِ…