محمد اسحق فایز

یک کوچه نمانده ست به پایان سفر ها پایان بده ای دوست به اما و اگر ها آزرده نشینی چقدر دردِ دلت داد از سینه…

گلی دگر ز بهارانِ سبز، سر نزند!؟ ز شاخِ سوخته بادام و سیب، بر نزند! هجومِ فاجعه خواند:” به جنگلِ پگهی کبوترانِ سفر کرده بال…

شده دلتنگم و از سینه برآید نفسم بِبَرَم بر درِ یک دره و بکشا قفسم بُبَر آنجا که فغان برکشم: – “ای داد گرا!” آخ!…

در عشق در انظار چه رسوا شده ماندیم چون جرحهٔ ناسور دهن واشده ماندیم گرچه نرسیدیم به دلخواسته، گو، کَی زانو به بغل برده و…

حاصلِ روز و شبم در همه جا دلتنگیست آسمان گِردِ سرم کرده به پا دلتنگیست من که پرسیده ام از علتِ این غایله ها گفت:”…

به یادت این همه بیدارم امشب حریقِ بسترِ تبدارم امشب تو در خوابی در آن غربت گرفتار من از جانِ خودم، بیزارم امشب دو چشمت…

این غزل از ماه ها پیش است و فراموش شده بود، استقبال غزل سایه است : چه شد که آشنا کسی، به این گذر نمی…

هیچ کاری نمی توانم کرد، شانه هام رویِ ذهنِ من بار است مغزِ من جوش میخورد از درد، گویی که آشیانِ اژدار است در خودم…

گریخته ام بروم دِه و آسمان بخرم کمی ستاره و مهتاب و کهکشان بخرم دلم ز دقیِ این تنگنا پریشان است برایِ بال و پرم…

صد بارمن گریخته ام از درونِ خویش از بس که دیده ام جدلِ سرخِ گرگ و میش او می کَشد مرا که مرو زین بساطِ…

در دور دستِ ذهن.. تارَکم زخمِ صد تبر دارد، خوانده ای نقشِ آشنایش را من نیفتاده ام زپا هرکز، _کَی؟ _ کجا؟ رفتم انتهایش را…

چرا سر مانده ایدا رویِ این بالین مرگ اندود؟ ببینید، تا به گردون می رود از پیکرِ تان دود! ببینید ای بخواب اندر ترینان قوم،…

به استاد یحیا جواهری عزیز به امید و آرزوی سلامتی زودتر شان! گر پرچمِ زمانه نیابد نشان، بد است دردت اگر نهفته بماند، زبان بد…

انگار که در چشمِ تو من زُل زده باشم یا دست برآن حلقهٔ کاکل زده باشم دست و نگهم رنگِ نسیمیست که در ذهن از…

یادواره زنده یاد استاد زریاب شنیده ام به تنت رخنه کرده بیماری! خدای در دهد این دردِ خاطر آزاری! مباد آن که فلک روزِ مان…

گریبانِ خودم را می کشم، داد از خودم گیرم: _”چه کردی عشق با من، تو، که دل بشکسته و پیرم” نفس می سوزَدَم تا بر…

سویِ آبادیِ دل، بویِ خزانم، می رسد اندوهی دارد که با بادِ وزانم، می رسد از درونِ چون اثیری، گنگ، آوایِ دگر از پر و…

در خیالت زنده گی را زرنگاری میکنم یادی از ایامِ شادِ سردچاری میکنم خلوتی دارم و با این آستین و دستِ پاک گر فقیرم، مشقِ…

جهان! با تلخکامی می کُشیدَم، من … چه جان دارم جز این “او” در درون، گو، کو؟ چه چیزی در نهان دارم مرا، دیروزم و…

برخیزمادر! برخیز مادر! _ زنده گی دارِ پریشانیست! بی تو تمامِ زنده گی بازارِ ویرانیست! بر خیز مادر این سخن با غصه می گویم: _…

این بوی زلف کیست که جان می دهد به من سایه(هوشنگ ابتهاج) “این بویِ زلفِ کیست که جان می دهد…” مرا این زخمِ دل، چگونه…

نمیدانم کجا با خود برم من دل کشالی را و این من – این هماوازِ خراب و لاابالی را فتادم گرچه ازچشمت، شبانگه مویه خواهم…

گذشت ازمن بهار و گلشنی از من نروییده! بیابانِ دلم را کس، پیِ خاری نجوییده! برادرها، مرا خوراکِ گرگان گفته اند، آری که می گوید…

صد بار بادِ صبحدم آمد، بغیرِ تو از شب پیامِ دمبدم آمد، بغیرِ تو گویی که درد خوابِ تو را دیده بود، که – –…

درختِ سرخِ طوفان می دمد سرمایِ سوزان را نگهدارید یاران هرمِ سبزِ نیمه روزان را! بهشتِ داغِ این نو دولتان، دیری نمی پاید خدا ازما…

چرا دریغ کُنمت دیگر، غزل که در تو فراوان بود به بیت هایِ تو پاک وصاف، درخششِ دُر و مرجان بود شکوهِ واژه و آبادی…

به حالِ ابترِ ما، گریه شاد می خندد ستاره شب زده تا بامداد می خندد غمت شکوفه زده در دلی که خانهٔ توست جنون گرفته…

آشفته ما، و گردشِ ایام به کامِ تو! بالِ همایِ بخت و سعادت به بامِ تو! تاریک و روزگار زده، روز هایِ ما جشن و…

می گذشتی، می گذشتی، خاطرت ناشاد بود فکر می کردی که در من خاطری آباد بود؟ چشم غمگینت که سویِ آسمان پرواز داشت چون کبوتر…

کوله بارِ اضطرابم را بگیر از شانه ام! پر ز ماتم شد خدایا زیرِ سقفِ خانه ام! در درونِ تنگنایی مانده ام، در این قفس…

سرودِ وحشیِ من آشیان و خانه ندارد عقوبتِ دلِ من تنگیِ زمانه ندارد سری که در تنِ من راه می رود با من کجا پناه…

دریده اند گلوگاهِ واژه هایِ مرا به پایِ آهه نشانیده اند نایِ مرا ستاکِ کویِ افق در شعورِ باد شکست پگاهییِ که سرودند نقشِ پایِ…

۱ چون گوزنِ وحشی و پیر، راه از گله جدا کرده ام میخواهم کسی مرا به خلوتهایی دور ببرد، – از دشت هایی که رویاهایم…

برخیز و در هوایِ گوارا، نفس بکش! خود را برایِ زنده گییت، از قفس بکش! از کاروانِ عشق چه پس مانده ای، هلا! از نایِ…

اندوهِ بیشمارِ دوصد ساله ام، ببین! چنگم، زِ زخمه هایِ تو در ناله ام، ببین! نی نوبهار مانده مرا نی تموز و فصل دی ماهِ…

می کشم بارِ نفس هایم، به تنهاییِ خود – – این هوایِ آتش افزایم، به تنهاییِ خود محنتِ دوری و غربت در درونِ خانه است…

کوله بارم را برایت یادگاری مانده ام یک دلِ دلتنگ و عمری بی قراری مانده ام از شبی مایوس، خاکستر فرو هشتم در آن زیرِ…

سنگ پر شد از جفا هایِ شما کاشانه ام ای خطا بینان! غلط کردید آب و دانه ام در خموشی هایِ من، نالید بغضم دردناک:…

در انبوهِ زبان و مکان خانه ساخته ام در لایه هایِ اندوهِ تان لانه ساخته ام در حرف حرف و واژهٔ این شعرِ بینگار امروز…

تقدیم به داکتر روح الله بهرامیان! رفته ام خوابِ زمستانی که بیدارم کنید از خودم بیگانه گشتم، تا پدیدارم کنید باغ بودم مرده ام، در…

برگهای زرد راوی روایتی مبر از برگهایِ زرد باد افگنیده بال و پرِ برگهایِ زرد زاغان صحیفه خوانِ بسی درد گشته اند تالاب هم چو…

اگرچه تشنه لب و مانده دورم از برِ عشق خموش و شب زده در گیرِ شورم از برِ عشق به دیدنت به دلِ کوچه هایِ…

می رود عمر و مرا از نظر انداخته ای ای که شال سیه ای را بسر انداخته ای گرچه پیرم به جوانی کّشی ام از…

کجایی مهربانی ای گهر معنایِ انسانی، کجایی تو؟ که هر سو بنگری سودایِ سرمایِ زمستان است و دل ها بی مروت، آسمان بالا و بالاتر…

سایه شعریست که حالا به یادم نمانده دفترچهٔ سربستهٔ آمالِ خودت باش بیرون مرو از خویش، بیا مالِ خودت باش در حسرتِ اقبالِ بلندِ چه…

خسته ام، خسته ام هزار کرت، خانه ای رویِ این جهانم نیست بال و پر دارم همچو گنجشکی، بهرِ پرواز آسمانم نیست در درونم حصارِ…

چه بادِ حول انگیز! چه بادِ عربده کش! که در دمادم اسپیده یی غبار آلود وزید و برجِ بلند باره را چنین لرزاند و تا…

برو زین ره برو آخر که حالا فصلِ پاییزست تکیده برگ و بارِ من، برهنه شاخِ گل خیزست فتاده بر رخم چین و چروک، آیینه…

اگر دوباره درین کهنه دهر عمر کنم؛ ز سرجوان گردم؛ تو را زکوچهٔ دیرین آشنایی ها گرفته، شانه نموده به جای دور برم درخت آلوی…

هشت کودک در غرب کابل از گرسنگی مردند. این سروده به آنان تقدیم میشود: نداده اند اگر جمله آب و نانِ شما گرفته اند به…