مثنوی تذکرة العاشقین – حزین لاهیجی

مناجان ای بر رخ عالمی درت باز انجام مرا رسان به آغاز سیلی خور هجر جان گزایم دریاب چه شد که تا برآیم کذا پروردهٔ…

عرض زمین بوس به حضرت ختمی پناه علیه التّحیّه والثّناء ای زادهٔ اوّلینِ قدرت قدر تو ورای فهم و فکرت آدم ز تو یافت سربلندی…

در مناجات باری تعالی عزّ اسمهُ یا رب، به نشید سینه ریشان یا رب به نیاز مهرکیشان کز لطف دهی زبان گفتار نطقی به ستایشت…

دربارهٔ پدر دانشمند خود سروده است آذین چو کلام کلک بندد تا در عدن به سلک بندد دامان نفس، غبار دل روفت چون نوبت نطق،…

در مدح جدّش شیخ زاهد گیلانی سروده است کو دل که رهِ مدیح پویم؟ یارای زبان کجا که گویم؟ حرفی ز ثنای شیخ ملّت برهان…

در منقبت شاه سوار عرصهٔ لافتی سلام اللّه علیه بر تارک خصم شاه مردان این خامه پلارکی است برّان کلکی که به دستم استوار است…

مثنوی تذکرهٔ العاشقین ساقی ز می موحّدانه ظلمت بَرِ شرک، از میانه با تیره دلان چو لمعهٔ نور در نیم ‎شبان تجلّی طور در ده…

اندرز به شاه صفوی ای وارث کشور سلیمان خورشید چو خاتمت به فرمان ای روشنی چهار اقلیم از توست فروغ تخت و دیهیم اقبال ز…

نعت سرور انبیا فخر بنی آدم محمّد مصطفی(ص) این ابر تری که خامه انگیخت در جیب جهان دُر عدن ریخت تا صور نیم نوا دمیده…

تمثیل ز استاد، که باد روح او شاد زیبا مثلی مرا بود یاد روشن گهرانه، راز می گفت در سلک فسانه، این گهر سفت کز…

در مخاطبهٔ نفس و خاتمهٔ کتاب گوید دریاب حزین، که در چه کاری روی دل خویش با که داری چل سال ز عمر بی وفا…