غزلیات کلیم کاشانی

حدیثت نامه را تعویذ جان شد قلم را نام تو ورد زبان شد دگر از خود چه گلها می توان چید براهت خار مغز استخوان…

چه شد گاه از زبان خامه نام این پریشان بر بر آر از پستی گمنامی و بر صدر عنوان بر ز بوی وصل روح کشتگان…

چاره خاموشی بود هر جا سخن در شیر نیست تیر بر سنگ آزمودن جز زیان تیر نیست گر بخلق الفت نمی گیرم گناه من بدان…

تمام دردم و روی دوا نمی بینم بچشم خواهش خود توتیا نمی بینم براه دیدنت از بس نگاه ضبط کنم دمیکه راه روم پیش پا…

تا خانمان ما همه بر باد داده آب مانند اشک از نظر ما فتاده آب چیزیکه متصل بود امروز، اشک ماست اجزای دهر را همه…

بی‌تو از گلشن چه حاصل خاطر افسرده را خنده گل دردسر می‌آورد آزرده را ساغری خواهم دم آخر مگر همراه او سوی تن باز آورم…

به دور خویش ز مینا حصار می‌خواهم در آن میانه ترا در کنار می‌خواهم به توبه نامه نمی‌شویَم از گُنَه که به حشر به کف…

بسمل ز تیغ او بطپیدن نمی رسد از کشتگان کفن ببریدن نمی رسد چون خنده گلست زبس ضعف ناله ام کز لب چو بگذرد بشنیدن…

بدلم اینهمه پیکان ستم بار نبود گره غنچه گران بر دل گلزار نبود دل و جان صبر و شکیب از شب هجرت چه کشد داغ…

باز میخارد کفم خواهم دگر بر سر زدن این بود از ما بدام عشق بال و پر زدن در حق آن قامت دلکش وصیت کرده…

ای که تو دلتنگی، از گریه دلت وامی‌شود تنگنای عشق زین خمخانه صحرا می‌شود هر کرا توفیق عیبِ‌خویش‌بینی داده‌اند بعد مردن بر مزارش کور بینا…

آن سرو روان تا بگلستان گذری داشت پروانه صفت گل هوس بال و پری داشت دل از خم زلف تو برون رفت و نگفتی کاین…

اشکم ز دل چو شعله فروزان برآمده طوفانم از تنور بدینسان برآمده رفتی و مضطرب ز قفایت دویده اشک چون لشکری که از پی سلطان…

از غمی شکوه نکن تا غم دیگر ندهند از لب خشک مگو تا مژه تر ندهند خوبرویان چو نشینند در ایوان غرور منصب آینه داری…

یک شهر سنگدل را یک سخت جان بسست جائی که صد خدنگ بود یک نشان بسست زلفت هزار حلقه کمان را چه می کند گر…

همه محروم و ازو دست کسی دور نبود کس ندیدم که درین میکده مخمور نبود فقر و روشندلی آئینه رخسار همند هیچ ویرانه ندیدم که…

نیلگون شد فلک از تیرگی اختر ما گردد آئینه سیه تاب ز خاکستر ما بیکسانیم، گذاری بسر ما که کند مگر از گریه گهی بگذرد…

نه درین گلشن گلی از آشنائی بو دهد نه نسیمی غنچه گلهای ما را رو دهد بیم آن باشد که شادی مرگ کردم چون حباب…

نبرد از دل غمی نظاره گل‌های بستانی ز لاله داغ دل افزود و از سنبل پریشانی شکفته رویم ار بینی، نپنداری که خوشحالم که در…

مگو کسی بمن خاکسار می ماند بروی آب ز عکسم غبار می ماند محیط عشق همه آب زندگیست، مترس کسیست غرقه که او در کنار…

لب فرو بستم زیان دارد زبان‌دانی مرا چشم پوشیدم نمی‌زیبد عریانی مرا شانه و زلف تو بادی می‌دهد از جان من بی‌تو زینسان در میان…

گر شبی دیده خونفشان نبود آب در جوی کهکشان نبود از دل ما نرفت آبله ها ریگ صحرای غم روان نبود هر کسی سالک ره…

کی بود سرگشتگی ها را دل از سر واکند خویش را دیوانه یک شهر و یک صحرا کند پا اگر فرسود شاید دستگیر تن شود…

کس نمی گیرد دگر در رهن صهبا پیرهن از تو چاک ایدست بیتابی و از ما پیرهن بیتو ضعفم قوتی دارد که مانند حباب باز…

عیب را کی به پناه هنرم جا باشد درد میخانه من بر سر مینا باشد چون کشی خنجر کین بخت نگین می خواهم که ز…

ضعفم مدد ز قوت صهبا گرفته است دستم عصا ز گردن مینا گرفته است کلک قضا مداد خط سرنوشت ما گوئی ز درد آتش سودا…

شب که جوش گریه من مایه سیلاب بود بخت بد را آب می برد و همان در خواب بود تیغت آرام شهیدان داد اما دور…

زیوری از داغ مرد عشق را بهتر نبود کعبه دل را به از وی حلقه ای بر در نبود فیض بخشی سربلندی آورد بنگر که…

ز شیرین جان‌ها بس که تیغت شهدپرور شد لب تیغت به هم چسبید و من شادم که بهتر شد ز آغاز انتهای کار دنیا می…

روشنی در خانه معمور نیست نیست یک ویرانه کان پر نور نیست بسکه در بزم نشاط ما گریست قطره ای خون در رگ طنبور نیست…

دود آهم رنگ از خورشید عالمتاب برد دست مژگان ترم سرپنجه پنجاب برد خواستم هر جا که زنجیر علایق بگسلم سستی بختم گرو از رشته…

دل که چون نرگس مستت بشراب افتادست دفتر معرفت ماست در آب افتادست ما زآغاز و زانجام جهان بیخبریم اول و آخر این کهنه کتاب…

دل از سر کوی تو اگر پای کشیده است باز آمدنش زودتر از رنگ پریده است ناصح هذیان گوید و ما را تب عشق است…

در مدح شاه‌جهان – هشتم اسیر عشقم و هر کس مرا غلام کند به گوش حلقه‌ام از حلقه‌های دام کند چه بخت بی اثرست این…

در آتش عشق مهوشان رفت آسان پی دل نمی توان رفت دل از پی درد او روان شد منزل دنبال کاروان رفت این مهمان نخوانده…

خوش آن غیرت که بی‌خود جانب دلدار می‌رفتم دمی کز خویش می‌رفتم به کوی یار می‌رفتم خوش آن خلوت‌سرا کز اتحاد حسن و عشق آنجا…

حالت از تنگی جا غنچه بکنج دهنست چکند، ساخته با گوشه خود بیوطنست پستی پایه چو غواص شگونست مرا پر ز یوسف بود آن چاه…

چند دل تلخی غم را شکرستان داند خاک را بر سر سودازده سامان داند گر حق راه طلب را بشناسد سالک دیده را خاتم انگشت…

جور تو ز پی فغان ندارد زخم ستمت دهان ندارد جان گرچه بچشم در نیاید گمنامی آن میان ندارد از بس دهن تو تنگدست است…

توبه کردم مستی از چشم بتان افتاده است تاک را هم از خزان آتش بجان افتاده است دست تاکش بشکند گر بر در عیشست قفل…

تا بخت بد زهمرهی ما جدا شود خواهم که جاده در ره وصل اژدها شود چشم گشایش از فلکم نیست زانکه بخت در کار نفکند…

بی‌ستمکش صبر و آرام از ستمگر می‌رود می‌رود دریا ز پی، ساحل چو پس‌تر می‌رود جوش سودا را علاج از دیده تر می‌کنم آب می‌ریزند…

به بی تکلفی آن عارفی که خو دارد نظر به بندد از آن گل که رنگ و بو دارد ببین بجذبه نسبت که خامه دو…

بسکه می پیچد صدای ناله دل در برم استخوان سینه موسیقار شد در پیکرم طالع بدبین، کز آب و آتشم بیقدرتر گرچه آتش می توان…

بر دل ز بس غبار کدورت نشسته است بیچاره ناله در ته دیوار مانده است مرغ از قفس پرید و بفانوس شمع سوخت دل همچنان…

بار ناموسی نداریم از پی دل می رویم از تهی پائی چه بی اندیشه در گل می رویم هرگز از سرگشتگی راهی بسر ناورده ایم…

ایدل بسنگلاخ هوسها قدم منه از کنج یأس روی بباغ ارم منه بر نوک نیشتر نهی ار دیده امید سهل است چشم بر کف اهل…

آن درد که استخوان شکن نیست معمار کهن بنای تن نیست امروز چراغ اهل فقرم چون فانوسم دو پیرهن نیست نشنیده حدیث آشنائی هر کس…

اشکی که رخت خانه به طوفان نمی دهد راهش بخویش دیده گریان نمی دهد سر بر تن صدف نبود زانکه روزگار یکجا به هیچکس سر…

از دست دهر محنت بسیار می کشم آئینه وار هر نفس آزار می کشم در آتشم چو پنبه داغ از ملایمت از طبع سازگار خود…