غزلیات کلیم کاشانی

از من غبار بسکه بدلها نشسته است بر روی عکس من در آئینه بسته است اندیشه ای زتیر و کمان شکسته نیست زآهم نترسد آنکه…

ابر تا برجاست یاران باده در ساغر کنید چشم اختر تا نمی بیند دماغی تر کنید پنجه گل بین که از سرما نمی آید بهم…

وداع ناشده دل حال صبر در هم دید عنان گسستگی گریه دمادم دید چنین که رو بقفا می روم ز خاک درت گرفتم اینکه بجنت…

هر زمان بر روی کارم رنگ دیگرگون شود باده ام در جام گرد آب و آبم خون شود دخل ما با خرج یکسانست در راه…

نه طره ات غم شبهای تار من دارد نه چشم مست تو فکر خمار من دارد ز گریه چشمم چون شد سپید دانستم که صبحی…

نزد این خلق از رواج باطل حق دشمنی حرف حق گو، چون اناالحق گوی باشد کشتنی بسکه در پای خیالت هر زمان سر مینهم در…

منم بکنج قناعت رمیده از درها بخویش بسته ز نقش حصیر زیورها غبار خاطر خود گرد هم بسیل سرشگ شود ببحر گل آلود آب گوهرها…

مرا ز زلف تو غیر از شکست و محنت نیست بنای خانه زنجیر بهر راحت نیست برهنه پای نخواهیم ماند، آبله هست در آن دیار…

گرم آسوده دوران می گذارد کی آن زلف پریشان می گذارد بخون ما چنان تشنه است تیرت که پا در آب پیکان می گذارد گذارد…

گاه اندیشه ای از روز جزا باید کرد گذری بر سر خاک شهدا باید کرد تو که ضبط نگه خود نتوانی کردن منع رسوائی احباب…

کسیکه از گل داغ تو گلستان دارد ازو مرنج چو بلبل اگر فغان دارد خدنگ خویش بغیری مزن که سینه من برای تیر تو از…

فراق همنفسان جان بیقرارم سوخت گیاه خشکم و هجران نوبهارم سوخت چو من مباد کس آواره هزار وطن فلک ز داغ فراقت هزار بارم سوخت…

عاشق آنست که چون داغ تمنا سوزد همچو خورشید بیک داغ سراپا سوزد شعله اش سرو شود، فاخته گردد شررش هر که در آرزوی آن…

شمیم خلد، گدای دیار کشمیرست شکفتگی گل خار بهار کشمیرست لب پیاله ز تبخال رشک می سوزد که نشئه وقف لب جویبار کشمیرست اگرچه مایه…

سرخوش از می چو نیم موج هوا شمشیر است ابر تر را چکنم قطره باران تیر است زور بازوی توانائیم از فیض می است باده…

زان رخنه ها که تن را از ناوک جفا شد در دشت استخوانم دام ره بلا شد تا دیده توقع از روزگار بستم در چشمم…

ز اختر طالع که مهر او همه کین است خیر ندیدیم اگر چه خیر درین است دوست بهیچم فروخت با همه زاری یار فروشی درین…

دوش گم کردم ز بیهوشی ره کاشانه را یافتم باز از نوای جغد این ویرانه را من که در دام آمدم، نه از فریب دانه…

دلا بار وجود از خویش افکن درین ره کاری آخر پیش افکن تو صید عالم قدسی درین دشت کمند وحدتی بر خویش افکن دل آسوده…

دل پس از طوف حرم بر در میخانه نشست هر کجا شیشه می دید چو پیمانه نشست رفتی از دیده و من دشمن چشمم، که…

در مصاف عافیت لرزان تر از سیماب باش تیغ موج خون چو بینی پنجه قصاب باش بخت بیداری نمی یابد تجرد پیشه را خانه چون…

در صد زخم جفا زان مژه بر دل بازست غمزه زان ناوک کج سخت درست اندازست هر که خودبین و خودآرا ز هنر بی خبرست…

خیال گلشن رویت بدل گذار نکرد که مو بموی تنم را چو لاله زار نکرد اگرچه شانه زسر تا بپای شد انگشت حساب حلقه آنزلف…

خاک نشینی است سلیمانیم دست بود افسر سلطانیم هست چهل سال که میپوشمش کهنه نشد جامه عریانیم جوش سرشکم بمقام وداع جمعم و سرگرم پریشانیم…

چو ساخت چشم تو کارم، نهفته دیدن چیست بر آتشی که به نی درگرفت دامن چیست اگر نه صبح سیه بخت کار شام کند سیاه…

چشم جادوی تو در دلجویی اهل نیاز هیچ کوتاهی ندارد عمر مژگانش دراز رشته جان و رگ دل در خم مژگان اوست هیچکس دیدی به…

جا نیابی اگر ایدل گله بیجا چیست تو که پروانه بزمی هوس اینها چیست سازگار همه طبع ار نبود، عیبی نیست پنبه را آرزوی همدمی…

تا تیغ او به داد اسیران نمی‌رسد یک سر به کوی عشق به سامان نمی‌رسد جایی که پای خاطر من در میان بود آشفتگی به…

پاس وفا داشتیم، بی اثر افتاده است آفت اوقات بود خوب برافتاده است شکوه ام از دهر نیست، داد زابنای او در همه ملک این…

بهره ای نگرفت گر کام دل بیتاب دید بخت ما دایم رخ مقصود را در خواب دید خاطر روشندلان از گرد کلفت‌های دهر تیره شد…

بعهد جور تو دل ترک آه و افغان کرد بجرم بی اثری ناله را بزندان کرد درون سینه بذوقی نشست ناوک او که ناله را…

براه عشق تو جز اشک و آه با من نیست از آن متاع چه بهتر که باب رهزن نیست زبس گداختم از غم چنان سبک…

باغبان بیمهر و ما در اصل نخل بی بریم عاقبت در گلخن گیتی کف خاکستریم هیچکس نبود که نبود در پی آزار ما اهل عالم…

ایدل ز خانه تن فکر سفر نداری پروانه ای ندانم، بهر چه پر نداری از کج گلخن تن عزم وطن نکردی ای اخگر فسرده، شوق…

آن صید پیشه فکر مدارا نکرده است گر سربریده رشته ز پا وانکرده است امروز در بهشتی اگر بی تعلقی هرگز کریم وعده بفردا نکرده…

اگرچه از مژه روبم غبار رهگذرش بچشم من نرسد توتیای خاک درش گذشت از آن بر رو زلف تا خطش سر زد کنون نهاده ز…

از هجوم خط دلی باطره پرفن نماند مور چندان شد که آخر دانه در خرمن نماند مرغ گیرائی ز دام زلف او پرواز کرد ناوک…

ابر سرمایه گر از چشم تر ما ببرد لوث آلودگی از دامن دنیا ببرد طالع دون چو قوی گشت حریفش نشویم گو هما سایه دولت…

هنوز طره او تا کمر نیامده است ز پیچ و تاب رگ جان خبر نیامده است باعتماد، سرین را بآن کمر مسپار که مور خازن…

هرگز دل عاشق ز هوس رنگ نگیرد در کشور ما آینه را زنگ نگیرد در ساغر امید ز بیرنگی عشقست خونیکه لب از خوردن آن…

نه سزاوار حرم نه لایق بتخانه‌ام در خراب‌آباد دنیا جغد بی‌ویرانه‌ام فرقم از سرکوب محنت یک نفس خالی نبود گر ز کار افتاد دستم ریخت…

نخل قد تو را چون، صورت نگار جان بست گلدسته سرین را، زان رشته بر میان بست از بسکه شد بریده، پیوند راحت از ما…

منکه دور از وطنم عیش تمنا نکنم بقفس تا نرسم بال و پری وا نکنم نتوان درد سر از گریه هر شمع کشید بی سبب…

ما که پیش از مرگ آسایش تمنا می‌کنیم شکوه از بدگردی افلاک بی‌جا می‌کنیم چون به کوی خاکساری سرکشی از سر نهیم تا هوای خشت…

گردون در آتش از حسد جوهر منست پرواز من بلندتر از اختر منست شبنم ببال جذبه خورشید می برد کس را چه حد بستن بال…

کی صاحب همت ز جهان کام گرفته عار آیدش، ار عبرت ایام گرفته هر چیز که دل باخت براهش به از آن برد جان داده،…

کسی نیم که زکس حرف سرد برگیرم من آتشم چه عجب گر زباد در گیرم چنان ز کوی طمع پا کشیده همت من که عارم…

غنچه یکی ز جمله خونین دلان تو رفته فرو بخویش بفکر دهان تو از بهر کشتن دو جهان آن کمر بس است شمشیر احتیاج ندارد…

طره ات گر ز دلم صبر چنین خواهد برد گریه‌ام شکوه زلف تو به چین خواهد برد صاف میخانه ایام بود در ته خم غم…

شمع این مسئله را بر همه کس روشن کرد که تواند همه شب گریه بی شیون کرد زود رفت آنکه ز اسرار جهان آگه شد…