غزلیات فارسی میرزا غالب دهلوی

راهی ست که در دل فتد ار خون رود از دل ناید به زبان شکوه و بیرون رود از دل آتش به دمی آب تسلی…

دل زان مژه تیز به یکبار کشیدن دامن به درشتی بود از خار کشیدن دارم سر این رشته بدان سان که ز دیرم تا کعبه…

در پرده شکایت ز تو داریم و بیان هیچ زخم دل ما جمله دهانست و زبان هیچ ای حسن گر از راست نرنجی سخنی هست…

خوشا روز و شب کلکته و عیش مقیمانش گورنر مهر و مکناتن بهادر ماه تابانش سکندر با همه گردنکشی چاووش درگاهش ارسطو با همه دانشوری…

چون گویم از تو بر دل شیدا چه می رود؟ بنگر بر آبگینه ز خارا چه می رود خوابیده است تا که به کویت رسیده…

جنون محمل به صحرای تحیر رانده است امشب نگه در چشم و آهم در جگر وامانده است امشب به ذوق وعده سامان نشاطی کرده پندارم…

تا فصلی از حقیقت اشیا نوشته ایم آفاق را مرادف عنقا نوشته ایم ایمان به غیب تفرقه ها ضمیر رفت از ضمیر ز اسما گذشته…

بی پردگی محشر رسوایی خویشم در پرده یک خلق تماشایی خویشم نقش به ضمیر آمده نقش طرازم حاشا که بود دعوی پیدایی خویشم نی جلوه…

به خود رسیدنش از ناز بس که دشوارست چو ما به دام تمنای خود گرفتارست تمام زحمتم، از هستیم چه می پرسی؟ ز جسم لاغر…

بدین خوبی خرد گوید که کام دل مخواه از وی نکوروی و نکوکار و نکونام ست آه از وی نگارم ساده و من رند رنگ…

ای که گفتم ندهی داد دل آری ندهی تا چو من دل به مغان شیوه نگاری ندهی چشمه نوش همانا نتراود ز دلی کش نگیری…

اندوده به داغی دو سه پر کاله فرو ریخت چون برگ شقایق جگر از ناله فرو ریخت آتشکده خوی تو نازم که ز طرفش رفتم…

از انده نایافت قلق می کنم امشب گر پرده هستی ست که شق می کنم امشب؟ هان آینه بگذار که عکسم نفریبد نظاره یکتایی حق…

هله من عاشق ذاتم تنه ناها یا هو ناظر حسنه صفاتم تنه ناها یا هو موسی و خضر و تماشای تجلی بر طور من نه…

نگویم تازه دارم شیوه جادوبیانان را ولی در خویش بینم کارگر جادوی آنان را همانا پیشکار بخت ناسازم به تنهایی ستوه آورده ام از چاره…

منع ما از باده عرض احتسابی بیش نیست محتسب افشرده انگور، آبی بیش نیست رنج و راحت بر طرف شاهد پرستانیم ما دوزخ از سرگرمی…

مدام محرم صهبا بود پیاله ما به گرد مهر تنیده ست خط هاله ما زهی ز گرمی خویت نفس گرانمایه گداز ناله ما آبیار ناله…

گستاخ گشته ایم غرور جمال کو؟ پیچیده ایم سر ز وفا گوشمال کو؟ تا کی فریب حلم خدا را خدا نه ای آن خوی خشمگین…

فغان که برق عتاب تو آنچنانم سوخت که راز در دل و مغز اندر استخوانم سوخت به ذوق خلوت ناز تو خواب گشت تنم قضا…

شکست رنگ تا رسوا نسازد بی قراران را جگر خونست از بیم نگاهت رازداران را ز پیکان های ناوک در دل گرمم نشان نبود به…

ساخت ز راستی به غیر ترک فسونگری گرفت زهره به طالع عدو شیوه مشتری گرفت شه به گدا کجا رسد زان که چو فتنه روی…

رشک سخنم چیست؟ نه شهد هوس ست این تلخابه سر جوش گداز نفس ست این ای ناله جگر در شکن دام میفشان سرمایه آرایش چاک…

دل تاب ضبط ناله ندارد خدای را از ما مجوی گریه بی های های را آید به چشم روشنی ذره آفتاب بر هر زمین که…

در تابم از خیال که دل جلوه گاه کیست؟ داغم ز انتظار که چشمش به راه کیست؟ از ناله خیزی دل سختش در آتشم کاین…

خوشا حالم تن آتش بستر آتش سپندی کو که افشانم بر آتش ز رشک سینه گرمی که دارم کشد از شعله بر خود خنجر آتش…

چیست به لب خنده از عتاب شکستن رونق پروین ز آفتاب شکستن گر نه ورق راست ز انتخاب شکستن چیست به رخ طرف آن نقاب…

جلوه معنی به جیب وهم پنهان کرده ایم یوسفی در چارسوی دهر نقصان کرده ایم پشت بر کوه ست طاقت تکیه تا بر رحمت ست…

تا ز دیوانم که سرمست سخن خواهد شدن؟ این می از قحط خریداری کهن خواهد شدن کوکبم را در عدم اوج قبولی بوده است شهرت…

بی دل نشد ار دل به بت غالیه مو داد گویی مگر آن دل که ز من برد به او داد سخته ست دل غیر…

به خلوت مژده نزدیکی یارست پهلو را فریب امتحان پاکبازی داده ام او را ز محو پرده محمل، مگو فرهاد را میرم که می خاید…

بتی دارم ز شنگی روزگاران خو، بهاران بر به مستی خویش را گرد آر و گوی از هوشیاران بر خمی از می به ما بفرست…

ای که گفتی غم درون سینه جانفرساست، هست خامشیم اما اگر دانی که حق با ماست، هست این سخن حق بود و گاهی بر زبان…

آنان که وصل یار همی آرزو کنند باید که خویش را بگدازند و او کنند وقتست کز روانی می ساقیان بزم پیمانه را حباب لب…

اختری خوشتر ازینم به جهان می بایست خرد پیر مرا بخت جوان می بایست به زمینی که به آهنگ غزل بنشینم خاک گلبوی و هوا…