غزلیات جویای تبریزی

تو آفت دل و جان نزار خواهی شد تو برق خرمن صبر و قرار خواهی شد چنین که جوش ترقی است آب و رنگ ترا…

تا هوای شمع رویت در سر پروانه است زآتش غیرت تنم خاکستر پروانه است می تپد در آتش حسرت نصیبی بی رخت پلک و مژگان…

تا قیامت در شکنج دام زلف دلبری می تپیدم کاشکی می داشتم بال و پری ناله از جور فلک در کیش ما دون همتی است…

پیوسته عشق درصدد خودنمایی است این سرو و قمری و گل و بلبل بهانه ای است شبهای وصل هر مژه برهم زدن مرا بسیار دردناک…

بیند چو خرامیدن رنگین ترا گل روبد ره جولان تو با موج صفا گل لخت جگر آویخته در دامن آهم یا از چمن آورده برون…

بی جلوهٔ روی تو نظر بسته نکوتر راه نگاه دیدهٔ تر بسته نکوتر ناداری ما به بود از بخل توانگر دست تهی از کیسهٔ سربسته…

بود از سوز دلم هر قطره خون در تن چراغ پیش ازان دم کز شرر در سنگ شد روشن چراغ آهم از سوزت چراغ دودمان…

به معشوقی سزاوار است حسنی گو ادا دارد وگرنه هر گلی کز خاک می‌روید صفا دارد شکست نفس از فیض کمال نفس می‌باشد ز غلتانی…

به رنگ شمع بگدازد ز سوز سینه ام تیرش چو موج باده گردد آب خون آلوده شمشیرش نبیند در لحد هم کشتهٔ مژگانش آسایش که…

به آب و تاب حسنش عشقباز است دلم چون شمع در سوز و گداز است دل تنگ از تماشایش گشادید نگاه ما کلید قفل راز…

بسکه با سامان شد از حسن ملیحی دیدنم بر کباب دل نمک پاشد نگه دزدیدنم آه کز غم در شب هجران او فریاد را نالهٔ…

برای منصب خاشاک روبی نجف است اگر بهم مژگان را همیشه جنگ صف است زکشتزار دگر روزی اهل معنی را برات دانهٔ ما بر قلمرو…

باز از تغافلی صف پیمان شکسته ای طرف کلاه ناز بسامان شکسته ای صد دشنهٔ به زهر بلا آب داده را در سینه ام ز…

این ماه چارده که ترا در برابر است حقا که پیش روی تو نادر برابر است افشای عیب خود نکنی روبروی خلق چون معصیت کنی…

اهل عالم جب به سوز عشق دل افسرده اند سینه ها گویی که فانوس چراغ مرده اند می فریبد هر قدر دور از نظر باشد…

انکسار مرا تماشا کن اعتبار مرا تماشا کن بار دل می کشم ز بیکاری کارو بار مرا تماشا کن داغ داغ است لخت لخت دلم…

امروز چون توان به مدارا گریستن باید چو ابر دجله و دریا گریستن در ماتم حسین علی گر نریزی اشک بر حال خویش گریه کن…

افروخت تا ز باده عذار سمن برم حسنش می دو آتشه ریزد به ساغرم چشمم ز فیض آتش دل گشت گریه خیز دریا به جوش…

از یاد که گردید دلت مسکن آتش کز سینه جهد آه تو چون جستن آتش اندیشهٔ رخسار تو در سینهٔ عشاق برقی است که خود…

از شور جنون هیچ کس آگاه نمی بود گر سلسله جنبان دلم آه نمی بود ای ضعف نمانده است مرا قوت ناله ای وای چه…

از دور عشقباز ترا می توان شناخت دوا نخست هر که ترا دید رنگ باخت هرگز نمیرد آنکه پی جستجوی اوست آب حیات شد چو…

آرامم از خط تو رمیدن گرفته است تا نکهت بهار دمیدن گرفته است خون دلم ز پنجهٔ مژگان به راه او دامان انتظار چکیدن گرفته…

وای بر دیده اگر محو بدایع نشود بر دل افسوس که حیران صنایع نشود بر ندارد هوست تا زخودآرایی دست حسن کردار تو مقبول طبایع…

هست هر حرف تو شکر را جواب و آن دو لب قند مکرر را جواب قطرهٔ اشک نهان در دیده ام در صدف گردیده گوهر…

هر قطرهٔ اشکم ز پی دیدن چشمی چون غنچهٔ نرگس بود آبستن چشمی یک شب ز جمالش چقدر بهره توان برد بگذشت شب وصال به…

نیست آسان چارهٔ دیوانهٔ گیسوی او در دهان مار باشد مهرهٔ بازوی او چون گره از طرهٔ مشکین گشاید در چمن؟ کز شمیم گل غبار…

نه همین پیچد به خود از شوق رویت موی تو نعل در آتش بود بر روی تو ابروی تو با رخش ای گل مزن زین…

نصرت ده حبیب خدا مرتضی علی یکرنگ خواجهٔ دو سرا مرتضی علی در بحر نعت و منتقبتم آشنا کنید یا مصطفی محمد و یا مرتضی…

نادیدن جمال تو مشکل بود مرا مژگان بهم زدن تپش دل بود مرا آهی که سرکشد ز لبم شاخ سنبلی ست از بسکه دل به…

می دهد طرز نگاهت یاد می نوشی مرا یاد آغوشت کند گرم همآغوشی مرا قطره ای در کام دل از جام درد او چکید می…

مگر بگذشت دل آزرده ای با درد ازین صحرا که همچون آه دردآلود خیزد گرد ازین صحرا ز فیض خاک دردآلوده ام جویا عجب نبود…

مرا خون دل از دست جانانه ای است که هر نقش پایش پریخانه ای است جویای تبریزی

لعل میگون تو تا غارتگر هوش من است چشم مخمور بتان خواب فراموش من است آفتاب من بیا کز شوق هم آغوشی ات چون مه…

گلستان بی‌بر رویی به زندان می‌زند پهلو گل از هر خنده بر چاک گریبان می‌زند پهلو چه غم گر دامنم شد زرق خارستان این وادی…

گرنه اشک از دیده در هجران یار افتاده است گوهر است اما زچشم اعتبار افتاده است دوختم تا چشم خواهش بر گل رخسار یار بخیهٔ…

کی غمی از پا و کی پروای از سر داشتم زان قیامت جلوه در دل شور محشر داشتم با زبان حال تا حال دلم گوید…

کرده تا از گرمی خویت حکایت سر زبان شعله می رقصد بهرنگ شمع بزمم بر زبان جلوهٔ توحید را هر ملتی آیینه است شاهد معنی…

قهقهه خنده مرا در غم او ناله بود جام سرشار به لب ساغر تبخاله بود نه همین اشک به چشمم شده چون آینه خشک آه…

فریاد چقدرها خورد افسوس بر امروز آن کس که نه دندان فشرد بر جگر امروز از یاد بناگوش تو در باغ بهشتم دارد نفسم فیض…

غمش گرم تپش گه شعله‌آسا می‌کند ما را گهی بی‌دست و پا چون موج دریا می‌کند ما را چنان در پردهٔ خاموشی‌ایم از دیده‌ها پنهان…

عشق آنجا کز پی ایجاد عالم رنگ ریخت رنگ ویرانی مرا در دل به صد نیرنگ ریخت مو به مویم شد زجوش شوق بیتاب سماع…

ضعف نگذاشت که یک ره جهد از جا آهم شد گره در دل خونین چو سویدا آهم چون نسیمی که نهد سر به بیابان ز…

شور آمد آمد صد مدعا گردد بلند در دل شب چون زلب نام خدا گردد بلند قمری مستی ست پنداری به پرواز آمده چون کف…

شد دل دریا کنارم ته همین از چشم تر موج قلزم گشته هر چین جبین از چشم تر بسکه دارد در گره آهی جدا از…

شب خیالم به خواب دید ترا چقدرها به بر کشید ترا مور ره یافته به خرمن گل یا خط عنبرین دمید ترا پای تا سر…

سرو نازم چون بی گلگشت در رفتار شد چار دیوار چمن از موج گل سرشار شد آه از غفلت که عمرم در سیه کاری گذشت…

سالکانی که به خورشید رخت دل بستند شبنم آسا به نگه سوی تو محمل بستند به طپش از قفس، امید رهایی غلط است این طلسمی…

زمی حسن فرنگش چون به فکر آب و رنگ افتد چنان رخسارش افروزد که آتش در فرنگ افتد اگر زخم تو ننوازد مرا از گرمی…

زبون کی می توان کرد به نیرو چرخ پرفن را به خاک افکنده این زال کهن چندین تهمتن را چراغان کرده از شمع مزار کشتگان…

ز فیض باده شود پیکر ضعیف شگرف چنانکه ماه نو از آفتاب بندد طرف چو بشکفد به می جلوهٔ تو غنچهٔ گل شراب رنگ بریزد…