غزلیات جویای تبریزی

بگو به پیرمغان که شبها به روی میخواره درنبندد که هر که بهر شکست دلها کمر ببندد، کمر نبندد شب فراقت سر تو گردم به…

بس که گوهر بر کنارم چشم خون‌پالا فشاند بی‌نیازیم آستین چون موج بر دریا فشاند از شکفتن غنچه آب روی گلشن را فزود گوییا مشت…

بتی که برده دلم زلف عنبر بویش نشسته نکهت سنبل چو گرد بر مویش چرا دلم نکشد ناز چشم دلجویش که ناوک مژهٔ او بود…

با شیخ خانقاه می ناب می زنم ساغر بطاق ابروی محراب می زنم در دیده ام خیال تو هر دم بصورتیست هر لحظه نقش تازه…

این چه بیداد است ای شمشاد قامت می‌کنی در شکرخندی نهان شور قیامت می‌کنی جام بی‌مهریت بادا سرنگون زاهد چو چرخ باده‌نوشان محبت را ملامت…

ای به قربان تو گردند کمان ابروها گردش چشم تو تعلیم رم آهوها تا به کی در نظرت جلوهٔ صورت باشد حسن معنی نگر از…

آنچه هرگز محرم گوشت نشد داد من است وآنچه نگذشته است در خاطر ترا یاد من است ناله می گردد تکلم بر لبم از درد…

الهی در ره فقرم شکوه پادشاهی ده سرم را از خم تسلیم فر کج کلاهی ده بود لبریز صهبای گنه پیمانهٔ عمرم مرا از لخت…

آشوب جهان فتنهٔ ایام همین است شوخی که زدل می برد آرام همین است مستانه خرامان شده آن شاخ گل امروز ای سرو زحق نگذری…

از هر که گشت محو تو مستور نیستی وز هر که بست دل برخت دور نیستی باشد نقاب روی تو شرم نگاه ما چون گشت…

از صفای خاطر ما هیچکس آگاه نیست عکس را در خلوت آیینهٔ ما راه نیست فارغ از قید عبادت نیست در عالم دلی این نگین…

از حیا تا رنگ رخسارت به پرواز آمده بر هوا خیل پری در جلوهٔ ناز آمده برگهای نسترن از شوخی موج نسیم فوج ارواح است…

احمد مرسل که عالم جمله در تسخیر اوست ممکنات از حلقه های چرخ در زنجیر اوست قاضی باز و کبوتر، غازی دلدل سوار تا قیامت…

هوای دشت چون افتاد در سر آن پریرو را طپیدن های دل صحرا به صحرا برد آهو را حریف نکته چین را پاسداری کن چو…

هر گه پی بیداد غمت چنگ برآورد یاقوت صفت خون زدل سنگ برآورد صد رنگ هوس را زمحبتکدهٔ دل یک رنگی عشق تو به نیرنگ…

هر غنچه به گلشن دل مأیوس بهار است هر برگ که بینی کف افسوس بهار است باد سحری بسکه بر او برگ گل افشاند هر…

نونهال من بسی از شاخ گل رعناتر است سرو من بسیار از شمشاد خوش بالاتر است هست خوبان را دورنگی در خور حسن و جمال…

ننگ منت بر نتابد همت مردانه ام می رسد از آب خود مانند گوهر دانه ام همتم هرگز نشد خجلت کش احسان کمی هیچگه از…

نخل بلندی است عشق داغ تو بارش بود عالم دیوانگی جوش بهارش بود در ره گم گشتگی در سفر بیخودی بیدل غمدیده را یاد تو…

می‌رود ظلمت چو خورشید از کمین پیدا شود غم نهان گردد چو آن نازآفرین پیدا شود در رم گم شد دل از همراهی سیل سرشک…

می به جام گل از آن رخسار زیبا ریختند رنگ سرو از سایهٔ آن قد رعنا ریختند خلوت دل روشن از فیض ریاضت می شود…

مگر آئینه عکس تو شد جام شراب امشب که در صهبا رگ تلخی است موج ماهتاب امشب پرد پر در پر خاکستر پروانه پروانه رنگ…

مایه ای از خون دل و زگریه سامانی نداشت هر که چون مینا به بزمت چشم گریانی نداشت بر جنونم وسعت این عرصه دایم تنگ…

لعل لب او راست ز رنگین سخنی رنگ چندانکه ازو یافت عقیق یمنی رنگ گردید کبود از اثر بوسه لب یار باشد گل شفتالوی او…

گل کی نهد از ناز قدم بر سر بلبل باشد به چمن سایهٔ گل افسر بلبل دریاب در این باغ بهار دم عیسی غافل مشو…

گردد ز سیر صحرا کی حل مشکل ما شد پردهٔ بیابان قفل در دل ما از خاک مقصد ما چون گرد درد خیزد باشد ز…

کی به گوش او کند جا ناله های زار ما سرمهٔ آواز شد خون دل افگار ما غنچه سان از شکوه گر لبریز خون دل…

کسی کو چون دل شیر است از جرأت نشان او را رود گر در بر شیران بود مهد امان او را کند طوفان به عالم…

قبای پاره نصیبش زچرخ مینایی است همیشه هرکه چو گل در پی خودآرایی است بغیر من به خیال کسی گذار مکن به سیر خلوت دلها…

غیر رسوایی چه حاصل از بیان ما به ما سوز دل روشن چو شمع ست از زبان ما به ما شمع آسا آتش افتد از…

غافلی کز جور خواهی شیشهٔ دلها شکست می رسد ظالم نخست از موج بر دریا شکست خنده کمتر کن که می میرد دل از جوش…

عجب ز غنچه به آن لعل همسری کردن به این دهن به لب او برابری کردن نموده سر مکافات شیشهٔ ساعت به دست با چو…

صفای پیکرت آئینه دار مهتاب است گل از رخ تو حیب و کنار مهتاب است چمن چمن گل رنگ است بی تو در پرواز بیا…

شوخ بیدادگری همچو تو در عالم نیست پریی مثل تو در نوع بنی آدم نیست آب و رنگ چمن حسن فزاید زحیا بر گل رو…

شد بهار و گشت عالم گلستان، ما همچنان کرد گل از خاک اسرار نهان، ما همچنان شبنم از شب زنده داری تکیه بر خورشید زد…

شاهد اقبال در آغوش رندان خفته است دولت بیدار زیرپای مستان خفته است در حقیقت کمتر از شمشیر خوابانیده نیست وای بر قاتل اگر تیغ…

سرشته اند ز فیض هوای صبح تنش زموج پرتو ما هست تار پیرهنش تپد شهید نگاه تو در لحد تا حشر کنی ز پردهٔ چشم…

ساز شد در پردهٔ خاموشی آخر جنگ من با صدای دل طپیدن شد بلند آهنگ من بی لب لعل تو عکس چهره ام در جام…

زفیض فکر شب ها چون به دور شمع، پروانه به گرد خاطرم گردند معنی های بیگانه بتابد نور حسن ازدیده بر دلهای دیوانه چو بر…

زبان که منصب او پادشاهی سخن است مدام بر در دل در گدایی سخن است مرا کلام مسلسل کشیده در زنجیر کمند صید دل من…

ز روز حشر شهید ترا چه بیم بود در دو لخت بهشت از دل دو نیم بود به روی لالهٔ داغ درون بغلتد آه چو…

ریزد از هر حلقهٔ آن زلف عنبر بار کج صاف کیفیت به رنگ ساغر سرشار کج ای که با قد دو تا مست شراب غفلتی…

رفتی و حال دل از بسیاری غم درهم است در چمن هر شاخ گل دور از تو نخل ماتم است حرف بی مغزی بریزد گر…

دیده از فیض تو پریخانه شده است نکته از جوش تماشای تو دیوانه شده است می پرستان همه وارسته ز بند خویشند خط آزادی دلها…

دلم را گریه بر مژگان آتش بار می آرد سرشکم راز پنهان را بروی کار می آرد دل غمدیده را آخر هجوم گریه کند از…

دل که از بالای چشمت در گناه افتاده است یوسفی از پهلوی اخوان به چاه افتاده است بر فلک آهی که امشب برق جولان گشته…

دل به غیر از باده زار و ناتوان افتاده است چارهٔ کارش همین آتش به جان افتاده است تا دلم در فکر رخسار بتان افتاده…

دست ریزش ساقیا هرگز مباد از ما کشی ما ز شاگردان گردابیم در دریاکشی قمری دل، آشیان بر سرو نوخیز تو بست رتبه افزاید غمم…

در کدورت خون شدم از خویش شادان آمدم جسم رفتم در غم او از خود و جان آمدم همچو آب جو که در گل می…

در دامن دل اشک ز مژگان تر انداز این مشت شرر باز به جیب جگر انداز آنجا که کشد معرفتش تیغ چو خورشید چون ماه…