غزلیات بلند اقبال

قدم از ابرویت آخر چو کمان خواهدشد در ازل هرچه مقدر شده آن خواهد شد به سر کوی خود ای دوست مرا راهی ده که…

عقل حیران گشته اندرکار عشق کس نگردید آگه از اسرار عشق در علاج من مکش رنج ای طبیب زآنکه می باشد دلم بیمار عشق جز…

شب فراق تو بیرون نمی روم زخیال خیال روی توام کرده است همچو هلال به وصل تو مشتاقم آن چنان ای دوست که تشنگان وگدایان…

ساقیا کن کرم از باده به من جامی چند تا به مستی گذردعمر من ایامی چند ناصحان منع کنندم که مده دل به کسی چه…

زلف از آنرو به رخ یار مشوش باشد که مشوش بود آنکس که درآتش باشد بر دلم نقش گرفته است خیال رخ دوست منزل اوست…

ز آب چشم از بسکه روز و شب زمین را تر کنم مشت خاکی دست ندهد کز غمت بر سر کنم کاسه چشم است وافغان…

دیشب خیال چشم تومستم چنان نمود کز من قرار وطاقت وهوش و خرد ربود سر تا به پا ز آتش عشق تو تا به صبح…

دلبری دارد آن قمر که مپرس عشقش آرد چنان به سر که مپرس نه همی برده دل زمن که مرا خون چنانکرده درجگر که مپرس…

دل مرا خون گشت در بر ساقیا کوشراب روح پرور ساقیا کز دلم اندوه دوران طی کنی هی پیاپی می بیاور ساقیا دور من باید…

دست بر گیسو چودلبر می زند هر که بینی پا به عنبر می زند چنگ بر دل می زند زلفش چنانک پنجه شاهین بر کبوتر…

دارد آن مه نه همی چشم سیاه عجبی به سر از نافه چین هشته کلاه عجبی گفتمش چشم تو آهوی ختا را ماند کرد بر…

خبر گر از دل آشفته ما یار ما می شد دلش راضی به آزار دل ما کی کجا می شد دگر ما را چه دردی…

چوزلف مه رخان ای آسمان چند مرا داری پریشان حال ودربند نشدوقتی که گردم از تو خشنود نشد گاهی که باشم از تو خرسند به…

چرا تو این همه ای ماه بی وفا شده ای به دوستان همه بی مهر یا به ما شده ای هزار درد اگر عشق کرده…

تورابه است ز به غبغب وز سیب زنخ به دستم آید اگر این دو یکزمان بخ بخ ز کشته ها همی از بس که پشته…

ترک من مست چوشد طرف کله بر شکند ساقیا کن حذر آن وقت که ساغر شکند ساتکین وقدح وبلبله وشیشه وجام همه را بر سر…

پای بند خم آن زلف گره گیر شدم از جنون عاقبت الامر به زنجیر شدم این همه چین نه ز پیری است که دارم به…

به چین زلفت ار مشک ختا گفتم خطا گفتم تورا مه گفتم ار مه را سها گفتم خطا گفتم اگر قد تورا سرو سهی خواندم…

بر درد دل خسته ام دوست دوا شو بنما رخ و غارتگر دین ودل ما شو پنهان مشو از ما بنما گوشه ابرو مانند مه…

آینه در پیش خود بگرفت وگفتا کن نگاه گفت دیدی گفتم آری گفت چه گفتم دوماه گفت ماهی چون رخ من دیده ای گفتم بلی…

ای دل چنین بازی مکن با طره طرار او ماری است پیچان طره اش اندیشه کن از مار او عنبر فراوان گشته است از زلف…

آن مه فکنده از زلف بررخ حجاب نیمی یا قرص آفتاب است زیر سحاب نیمی یا رفته درخسوف است یا مانده درکسوف است نیمی ز…

اگر بداگر خوبم از دوستانم اگر گل اگر خارم از بوستانم دلش خواست باشم چنین این چنینم اگر گفت گردم چنان آنچنانم به هرجا که…

از خدا خواهم که چو من عاشق زارت کند درکمند زلف دلداری گرفتارت کند یوسف آسا سازدت گاهی به چاه غم اسیر گه ز چه…

هیچ دانی چه به من کرده غمت در برم دل شده خون از ستمت هم پریشان دلم ازطره تو هم قدم خم شده از ابروی…

هجر یار از بس دل زار مرا پردرد کرد اشک چشمم را چنین سرخ ورخم را زردکرد مرد را پروای مردن نیست اندر راه عشق…

نگار من چو پی رقص از میان جهدا چنان جهد که زعشقش دلم ز جان جهدا جهد ز ابرو ومژگانش غمزه ها به دلم چو…

من شاهبازم کاین چنین اندر قفس افتاده ام خود دادرس بودم کنون بی دادرس افتاده ام پنهان نمایم تا به کی بر لب نبردم جام…

ماهی صفت فرو شده ماهی به زیر آب ماهی نگشته طالع گاهی به زیر آب اخترشناس گفت به چرخ است ماه کاش می بود و…

گهی که طره طرار او به تاب رود ز دست من دل واز دل قرار و تاب رود بگفت کز ره مهر آیمت شبی درخواب…

گفتم چه علاج است مرا گفت وصال است گفتم به وصال تو رسم گفت خیال است در هجر رخ دوست مرا عمرفزون شد روزیش چوماهی…

گر ببیند رخ تو را بلبل خار گردد به پیش چشمش گل چشم تو برده خواب از نرگس زلف توبرده تاب از سنبل همه گویند…

قدمن کاین سان خمیده است از خم ابروی توست و این پریشان حالی من از غم گیسوی توست این سیه بختی که دارم باشد از…

عقل است همچوشمع بر آفتاب عشق ساقی بیا بده قدحی از شراب عشق با اینکه عقل پادشه هفت کشور است دیدم پیاده بود دوان دررکاب…

شدآن پری به جلوه و ناگاه روببست دیوانه ام نمودوبه زنجیر موببست بس گفتگوز نقطه موهوم داشتیم بر ما به یک کلام ره گفتگو ببست…

ساقی دگر شراب به جام از سبو مریز مستم ز چشم تو میم اندر گلومریز ناسورکرد زخم دل من ز بوی تو با شانه مشک…

زده است زلف توچنبر به رخ چومار به گنج به گنج راه نبرده است هیچ کس بی رنج به رنج و دردمرا صرف گشت عمر…

ز آتشین رخ آتشم تا کی به خرمن می زنی خرمنم را سوختی تا چند دامن می زنی پادشاه کشور حسنی برای نظم وملک زلف…

دین ودل برده ازکفم صنمی که به بزمش رهم نداده دمی گفتمش هیچ نیست در تو وفا گشت خندان وگفت هست کمی گفتم از دوریت…

دلم از موی توآشفته چنان است که بود عشق روی توهمان آفت جان است که بود گر سراغ از دل گم گشته من میجوئی همچنان…

دل ز آهن تو سیم تن داری یا به من کینه کهن داری کینه هائی که داری اندر دل همه را از برای من داری…

درکجائی شب وروز ای دل اگر یار منی نیستی در بر من بی خبر ازکار منی شادمان بودم و آسوده به خودمی گفتم گر نه…

دانی ای مه که زهجرت چه به من می گذرد گذرد آنچه ز دی مه به چمن می گذرد آنچه بر زیبق و زر می…

خراب کرد فراق رخ تو بنیادم روا بود که کنی از وصالت آبادم به هر لباس کنی جلوه هستمت عاشق که دل به عشق تو…

چه سان از رخ دهم نسبت به ماهت توهستی گل چرا خوانم گیاهت به عالم چون تو نبود خوبرویی خدا از چشم بد دارد نگاهت…

چرا تواینهمه ای ماه بی وفا شده ای به دوستان همه بی مهر یا به ما شده ای جفاکشی شده ما را شعار ودلشادیم از…

توچه خوردی که لبت این همه شیرین شده است گوئی اشعار مرا خوانده ای از این شده است همسری کرده مگر با لب تو چشم…

تا صبا را تاری از زلفت به دست افتاده است دررواج کار عطاران شکست افتاده است خال در دنبال چشمت گر نباشم در غلط شحنه…

بینم ای ترک عجب خونخواری خود بگو بار منی یا یاری دلم ازدست توخون شد به برم بسکه بد عهد وجفا کرداری مشک نارند زتاتار…

به فصل گل می گلگون به جام باید کرد علاج غم به می لعل فام باید کرد مدام چون یکی از نام های باده بود…