غزلیات بلند اقبال

دل به من گوید ز غم کز شهر در هامون رویم من بدوگویم بیا تا زاینجهان بیرون رویم هر دوحیرانیم وسرگران به کارخویشتن راه دور…

در خم زلف توتا گشته گرفتار دلم از پریشانی خودنیست خبردار دلم تا به عشق تو سروکار دل افتادمرا شست یکباره دل ودست ز هر…

خواستم بینم رخت را لن ترانی گوشدی آبرو بر باد دادم بسکه آتش خوشدی ماهمه کوریم وبی نوریم آنکوچشم داشت دیدودانست اینکه اندر جلوه از…

چهر تو آتش است وزلفت دود چشمم از دود توست اشک آلود سر رزم که باشدت کز زلف به بر وسر توراست جوشن وخود ز…

چشمم فتد در آینه گر برجمال تو شاید که درزمانه ببینم مثال تو بختم سیاه گشته و آشفته خاطرم این یک ز طره تو وآن…

تیر مژگان وسنان قد و زره موشده ای رستم مملکت حسن نه بر زو شده ای ماه رخساری وخورشید لقا زهره جبین چشم بد دور…

تو آتشین رخ اگر سر به زیر آب کنی در آب ماهیَکان را همه کباب کنی دلم چو چشم تو از دست چشم توست خراب…

پریشان در ازل کردی تو از گیسوی خود ما را خم ازغم چون کمان کردی تو از ابروی خود ما را به فردوس برین ما…

به ما روز آور ای مه امشبی را که سازیم از تو حاصل مطلبی را چه جای زر دهم جان گر فروشند وصال چون تو…

برآنند خلقی که من می پرستم نه از می من از چشم مست تو مستم تو آن عهدو پیمان خود را شکستی من آن عهدخودرا…

باشد دلم ز روی روی جناب دوست آشفته تر ز طره پرپیچ وتاب دوست دادیم نقد هستی خود را که داشتیم اما نرفته هیچ به…

ای گیسوی توواللیل ای رویت آیه نور از وصف روی و مویت ما را بدار معذور ما را چه حد که گوئیم وصفی ز روی…

ای ترک مشک طره کافور روی من دور از رخ توگشته چو کافور موی من سازی مس وجود مرا زره ده دهی گرافکنی نظر ز…

اگر زآن زلف مشک افشان به چنگ افتدا مرا تاری نپندارم که باشد ملک چینی یا که تاتاری دلم را برده از کف سنگدل شوخ…

از غم عشق تو رسوای جهان گردیده ام بی دل و آشفته وآتش به جان گردیده ام نه خبر دارم ز دین ونه به دل…

وه که رم کرده غزالت را دل از من رام خواهد رام گردد گر دلم را رام دام آرام خواهد طفل دل ما را به…

هر کس افتد به خیال من وتو خون کندگریه به حال من وتو چون من از عشق توو چون تو به حسن نیست در شهر…

نه مایلی به چه رنجش که یار ما باشی چرا به زخم دل ماهمی نمک پاشی به دهر چون تونشددلبری بهعیاری به شهر چونتوندیدم بتی…

میان دلبران باشد مرا یک یار عیاری که جز او با کس دیگر مرا نبودسرو کاری کس ازتاتار وتبت مشک اگر آرد خطا باشد که…

مشکی عجب ز گیسو آن ترک ماه رو داشت من درختن ندیدم مشکی که چین اوداشت نه پا شناسم از سر نه خیر دانم از…

ما اگر خاریم اگر گل از گلستان توایم ما اگر نیکیم اگر بد در شبستان توایم نه زجور چرخ می نالیم ونه از دست بخت…

گفتم که مهی گفت که ماهست غلامم گفتم که شهی گفت بزن سکه به نامم گفتم که چه شد مرغ دل از دانه خالت گفت…

گردش چشم تو مستم کرده لعل تو باده پرستم کرده سرگرانی به من از بسکه رقیب پیش تو شکوه ز دستم کرده چه کنم من…

کس نخوابد تا به صبح از ناله من هر شبا هر شب از بس تا به صبح از درد گویم یا ربا زلف بر روی…

عکس رخ آن ماه در جام شراب انداخته کرده نیکوئی ولیکن اندر آب انداخته چهره را افروخته است از تاب می چون آتشی اتشی از…

شمع این نوری که می بینی به سر بگرفته است پرتوی از روی یار ما به بر بگرفته است زآن به گرداو پرد پروانه تا…

سر بزن از زلف اگر خواهی که دلبرتر شود شمع هم روشن تر آید هر زمان بی سر شود دلبری چیز دیگر داردنه هر خوش…

زلف تو سرکش است و دل من مشوش است ز آنرو که شه برد سر هر کس که سرکش است گفتم فراق را به صبوری…

ز غم هر دم دل خون دیده ام خونبارتر گردد چوخونم کم شود از دل غمم بسیار تر گردد دلم چون چشم بیمار تو بیمار…

رخنه ها از مژه آن ترک در ایمانم کرد چه بگویم که چه کاری به دل و جانم کرد عزم کرده است همانا که کندتعمیرم…

دمیدگل به چمن ساقیا بیاور راح صلاح من بود این تا تو را بود چه صلاح زمانه بر دل های ما زغم زده قفل بگیر…

دلا منال گراز یار خویشتن دوری که اختیار به دست تونیست مجبوری ندیده چشم کسی ای نگار روی تو را چه شد که درهمه عالم…

دل برد و گشت پنهان از چشمم آن پری رخ از بردن دل افسوس وز رفتن وی آوخ هر کس که افتدش راه روزی به…

در تصور ما که ما بینای روی دوستیم دوست پیش ما وما درجستجوی دوستیم از پریشان حالی است این حالت ونبود شگفت و این چنین…

خواه اندر کعبه باش وخواه در بتخانه باش هرکجا باشی به یاد آن بت جانانه باش گفتمش شمع رخت چون برفروزد چون کنم گفت بهر…

چهر توچون آتش آمد زلف توچون دودشد چشم من از آتش ودود تواشک آلود شد نیستی داوود وزلفت جوشن داوود گشت نیستی نمرود وچهرت آتش…

چشمه حیوان من شد لب جانان من شد لب جانان من چشمه حیوان من شد رخ جانان من شمع شبستان من شمع شبستان من شد…

تونوبهار منی نوبهار را چکنم به پیش عارض تو لاله زار را چکنم توسروقد به کنارم نشسته ای شب وروز صفای سرو ولب جویبار راچکنم…

تنها همی نه با من با هر کس آشنائی با دشمن خود ای دوست گومهربان چرائی کس نیست اندرین شهر کز او نبرده ای دل…

پیش شمع عارضش پروانه می باید شدن سوختن را ز آتشش مردانه می بایدشدن خال جانان دانه است و زلف او دام بلا مبتلای دام…

بها را چکنم من که چون خزان به من است خزان به برگ رزان چون کندچنان به من است به جز وفا چه بدی دیده…

بر دلم خورده تیر مژگانش نبرم جان ز زخم پیکانش خویش را یوسف افکند در چاه گر ببیند چه زنخدانش خوار گردد به چشم بلبل…

با سنگ بت سنگدلم گفت ز مائی گفتم عجمی گوی ز آبی نه زمانی هر سو که نظر می فکنم روی تو بینم پیدائی وپنهان…

ای قدم خم گشته تر ز ابروی تو وی دلم آشفته تر از موی تو معنی ز والقلم را یافتم چون بدیدم بینی وابروی تو…

ای بلبل بی دل منال آخر گلت پیدا شود اردیبهشت آید ز نو وز سر جهان برنا شود من هم دلی دارم غمین از هجر…

اگر در آینه روزی جمال خویش ببینی زحال من شوی آگه به روز من بنشینی زهی به صنعت باری زماه فرق نداری جز این که…

از سیه چشم توروزم سیه است آفت جان ودل از یک نگه است گردچشمت ز پی غارت دل مژه صف بسته چو شاه و سپه…

همه از باده من از گردش چشمت مستم حاجتم نیست به می جام بگیر از دستم دل ز مهر چوتوماهی نتوان کردرها در خم زلف…

هر قطره خونی که ز چشم ترم افتد نقشی است که از لعل لب دلبرم افتد گر دست دهد روی و لب دوست تمنا دیگر…

نه چون چشم تو دیدم چشم مستی نه همچون پشت دستت پشت دستی سوی بتخانه گر افتد گذارت کندکی بت پرستی بت پرستی کند درعشقت…