غزلیات اهلی شیرازی

ما از صفای سینه چو آیینه همیم حاجت بقصه نیست که در سینه همیم پیوند ما بمهر تو روز الست شد امروز و دی نبود…

گویم سیاه بختی ام از دود آه کیست چون خود ستاره سوخته باشم گناه کیست؟ جانی که من کنم که کند همچو کوهکن سنگی که…

گفتم ار عاشق شوم گاهی غمی خواهم کشید من چه دانستم که بار عالمی خواهم کشید زهر پنهان در می عشق است اما دلکش است…

گرچه کار دلم از صبر بسامان نشود هم صبوری که کس از صبر پشیمان نشود جان ثابت قدم آنست که در راه وفا خاک ره…

گر یار مرا میل من خسته بسی نیست من دانم و او محرم این راز کسی نیست گر بوالهوسان را هوس شربت وصل است مارا…

گر قسمن ما شد ز ازل غم چه توان کرد؟ وین دردی غم گر نرسد هم چه توان کرد؟ گفتی که بپرداز دل از دردم…

گر چو گل در کف ما جام می صبحگهی است آنهم از سایه اقبال تو ای سرو سهی است بهر جان هر که دم از…

گر بدامن گردی از آن رهگذر می بایدت دامنی از دامن گل پاک تر می بایدت گر امید وصل باشد در قیامت دور نیست ایکه…

کی بمن وصل چنین غایه مویی برسد راضیم گر بمن سوخته بویی برسد گر دمی نیز شوی رام من ای طرفه غزال تا هماندم به…

کشت چون صیدم سگ یار و کشد در خاک هم وه که کرد از تیغ او محرومم از فتراک هم خوانده ام خاک رهت خود…

کدورت غم هجرت بیک نگاه برفت جمال کعبه چو دیدم غبار راه برفت به آستان تو چندان بسجده سودم رخ که سوده گشت رخ و…

قد طوبی و لب کوثر و خود حور بهشت است یارب ملک است آدمی این چه بهشت است جز برق محبت نبود آتش موسی گر…

غم ندارد ز گدایی تن غم پرور ما گو هما سایه دولت مفکن بر سرما در سفالین قدح و ساغر باده یکی است غایت این…

عیب پری مکن که نهان از تو گشته است دیوی که عیب خود بشناسد فرشته است از باغ بخت سبزه عیشش کجا دمد عاشق که…

عالمی را تو به شوخی دل و جان سوخته‌ای ای پسر این همه شوخی ز که آموخته‌ای با دل زار مرا باز بسوزی بچه رنگ…

ظَن مبر کز دودِ دل پیشت شکایت می‌کنم با تو از بیداد بخت خو حکایت می‌کنم من که باشم؟ کآرزو باشد به پابوست مرا از…

صبر کن ای باغبان کاندوه بلبل بگذرد خواری بلبل سرآید خوبی گل بگذرد عشق شیرین از هزاران خسرو شیرین به است حسن معنی جو که…

شمشاد تو پروای کس از ناز ندارد با چشم سیه گو که نظر باز ندارد از عشق ننالیم که این زخم نهانی است یعنی که…

شاهان اگر بصحبت رندان نظر کنند شاید که نازو سروری از سر بدر کنند با دشمنان عتاب بود مصلحت ولی با دوستان بچشم عنایت نظر…

سوختم بهر خدا در هجر ازین بیشم مسوز بیش ازین از حسرت شمع رخ خویشم مسوز خنده بر حالم مکن وز لب نمک بر من…

سرو من تا چو مه از خانه زین گشت بلند آفتابی دگر از روی زمین گشت بلند برحذر باش دلازان بت خونخواره که باز رنگش…

سخن بگو و دل از من بیک سخن بستان بیک کرشمه شیرین مرا ز من بستان بیک حکایت شیرین هلاک کن خسرو تو شاه حسنی…

ساقی که یار ما بود اغیار را چه بحث؟ جایی که گل حریف شود خار را چه بحث؟ مشتاق دیدنت چکند چشمه حیات با آب…

زبسکه روزم از آن مه ملال می خیزد شبم بکشتن خود صد خیال می خیزد نهال قد بتان جمله فتنه انگیزند ندانم از چه زمین…

ز خونم سیر کی گردد که با لعلش نظر دارم ز چشمم می‌کشد تا قطره‌ای خون در جگر دارم مکن منع از سجود خود مرا…

روی تو مصحفی است که در آن خوبی است خال تو آیتی است که در شان خوبی است جان جهان، ملاحت روی تو تازه کرد…

رسید مست من از می برخ گل افکنده رخی و صد گل خوبی لبی و صد خنده کلاله بسته و چون گل گشاده پیشانی زرشک…

دیده گر جای تو ای چشمه خورشید شود خار در گلشن چشمم گل امید شود گر لب لعل تو بخشد همه را آب حیات همه…

دور از درت به تیغ نه از بهر جان شدم اندیشه از ملال تو کردم از آن شدم پایم ندید رفتن ازان در چو راندی…

دلا چو باز گریزان ز وصل مردم باش دمی بهر که بر آری دمی دگر گم باش اگر هوای نشستن به صحبتی داری درون میکده…

دل اهل نظر از نرگس شهلا با تست نظری جانب ما کن که نظرها باتست چشم و ابروی خوش و سرو قد و روی چو…

درد از طبیب گرچه نهفتن نمی توان درد دلی مراست که گفتن نمی توان خواهم شکفته رو زیم از غم چو گل ولی هرگز بزهر…

اگرچه چشم منی همنشین اغیاری چه نور دیده گلی در میان صد خاری نگویم آنکه خریدار یوسفم حاشا که خودفروش زند لاف این خریداری اگر…

اطیفه عجب از غمزه نرگست دادند که عالمی کشد و خاطری برنجاند خراب مستی آن عاشقم که در گامش چو جرعه یی بفشانند جان برافشاند…

از رقیبان تو صد خار جگر هست مرا بجز از درد تو صد درد دگر هست مرا مست آن زلف چه زنام اگر سر برود…

از جهان چون لاله داغت ایسهی قد میبریم از ازل آورده ایم این داغ و با خود میبریم میرویم ازین چمن با دست خالی همچو…

اجل درآمد و بخت از درم نمی‌آید ز پا فتادم و کس بر سرم نمی‌آید مگر به خواب ببینم خیال او ورنی به هیچ شکل…

در دلم از تو گره به که گشاد از دگران نامرادی ز تو خوشتر که مراد از دگران گر بطالع ز حریفان تو یکذره کمیم…

داغ پنهان دلم هر دیده مشکل بنگرد تاچه صاحب دیده یی باشد که در دل بنگرد هرکه شمع خلوت جانش تو باشی در خیال کور…

خوش آنکه نهی پای بسر منزل خاکم آبی زنم دیده دهی بر دل خاکم شادی که برویم دگر از خاک چو سبزه گر سایه سرو…

خوبان که همچو شمع ز نور آفریده‌اند سر تا قدم چراغ دل و نور دیده‌اند آن طرفه آهویان که به مجنون‌وَشان خوشند این طرفه است…

خط دمید از رخ او کار بلا بالا شد یارب این فتنه پنهان ز کجا پیدا شد وه که دی غمزه زنان شوخ کمان ابروی…

حال من دور از آن جمال مپرس رنگ و رویم بین و حال مپرس پرسی از من که چیست حال دلت گر ز من میکنی…

چون سایه گذر زان مه رخساره نداریم و ز سوختگی طاقت نظاره نداریم چون ما دل صد پاره ز مهر تو که دارد؟ اینست که…

چو غنچه گرچه لبت مهر بر دهان دارد ز غمزه نرگس شوخ تو صد زبان دارد ز بسکه باد برد جان عاشقان ز غمت نسیم…

چهره از تیغ تو پر خون دردم کشتن خوش است سرخ رو همچون خزان رفتن ازین گلشن خوش است باغبان فرق است از نرگس بسی…

چند بود دمبدم چشم تو خونریز تر یا نظر رحمتی یا نگهی تیزتر دل ز خزان غمت پیر شد و همچنان لعل تو سیراب تر…

چشم دلم چو دیده از آن شمع روشن است آنشوخ نور چشم و چراغ دل من است ای سرو خوشخرام که از دیده میروی جان…

جایی که بجوش آرد گل بلبل زاری را شاید که چو ما سوزد حسن تو هزاری را بشناس حق اشگم کز آب دو چشم من…

تو یار اگر نشوی بخت یار چون گردد بسعی خویش کسی بختیار چون گردد خطت بنقطه دل راه بسته چون پرگار ازین میانه کسی برکنار…