عاقله قریشی

خسته ترین مردم دنیا از جنگ ایم در سخت ترین روز ها زنی در جاده های گرسنه بدنبال نان است وجودش آراسته از دانش دستانش…

تلخ ترین روزی‌که دچار پرواز شدیم به سمت نا‌معلوم جهان پر پر شدن سقوط ما را تماشا کرد چهره های ما بی‌رنگ لبان ما ترک…

بهاران خجسته باد بوی گل میدهد آغوشت آمدنت ! فصل بهار را با خود دارد بلندی قامتت خانه را چراغانی کرد پرده ها با ساز…

با ظرافت تمام بهترین واژه ها را در قالب شعر سپید جا دادم زبان خیابان را یادگرفتم وقتی عبور عابران ،بی برگشت است سرنوشت زخمی…

از پنجره چشمان‌ام به گندم‌زار وجودت خسته ترین روز ها را در غربت با ابرهای تیره که از شانه های ما بالا می‌رود عید آوارگی…

هر چند با سفره خالی سالهاست ، زانوی غم را بغل کردند! زلزله فریاد مناره های شهر را و آواز شکستن سنگ‌ها را بر صفحه…

من و تو پر پروازیم بسوی یک مقصد طلسم جدایی را بشکن پهن کن سفره ی از عشق بر بام آرزو ها از دوریت درخت…

کبوتران بی بال بر فراز فرودگاه کابل با هزاران امید برای آرزو های شان پر و بال زدند از سیم خاردار عبور کردند افسوس پر…

عشق سرد، مردمان شهر هزاران روح زخمی دارد حتی! کاینات نمکین نمی‌تواند بر چهره های شان لبخند را نقاشی کند تاریکی خورشید وقتی تابید که…

زن‌ها ریشه در خاک دارند شبیه درخت اند با برگ‌های، رنگارنگ شان طراوت و‌ زیبایی را به شاخه ها می‌دهند عشق می ورزند‌ عطر گلها…

دلم گرفت! از این بازی روزگار وطنم ! هنوز تن زخمی و خونین‌ات از جنگ! بوی دود و باروت بر شانه هایت صدای شیون و…

خش خش برگ‌ های پاییز خاطرات تو را در من زنده میکند قرار های باغ بالا و شهر نو برگ‌ های ریخته‌ای طلایی و زرد…

تک تک در به گوشم آمد با شتاب بر خاستم در را باز کردم چشم هایم را بستم ترسیدم بازهم رؤيا نباشد عاقله قریشی

به آغوش تنهایی پناه میبرم سرم را روی شانه های نوازشگرم تکیه داده پیش از اینکه به تو نرسم چشم‌هایم را می بندم عاقله قریشی

با گذشت زمان بیشتر عاشقت میشوم و در رودخانه چشمانت غرق هر شب تصویر تو کوچه ما را روشن میکند از خنده های من ماه…

از دوری ات دیواری از بغض گلویم را بسته بود وقتی قاصدک خبر آمدنت را به گوشم رساند به استقبالت چشم‌هایم تا انتهای کوچه به…

همه چیز زیباست وقتی بر پیشانی غمگینانه‌ام ، دست می‌کشی هوا روز شب زمزمه دلنواز پرندگان زوزه باد که موهایم را نوازش می‌کند با من…

من يك زنم آسمان نگاهم مهر مى بارد لبخندم در كويرى بى آب و علف گل عشق مى كارد من يك زنم آغوشم نگاه سرد…

کاش نقاش بودم تا لبخند دزدیده زنان را به تصویر می کشیدم نان نقاشی می‌کردم به آرزویی که‌ تا هیچ دختری بفروش نرسد پسر بچه‌های…

شناوریم در دریایی خشکیده خواستيم شنا كنيم آبی نبود انگیزه ی نبود گیر ماندیم میان ماسه های سرگردان تمساح‌ها در کمین اند و ما ترانه…

زمین تشنهٔ باران و من تشنه دیدارت با رقص قلم شعر می‌سرایم از تو که می‌گویم پروانه‌ها لای دفترم پرواز می‌کنند‌ کوتاهه می‌نویسم وصف تو…

دست به پیشانی ماه! صدای دل انگیز زمزمه آهنگ های شعرت شب را عاشقانه فریاد میزند در حسن تو کابل را می بینم نشسته ام…

حرف هایت شکر می ریزد بر لبانم خنده هایت گل میکارد مروارید ها می خندند لای سرخی لاله ها و من هنوز از طعم بوسه…

تا کرانه آبی عشق می درخشد کوه دلم با تمام قدرت می تپد به اندازه زیستن نفس میکشم عشق ادامه دارد شگوفا میشوم وقتی میایی…

بنواز سازی‌ اشک آسمان قطره قطره بشوید نقش خنده هایت را تا هیچ زنی دل نبندد به رقص لبانت ترا نقاشى ميكنم مجسمه ات را…

با حضورت بوی گلهای بهاری میاید کوچه های شهر منتظر قدمهایت نشسته طلوع چشمانت ! خنده میکارد بر لبان مردمان شهر باد بهاری می وزد…

نیمه شب در سکوت پله ها به جای قدم اشک می‌ریزم توان راه رفتن را از من گرفتند سرم را لای بازوانم مخفی می‌کنم تا…

موهایم ! اقیانوس شناوری ایست به سمت تو موج هایش ، سرود عشق را زمزمه می‌کند باد که می‌‌وزد قایقی چشمانم غرق نگاهت می‌شود گیره…

کاش میشد هنگام بغض بغلم میکردی از چشمانم دوستت دارم هایم بر قلبت حک میشد عاقله قریشی

شعر را سپيد مى نويسم واژه ها را مى چينم عاشقانه ترين مصرع را خطاطى مى كنم آهنگ زمزمه ميكنم جاى دلتنگى ها را با…

روی زخم‌ها را پینه گرفته هر روز زخم جدید طبیب خسته از مریضان‌ در انفجار خطاطان راه جدید میکشند نقاشان کبوتر صلح را آزادانه بر…

در نگاهت یک دل دیوانه گم در لبانت جانی صد پروانه گم میروم تا از کنارت بار ها میکنم در کوچه خود خانه گم وقتی…

حجم گیسوانم را دست باد ها می سپارم تا نیم نگاهت روشن کند چشمانم را نام ات را روی دفترچه خود می بوسم چشم هایت…

ترسم آن صبح که خورشیدطلوعی نکند نوزد هیچ نسیم نشنوم چهچه از شاخچه ی باغچه مان آسمان تار شود دلی آزار شود آسمان گریه کن…

بعد رفتنت غروب شد تنم زیر خمپاره نگاهت پراکنده شد سنگ های پایم از پرواز افتاد نگاهت سراب بود در جنگل چشمانت گیر ماندم عاقله…

با آنکه گدازه کوهسار آسمان را سیاه پوش کرده عشق من و تو قاب ماه است که بر تقویم شنی ایام خجسته را ورق میزند…

هنوز پیراهنم غرق در عطر تن توست و خورشید نگاهت بر پنجره چشمانم کنار می‌زنم پرده ها را روی آیینه با رژ لب نام تو…

مثل ماه ، می درخشی بر پنجره، چشمانم روشنی بخشیدی از لا به لای، شاخه های پوشیده از برگ نیم نگاهت جاده خیالم را ستاره…

کشتی شکسته‌ام اما دل شکسته نه غرق شدم در دریای چشمان‌ات کنار ساحل ، لبان‌ات نشسته‌ام به تماشای مروارید طنین صدایت ، کوه ها را…

ظرفِ خيالِ با تو بودن را كه لبريز عسل است نشكن بگذار تا دهنم را شيرين كنم بر جاده ى خيالت قدم مى زنم تا…

زنان در اسارت نمی مانند مثل سیگاری تا زیر لب رسید خاک زیر پا شوند راه دانشگاه ادامه دارد! عاقله قریشی

در کنارت لبان ترک خورده ام زمین خشکیده را بحر میبیند ماهی های شاد بر آسمان رود خانه شناورند قلاب ها را میشکنند بر فراز…

خسته ام خسته از زندگی و از تکرار از امروز از دیروز خسته از آمدن فردا ها باز تکرار همین روز ها خسته از پرورش…

ترا در شعر هایم به آغوش مى كشم مصرع مصرع مى بوسم دستم به تو نمى رسد عاقله قریشی

بلعیده اند پاره های نحیف تن ما را به جرم زن بودن نفس‌ ما را نیمه گرفتند چشمان خیس ما را با درد کوک زدند…

با تو رود بزرگ در مسیر خوشبختی ام قفل کوید نوزده را میشکنم در قرنطین بی تو زردی غروب مسافر جا مانده گوشه اسکله ام…

نیستی که ببینی این اقیانوس را این کوه را این قلب را بر روی سینه ام چقدر سنگینی می کند نیستی که ببینی چقدر رود…

معلم ! از نگاهت مهر می‌‌بارد دستان نوازشگرت باران رحمت است از وجودت زندگی روشن می‌شود زمین به احترام نامت تبسم می‌کند نور جمال تو…

کاش می شد آدم اندوه خود را مثل کاغذ پران به باد میسپرد یا مثل خط مداد که با پاکن پاک میشد یا مثل برگ‌های…

سرم را روی شانه هایت تکیه میدهم طلوع خورشید را در چشمانت میبینم نسیم بهاری را از نفس هایت حس میکنم آغوشت آرام ترین ساحل…