صادق عصیان

تو باغ شوی و برگ و بارت باشم تو دشت شوی و لاله‌زارت باشم ای بلخِ ستوده! باردِه برگردم مستِ تو؛ مجاورِ”مزار”ت باشم صادق عصیان

کاش هر جای جهان دَور و کنارم باشی حس و حالم بدهی، شور و شرارم باشی گِردِ خود گَردِشِ همواره ندارد سودی چرخِ پیوسته همان…

هر مرتبه ما دُچارِ مشکل بودیم هر بار گواهِ دورِ باطل بودیم راندیم در آب‌های سطحی، آخر کشتیِ فرونشسته‌ در گِل بودیم صادق عصیان