شعر های آزاد احمد پروین

مرد بی رنگ من مرد بیرنگ و درد هزاران رنگ و درد مرا رنگ می کن خشم سیاه ، شرم قرمز و زرد رنگی است…

کمک ، کمک ای کاش سر به زانوی کدام لاله بگذارم؟ در تنهایی کدام چمن؟ که به همدردی چشمان خونبارم التیام پروانه های نیم سوخته…

ای کاش شریک لطافت چشمه بودم وقتی کام تشنه آهویی را به میهمانی می خواند ای کاش ای کاش احمد پروین

خداحافظ دستهایم به گردنم آویخت به خودم گفته ام خداحافظ چون به آخر رسیده ام اینجا می روم تا که گم کنم خود را با…