شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل به جرم آنکه چو آیینه ساده‌ایم خاکسترست آنچه به بر می‌کشیم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به خود تا زنده‌ام صبح قیامت خنده‌ام کز شور نظم افکنده‌ام درگوشهای کر صدا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به عبادتکدهٔ عجزپرستی جز نقش‌کف پای تو محراب نگیرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به کار رفع خماری نیامدیم مینای‌ما همان‌عرق‌افشان‌شکست و ریخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به هرکجا رگ ابری نشان دهند در ماتم حسین و حسن‌گریه می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌گشاد مژه زحمت نپسندی منظور وفا نیست‌گل‌اندام تماشا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تجردم علم‌شان نیستی‌ست این‌خامه خط به‌صفحهٔ هستی‌کشیده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو هم به ذوق خطش سینه چاک زن کاین شام نادمیده مرا صبح عید کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه بلایی‌که زتوفان خروشت در راه طلب پی نتوان یافت اثر را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو سحر دم مزن از درد محبت تا آنکه نبندی به نفس چاک جگررا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل حدیث بیخبران ناشنیدنی است بودیم معنیی که فراموش کرده‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

باغ دهر از ماست بیدل روشناس‌ ‌رنگ درد لاله‌سان آیینهٔ داغ جگر داریم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بدین دو روزه تماشای زندگی بیدل کدام شوق و چه عشق اینقدر هوس هم نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دو سه دم ناز بقا، مفت هوسهاست ما صورت‌ هیچیم و جز این ‌نیست که ‌هست است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز بیم معصیت تهمت آفرین لرزیدم آنچنان که می ناب ریختم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز خوابهای وهم هپرس ما نداریم جز فسانهٔ ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز کشتزار تمناست حاصلم تخم دلی به سعی شکستن دمیده‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زکلکم می‌چکد آب حیات نیک و بد خضر است اگرکس می‌خورد امروز دشنام مرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سواد نامه سیاهی نداشتم خطی چو سایه بر ورقم طبع دون ‌کشید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل علم از معنی نازک نتوان شد موچینی ‌ما را همه جا لال بر آورد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل کتاب طالع نظاره خوانده‌ایم مژگان هبوط داشت‌، تحیر صعود کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل گران افتاده است از عاجزی اجزای من رنگی‌ که پروازن دهم چون شمع بر رو می‌زند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مپیچ چندین بر دستگاه اقبال در دامن بلندت چین دارد آستینی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من و آن دولت بی‌دردسر فقر کز نسبت او چینی خاموش سفال است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ندارد بزم ما از دستگاه عافیت چشمی‌که‌گیرد یک دمش چون شمع مژگان در بغل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفسی چند چو مزدور حبابت از بار نفس چاره محال است به سر گیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نی‌ام امروز خجالت‌کش هستی چون چرخ سر افکندهٔ ادوار قدیمم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ازنازک‌خیالان مشق‌همواری‌خوش‌است تا نیفشارد تأمل معنی یکدست را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدلی‌ها‌یم دلیل امتحان بیغشی‌ست نیستم قلب آشنا از بس گدازم کرده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیلد‌ل همین نه ما و تو نومید مطلبیم زین بحر قطره‌ها همه‌گوهر شکسته‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پر افشان هوای‌کیست از خود رفتن بیدل که چون صبح بهاران رنگ می‌گردد به دنبالش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیشه بسیار است بیدل بر خموشی ختم‌ کن سعی در علم و عمل اینجا به پایان می‌رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا توانی بیدل از مشق فنا غافل مباش مشکل هر آرزو زبن شیوه آسان می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا نفس باقیست‌ کلفت بایدم اندوختن بر ندارد رشتهٔ تسبیح بیدل جز گره حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تپیدم آنقدر کز دل فسردن محو شد بیدل به سعی کوفتنها گرم کردم آهن سردی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تظلم در عدم بهر چه می‌برد آدمی بیدل درین حرمان ‌سرا می‌داشت گر فریادرس هستی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تمثال غبار من و مایید چو بیدل صد سال‌ گر آیینه زدایید همینید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

توانم جستن از دام فریبی اینچنین بیدل چو شبنم‌ گر بجای ‌گام من هم چشم بردارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جز به صحرای عدم بیدل کجا گنجد کسی تنگی این‌عرصه در دل جای‌دل نگذاشته‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جهان چشم نگشاید از خواب ناز اگر بیدل افسانه انشا شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چشم تابرهم زنم اشکی به‌خون غلتیده است بسمل ایجاد است بیدل جنبش مژگان ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چند بیدل به هوا دست وگریبان بودن جیبت ازکف ندهی دامن یار است‌اینجا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه تأملست بیدل پر شوق برفشانیم که غبارها درین ره به امید ما نشسته حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه نسبت است به خورشید ذره را بیدل به عالمی‌که تو باشی مراکه می‌پرسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو شمع از امتحان سیرم درین دعوت سرا بیدل به آن‌ گرمی‌که باید سوخت خامان پخته‌اند آشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو لاله از دل افسرده تا به‌کی بیدل چراغ کشته توان داشت در ته دامن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون خط پرگار بیدل منزل ما جاده است جستجوهای هوس آغازکرد انجام را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چیده‌ام از خویش بر غفلت بساط آگهی این حباب آیینهٔ دل دارد اما بیدل است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حذر کن از تماشاگاه نیرنگ جهان بیدل تو طبع نازکی داری و این ‌گلشن هوا دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حضور غیبت یاران یقین نشد بیدل جز اینقدر که لگد افکنند و دندان گیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح