شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل از تحصیل دنیا نیست حاصل جز غرور دانه را نشو و نما رگهای گردن می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از حسن ملیحش چند غافل زیستن دیده‌های زخم را هم‌می‌کند بینا نمک حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از دام شکستِ دل ‌گذشتن، مشکل است ریزهٔ این شیشه در جولانگه ما ریختند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از سامان تحصیل نفس غافل مباش می‌برد با خویش آخرهرچه را باد آورد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از طور جنون غافل مباش خاک بر سر کردن آداب فناست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از فکر غم و عیش ‌گذشتن دارد امشبی دارم و فرصت شمر دوش خودم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از لعلش به چندین رنگ محو حسرتم این نمکدان داد آرامم به چشم خواب داد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از نیرنگ اسباب من و ما غافلی اینگه صبح زندگی فهمیده‌ای روز جزاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازبن دو دم نفس‌ کایت عبرت است و بس شخص عدم ز نام من خجلت اشتهار برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازیاد خویش هم رفتم که فراموش‌کرده است مرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل استغنا همین یأس است و بس دست بردار از دعای مستجاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل افسون هوس ما را ز ما بیگانه‌ کرد بسکه مرکز بر خیال پوچ زد پرگار شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر به عشق‌کند دعوی وفا غیر از شکست رنگ چه باشد گواه او حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل الم و عیش خیالات تعین تا چشم‌گشایی ‌که ‌گذشته‌ست و بسی نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آن دور می و پیمانه‌ام دیگرکجاست یکدو دم بگذار تا رنگی بگردانم بیاد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این بار که بر دوش من است مژه تا خم شود انداخته‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اینجا تر زبانان مایهٔ درد سرند شمع‌ گر خاموش‌ گردد گوید آمین انجمن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آیینه‌ ی مشرب نکشد کلفت زنگ سینه صافی‌ست در آن بزم که مینا باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به بند نی‌ گرهی نیست ناله را آزاده‌ایم اگر همه در چاه رفته‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به حرف و صوت حقیقت نمی‌خرند هذیان نواست جرات سودایی زبان حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به ره عشق ز منزل اثری نیست تا آبله‌ای ‌گر برسی مفت سفر گیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به فرق خاک‌نشینان دشت عجز چون جاده نقش پایی اگر هست افسر است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به نشانی ز یقین راه نبردیم شرمنده‌تر از کجروی تیر خطاییم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل بهار عشرت عشاق ناله است امسال نیز می‌گذرد پار عندلیب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تاجی ‌که دیدی امروز فردا بینی نشان پا بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو به من هیچ مدارا ننمودی عمریست‌که پاس دل ناشاد تو دارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چمنستان وفا داغ طرب بود رنگم به شکستی زد و پرواز سحر داد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه‌گنجهاکه نشد طعمهٔ زمین قارون به خاک رفته و زر می‌کشد هنوز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو نفس چاره ندارد ز تپیدن آن‌ کس ‌که ز هستی اثری داشته باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل خرابی‌ام نفس وحشتست و بس دل نام عالمی‌که من آباد می‌کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بپدل اسباب جهان را حسرتت مشاطه است زشتی هر چیز را نایافتن زیبا کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دم هستی به نظرها سبکم‌ کرد خاکم چو سحر از نفس آخر به هوا رفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز اختیار برآ هر چه باد باد فرصت‌ کم است ترک درنگ و شتاب‌ کن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز جوش آبله‌ام در ره طلب گوهرفروش شد چوصدف‌گوش نقش پا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز شعله‌ای که نفس برق ناز داشت داغی چو شمع کشته به لوح مزار ماند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زبان موج‌گهر باب شکوه نیست گر مرد قدرتی تو به ناخن‌گشا لبم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سر احرام تماشای که دارد آیینه‌ گرفته‌ست به صد دست دعا گل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل شویم تا نکشد دامن هوس خودبینیی که هست در ایمای اینه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل غریب ملک شناسایی خودیم جزماکسی به بیکسی ما نمی‌رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ که داد اینجا آگاهی از تو ما را ما عالم جنونیم‌، تو مجلس شرابی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مآل هستی موهوم ما فناست این قطره را همان به دهان نهنگ ریز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مژه مگشای‌ که در عالم عبرت کس سود ندیده است به نقصان تغافل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من وآن دولت بی‌درد سرفقر کز نسبت او چینی خاموش سفالست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نشوی غافل از اقبال گریبان هر قطره ‌که در فکر خود افتاد گهر شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نمی‌توان ز سر دل‌گذشتنم این مشت خون زآبله صد بارنازک است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل همه تن عبرتم از کلفت هستی جز چشم ز تصویر غبارم نتوان بست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌آنجاکه جنون منصب عزت بخشد نسبت آبله با دیدهٔ تر نزدیک است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌طراوت بود بیدل‌ کوچه‌باغ انتظار گریهٔ نومیدی آخر چشم ما را آب داد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پادشاهی به جنون جمع نگردد بیدل تاج گیرند اگر آبلهٔ پا بخشند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیداست که جز صورت عنقا چه نماید آیینه ندارد دل بیدل لقب ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح