شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

ندارد این مکتب تعّین ‌کدورت انشاتری چو بیدل به صفحه‌گرنام او نویسم بجز غبار از رقم نگیرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ندامت توأم آگاهی‌ام گل می‌کند بیدل چو مژگان دست بر هم سوده‌ام تا چشم می‌مالم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نسبتت بیدل به آزادی ز مجنون نیست کم رشته‌ای داری تو هم از دامن صحرا مکش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نفس متاعی بیدل در چه لاف زند به فربهی منگر لاغر آمده‌ست حباب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نمی‌دانم شکفتن تا کجا خرمن‌ کنم بیدل سحر در جیب می‌آید تبسم‌گلفروش من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نوایی‌ گل نکرد از پردهٔ ساز نفس بیدل ز هستی بگسلم شاید رسد تاری به مضرابی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نی‌ام بیدل خجالت مایهٔ ننگ تهی‌دستی چو مضمون در خیال هر که می‌آیم ره آوردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نیست پیراهن دیگر بیدل غیر عریانی ما در بر ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

هجوم جلوهٔ یار است ذره تا خورشید به حیرتم من بیدل دل از که برگیرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

هرچه از دست من آمد بید‌ل همه بی‌رغبت و نفرت‌کردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

هزار آغوش واکرده است رنگ ناز یکتایی جز این‌ گل نیست بیدل هر چه می‌روید ز باغ دل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

همچو عنقا کجا روم بیدل گم شدن هم سراغ می‌گردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

هوای لعلش‌ کراست بیدل‌ که با چنان قرب و همکناری به بوسه‌گاه بیاض گردن زدور لب می‌گزد گریبان حضرت ابوالمعانی بیدل رح

واگذاریدم چو بیدل با همین یاس و الم کو دماغ زنده بودن تا دل شادم دهید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

یارب‌که بسوزد کف آیینه‌گر داغ بیدل ز دلم طاقت پرواز ندارد هر چند به صد شعله برد بال و پر داغ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

محمل‌شمع‌می‌کشم‌بیدل خدمت پا به‌گردنم افتاد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

مزاج فقر ما باگرم وسرد الفت نمی‌گیرد هوایی نیست بیدل سرزمین بی‌کلاهان را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

معنی نمای چهره مقصود نیستی ست بیدل مرا گداختن آیینه‌سازکرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

مگو پیام قناعت به منعمان بیدل غریق حرص ز پل بی‌دماغ می‌گذرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

من زار بیدل ناتوان نی‌ام آنقدر به دلت گران که چو بوی‌گل دم امتحان به ترازوی نفسم‌کشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

می‌رویم‌ازخویش‌وهمچون‌شمع‌پا مال خودیم عجز واکرده است بیدل بر سر ما راه ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ناله می‌گویند تا آن‌ کوچه راهی می‌برد تا نفس باشد چو بیدل بر همین افسون زنید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نتوان کشید هرزه‌تریهای عاریت بیدل زبحرنظم بس است آب جوی ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ندامت می‌کشد عشق از دل افسرده‌ام بیدل نداردگنج در وبرانه جز خاکی به سرکردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نشاط حسن می‌بالد ز درد عاشقان بیدل گلستان خنده دربار است تا بلبل فغان دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نفس نیاز خرام که می‌کنی بیدل که سنگ سبزه نیارد به‌این درنگ برون حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نگه کافیست بیدل نالهٔ زنجیر تصوبرم زبان جوهر آیینه‌ کم لافد ز حیرانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نوای پردهٔ خاکیم یک قلم بیدل کجاست عبرت اگرگوش‌کرده‌ای ما را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نیست آسان از طلسم خویش بیرون آمدن بیدل اینجا محمل سنگ است بر دوش شرار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نیست جای عشق بیدل مسند فرزانگی این شهنشاهی‌ست‌کز داغ‌جنون او رنگ اوست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

هجوم ناله‌ام‌، از راحتم مگو بید‌ل کشیده‌ام نفسی گاهگاه در زنجیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

هرچه‌گذشت از نظر نیست برون از خیال بیدل ازین دامگاه رفته ‌کجا می‌رود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

هزار آیینه از دست دو عالم می‌برد صیقل که یارب آن پری‌رو بر من بیدل دچار آید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

همچو گل بیدل خمار انفعالی می‌کشم شرم پار است آبیار ریشهٔ امسال من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

هوس در طبع تمکین مشربان شوخی نمی‌داند چه امکان است بیدل موج در گوهر کند بازی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

وحشت تقلید هم بیدل کم از تحقیق نیست نشئهٔ پرواز دارد چین دامان نگین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

یأس مطلب نیست بیدل مانع ابرام خلق آرزو در سایهٔ بال مگس بالیده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

محنت پیری‌ست بیدل حاصل عیش شباب هرکه ‌شب ‌می خورد خواهد صبحدم‌ مخمور شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

مژده ای بیدل‌ که امشب از تغافلهای ناز آرزوها باز خون می‌گردد و دل می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

معنی‌ام اجزای بیرنگی‌ست بیدل چون حباب اینقدرها شوخی اظهار دارد خامه‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

مگیر دامن اندیشهٔ دگر بیدل که دست باده‌کشان وقف‌گردن میناست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

من نمی‌دانم که‌ام در بارگاه کبریا حلقهٔ بیرون دربیدل خطابم می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

می‌شنیدم پیش ازین بیدل نوای قدسیان این زمان محو کلام حیرت انشای توام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ناله‌ام داغ شد از بی ‌اثریها بیدل تیغ چون منفعل افتاد سپر می‌بندد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نجات می‌طلبی خامشی‌گزین بیدل که درطریق سلامت خموشی استاد است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ندامت نیست غافل از کمین هیچکس بیدل به هر دستی که عبرت وارسد دست مگس دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نشان مردمی بیدل چه جویی از سیه‌چشمان وفا کن پیشه و زین قوم آیین جفا بنگر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نفس هردم ز قصر عمر خشتی می‌کند بیدل پی تعمیر این ویرانه معمار اینچنین باید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نگه موج خون گشت در چشم بیدل چه رنگ است یارب گل آرزویش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

نوای ‌قمری و بلبل مکرر شد درین‌ گلشن تو اکنون ناله‌ کن بیدل که آهنگت اثر دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح