شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بی‌لب دلدار بیدل غوطه زد در موج اشک عاقبت افکند در دریا گهر گم کردنش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پای در زنجیر دورش گفتگو آزادگی بیدل این سطر تکلف نیست جز انشای سرو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیری‌ام جز ساغر تکلیف جان کندن نداد قامت خم‌ گشته بیدل تیشهٔ فرهاد بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا توانی بیدل از وهم تعلق قطع کن یک قلم نور است چون شد دود آتش بر طرف حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا شود بیدل به نامت سکهٔ آسودگی خاکساری در نگین باید چو نقش پا گرفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تامل‌کن چه مغرور اقامت مانده‌ای بیدل مبادا در نگین نامی‌که داری نقش پا باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ترک هستی‌ست درین باغ طراوت بیدل شبنم صبح همین شستن دست ازنفس است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تلاش علم و عمل مغتنم شمر بیدل مکش خمار شرابی‌ که عقل راست مزیل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تو هم‌خاموش شو بیدل‌که‌من از یاد دیداری به دوش حیرت آیینه می‌بندم فغانها را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جدا زان بزم نتوان کرد منع ناله‌ام بیدل چو موج افتد به ساحل می‌کند ناچار فریادی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جنون رنگ مپیما درین چمن بیدل شراب شیشهٔ‌نه غنچه یک پریزادست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چرایی اینقدر ناقدردان عافیت بیدل فراموش خودی یا رفته‌ای از یاد خاموشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چمن تحیر بیدلم‌که سحاب رشحهٔ خامه‌اش به تأملی گهر افکند سر قطره‌ای که نگون کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنین‌کزکلک ما رنگ معانی می‌چکد بیدل توان گفتن رگ ابر بهار این ناودانها را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه مقدار آبرو سامان‌ کند خون من بیدل به دریا تر نمی‌گردد زبان اژدر تیغش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو سایه داغ حضیض است طالعم بیدل چو گل‌ کند کف پا من‌ کنم خیال جبین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو عمر رفته بیدل پر بی‌نشان سراغم جز دست سوده ما را نقش قدم نباشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون تخم اشک بیدل نومیدی آبیارم بی‌برگ ازین گلستان می‌بایدم دمیدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون نفس بیدل کلید آرزوها داشتم قفل وسواس دل آخر کرد بی‌دندانه‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حباب و کلفت اسباب بیدل این چه خیالست بجز خمی‌ که به دوش من است بار ندارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حسن حقیقت روبروسعی فضول آیینه‌جو بیدل چه پردازد بگو ای یافتن ناجستنت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دل اگر خورد قفا از سر زلفش شادم‌که اسیر خم کاکل شده باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خامهٔ مژگان تر بیدل نکرد ایجاد خلق رنگها از کلک نقاش اشک ریزان رفته‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خمار چشم‌که‌گرم عتاب شد بیدل که تیغ شعلهٔ ازخویش رفتنم تیزاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خون دلی به دیده بیدل مگر نماند کز بهر پای‌بوس تو رنگ حنا رسید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در این زمانه سخن محو یأس شد بیدل دمید عقدهٔ دل معنیی‌که می‌بستند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در خاک تربتم نفسی می‌زند غبار بیدل هنوز زندهٔ عشقم‌، نمرده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در غیب و شهادت من و معشوق همانیم بیدل تو بر آنی ‌که چنان بود و چنین شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درگلستانی‌که نالد بیدل از شوق رخت آه بلبل خار در چشم بهاران بشکند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین محفل مبادا از زبان‌گردن‌کشم بیدل چو شمع از فیض خاموشی‌گریبان ساز دامانم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل آگاه نایاب است بیدل کاندرین دوران نشسته پنبهٔ غفلت به جای مغز در سرها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل نه ‌تنها بیدل از برق تمنا سوختیم دیده هم از مردمک دارد گل رعنا ثمر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دم تیغ است بیدل راه باریک سخن‌سنجی زبان خامه هم شق دارد از حرف‌آفرینی‌ها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دوستان را در وداع هم عبارتها بسی است بیدل مسکین فقیر است الله الله می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رسیده‌ام دو سه روزیست در توهم بیدل ازآن جهان که نبودم به عالمی که ندارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ره جنونکدهٔ دل گرفته‌ای بیدل به پا چو آبله نتوان نمود هموارش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز انجام بهار زندگی غافل مشو بیدل گل شمعی‌ که داری در نظر بوی بدی دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز پیچ وتاب میانش بیان مکن بیدل به چشم مردم عالم میفکن این مو را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز خود به یاد نگاه‌که می‌روی بیدل که از غبار تو بوی فرنگ می‌آید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز سامان جنون جوش سحر خواهم زدن بیدل گریبان می‌درم چندان که از من گرد برخیزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز شرم عیب خود چشم از هنر برداشتم بپدل که چون طاووس پای خوبش باشد خار گلزارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز قدر خلق بیدل صرفه در نیمی نمی‌باشد بر اعداد همه هر گه مضاعف می‌شوم نیمم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زان پیش که احسان فلک شعله فروشد بیدل عرقی ریز به سامان تلافی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زر و مال‌آنقدر خوشترکه‌خاکش‌کم خوردبیدل تلاش‌گنج جز سرمنزل قارون نمی‌باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زین چمن بیدل نه سروی جست و نه شمشاد رست از خیال قامتش دودی به سر دارد بهار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سایه‌را بیدل ز قطع‌ دشت ‌و در تشویش نیست محمل تسلیم دوش آرمیدن می‌کشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سدّ راه توست بیدل گر کنی تعمیر جسم می‌شود دیوار چون شد قدری آب وگل بلند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سرت بیدل هوا فرسود راهیست دماغ کعبه و بتخانه‌ات کو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سلطنت وهم است بیدل خاکسار عجز باش افسر ما چون ره خوابیده نقش پا بس است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شام اگرگل‌کرد بیدل پرده‌دار عیب ماست صبح اگر خندید در تجدیدکار رحمت است حضرت ابوالمعانی بیدل رح