شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل اینجا هیچکس از هیچکس چیزی نیافت پرتو خورشید بر مهتاب بهتان یافتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل بنال ورنه درین دامگاه یأس خاموشی‌ات ز خاطر صیاد می‌برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به تکلف ره صحرای عدم‌ گیر زان پیش‌که‌ گویند ازین خانه به در شو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به حیا چاره افلاس توان‌کرد عریانی اگر جامه ندارد مژه پوشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به سوختن نفسی چند زنده‌ایم پوشید مصلحت به دل ‌آتش آب شمع حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به فکر نقطهٔ موهوم آن دهن جزوی به غیر لایتجزا نمانده‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به هر دلی ندهند آرزوی داغ اسکندر است باب تمنای آینه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌حرف وصوت هم‌آواره‌گشت‌خلق بردیم سر به مهر عدم راز آشنا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تآملی که در این گلشن خیال رنگ شکستهٔ تو چه پرواز می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو عبث خون مخور از خجلت تحقیق ماییم‌ که خود را ز خود آگاه نکردیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه ازل‌ کو ابد، از وهم برون آی درکشور تحقیق نه صبح است و نه شامی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه‌گوبم ازیأس پیری چون شمعم ازصبح روز است بیگاه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو نی ز ناله نداریم چاره‌ای تا راه جنبشی زنفس درگلوی ماست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل خلف سلسلهٔ عبرت امکان جز مرگ چه از ارث پدر داشته باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بحر از ایجاد حباب آیینه‌دار وهم کیست بیدل ما مشکلی در پیش دارد حل ‌کنید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دماغ ناز تو پر می‌زند به‌عرش گویا به بال پشه ز عنقا گذشته‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز برق وحشت آزادی‌ام مپرس این شعله را برآمدن از خود زبانه‌ای‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز چه مکتب سبق آگهی آموخت کاینها به شق خامه ‌گرفته‌ست قرارش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز عبرتی‌ که در آیینهٔ حیاست ما را بس ست اگر همه تمثال وانمود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زمانه دشمن ارباب غیرت است ترسم به دست حیز دهد اختیار مرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سراغ عالم عنقا تحیر است آن نیست بی‌نشان‌که تو یابی نشان او حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل طرب و ماتم مفت اثر هستی‌ست ما کارگه رنگیم رنگ است تماشاها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل غم روز سیه ازما نتوان برد چین سحراینجا شکن دامن شب نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ کمال هر چیز بر جوهر است موقوف جایی‌ که من نباشم غربت قصور دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مباش ایمن از آفات روزگار چون مار خفته در بن دندان گزند او حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مگذر از سر زانوی قناعت این حلقه به هرجا زده باشی به در اوست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نتوان برد نم از خط جبینم نقاش عرق‌ریز حیا نقش مرا بست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفس سوختهٔ ما چه فروشد حیرت همه جا تخته نموده‌ست دکانها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نه رنگ بود و نه بویی در چمن رسواییی به چهره عبرت نشسته بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل همه‌جا آینهٔ صورت عجزیم نقش قدمی را چه عروج و چه تنزل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌چه‌سحرکاری‌ست‌کاین‌زاهدان‌خودبین آیینه در مقابل خندیده‌اند بر ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیکسی بیدل چه دارد غیر تدبیر جنون طرف دامانی نمی‌یابم گریبان می‌درم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پای پر آبله شد دست تأسف بیدل بسکه از وادی امید پشیمان رفتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیری‌ام بیدل به هر مو بست مضمون خمی بعد از این ترتیب دیوان هلالی می‌کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا تواند خواست عذر سرکشیهای شباب می‌کند بیدل به ما قد دو تا افتادگی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا نفس باقی‌ست بیدل پرفشان وهم باش کوشش‌ بیحاصلت‌ چندان‌ که‌ خواهی داده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تأمل رتبهٔ افکار پیدا می کند بیدل به خاموشی نفسها سوخت مریم ‌تا مسیحا شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ترحم نیست غافل بیدل از یاد شهید من ز جوهر در عرض خفته‌ست اینجا تیغ قاتل هم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تلاش شوق از محرومی من داغ شد بیدل که برگرد جهانی چون نفس بیرون دل ‌گشتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تو گرم باش به شبگیر وهم و ظن بیدل که من چو شمع ز خود رفته رفته واماندم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جای دل بیدل درین محفل پسندی داشتم بسکه تنگ‌آمد پری‌افشاند وافغان‌کرد و رفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جنونم دشت را همچشم‌دریا می‌کند بیدل ز جوش اشک من تا نقش پاگرداب می‌گردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چارهٔ سودای من بیدل ز چشم یار پرس عشق در مغز جنون پرورده بادام مرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چقدر عالم بیدل به خیال آمده‌ایم هرکه بر ما نظری کرد دل از ما برداشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنین‌ که صرف طمع‌ کردی آبرو بیدل عرق کجاست اگر نوبت حیا برسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه لمعه داشت فروغ جمال او بیدل که هرکجا نگهی بود کرد با مژه ساز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو سایه آینهٔ تیره‌روز خود بیدل به صیقلی نرساندم مگر خورد زنگم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو موج اگر همه تسلیم‌گل‌کنی بیدل هنوزگردن تمهید دعوی‌ات عصبی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون حنا بیدل ز گلزار عدم آورده‌ام رنگ امیدی که پایش گرد سر گرداندم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون‌گل شمعیم بیدل بلبل باغ ادب شعلهٔ آواز ما جمعیت منقار داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح