شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل‌آنجاکه جنون منصب عزت بخشد نسبت آبله با دیدهٔ تر نزدیک است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌طراوت بود بیدل‌ کوچه‌باغ انتظار گریهٔ نومیدی آخر چشم ما را آب داد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پادشاهی به جنون جمع نگردد بیدل تاج گیرند اگر آبلهٔ پا بخشند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیداست که جز صورت عنقا چه نماید آیینه ندارد دل بیدل لقب ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا به رنگ مدعا دست هوس افشانده‌ام کرده‌ام بیدل گلستان ارم در آستین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا زنده‌ایم تاب وتب از ما نمی‌رود بیدل به دل خلیده خدنگ خودیم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تأمل بی‌کمالی نیست در ساز نفس بیدل اگر شد رشته‌ات لاغر گره لاغر نمی‌باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تخم اشکی می‌فشاند آه و از خود می‌رود غیر شبنم نیست بیدل زاد همراهان صبح حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تکیه بر عافیت ازقامت پیری ستم است بیدل از سایهٔ این خم شده دیوار برآ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تو آگاه از سجود آستان دل نه‌ای بیدل که بالد صندل عرش از جبین خاکسار او حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جانفشانیهاست بیدل در تماشای رخش چون سحرکن نقد عمرخویش صرف آفتاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جسم‌گرشد خاک بیدل رفع اوهام دویی‌ست شخص از آیینه‌گم‌کردن چه نقصان می‌کشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جوش خیال انجمن بی‌نشانی‌ام بیدل بهار من نکند آشکار رنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چشم ‌کو تا از قماش حیرت آگاهش کنند سخت بیرنگ است بیدل صورت دیبای ناز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چندانکه وارسیدیم ز آیینه عکس دیدیم بیدل تلاش تحقیق بوده‌ست واژگونی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه ضرور است ‌کشی رنج وداعم بیدل می‌روم من به مقامی‌ که تو هم می‌آیی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو تصویر هلال آخر به خجلت خاک شد بیدل ز ننگ ناتمامی بر نیامد خط پرگارش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو صبح‌ از صنعت وارستگی غافل مشو بیدل به‌چین دامنی طرح شکست رنگ امکان‌کن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چوصبح یک دونفس مغتنم شمربیدل مکن دلیل اقامت چو زاهدان چله را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون‌ گل از حاصل این باغ ندارم بیدل غیر پیراهن رنگی‌ که به بو می‌آرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حباب پوچ هم بیدل تخیل ساغرست اینجا سر بی مغز ما را صاحب افسر برآورده حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حسن مطلق را مقید تاکجا خواهی شناخت آه از آن یوسف‌که در چاهش تماشاکرده‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل درین ستمگاه از درد ناامیدی بسیار گریه ‌کردیم اکنون بیا بخندیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خامشی دارد به ذوق عافیت تقلید مرگ تا به کی بندد کسی بیدل به این مضمون نفس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خلق خواری را به نام آبرو می‌پرورد قطرهٔ افسرده را بیدل گهر باید ستود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خودشناسی عرض جوهر یکتایی نیست بیدل اینها همه خویشند که نشناخته‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در آن مکان‌که به‌صیقل رسد حقیقت بیدل ترحم است به حال جگرخراشی حیرت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در حرم‌،‌گه شیخ وگاهی راهب بتخانه‌ایم هرکجا باشیم بیدل یک صنم داریم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در سواد سرمه‌کن نظارهٔ چشم بتان عشرت‌افروز است بیدل در دل شبها شراب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

د‌رحریم‌کبریا بیدل ره قرب وصول جز به سعی نالهٔ شبگیر نتوان یافتن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین ستمکده بال هوس مزن بیدل نگاهدار سر خویش چون مگس به دودست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دگر مپرس ز تاب جدایی‌ام بیدل به درد دل‌که دلم سخت ناتوان‌گردید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل چون امام سبحه اگر بفشرد قدم بیدل ه یک پیاده ره صد سوارگیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دلم ز خجلت بی‌ظرفی آب شد بیدل به یاد باده‌تریها ازین سفال‌گذشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دو روزی با غم و رنج حوادث صبر کن بیدل جهان آخر چو اشک از دیده‌ات یکبار می‌افتد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

راست‌بازان‌را زحکم کج‌سرشتان چاره نیست باکمان‌، بیدل اطاعت لازم آمد تیر را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رموز دهر عیان است فهم‌کن بیدل بنای فطرت خود بر فسانه‌ها مگذار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز اسرار دهانی حرف چندی‌کرده‌ام انشا به‌جز شخص عدم‌بیدل‌که‌می‌فهمد زبانم‌را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز بسکه شرم سجودش گداخت پیکر بیدل چو عکس آب نهد سر بر آستانش و لرزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز حباب و موج و مثالشان سبقی به بیدل ما رسان که مدوزکینهٔ خودسری به امید طاقت این کمر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز داغهای دل و اشک چشم تر بیدل گل بهار جنون چیده‌ام سیاه و سفید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز سیر آف و رنگ این چمن دل جمع‌ کن بیدل که هر جا غنچه ‌گردیدی ‌گلت در آستین باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز غبار بیدل ناتوان دل نازکت نشودگران که رود زیادتوخودبه خود چونفس زآینه زنگ ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز وصال مهرتابان چه رسد به سایه بیدل روم از خود و تو گردم‌ که تو درکنارم آیی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زحسد نمی‌رسی ای دنی به عروج فطرت بیدلی تو معلم ملکوت شو که نه‌ای حریف‌ کلام او حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زندگی بیدل جهانی را ز مرگ آگاه‌ کرد محو بود اندوه رفتن‌ گر نمی‌بود آمدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سامان سر بلندی یمنی نداشت بیدل چون شمع آخر کار زد گریه بر زمینم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سخنت به طبع مستان اثری نکرد بیدل سر شیشه‌های خالی چقدر گشاده باشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سراغ نقش قدم بیدل از هوا نکندکس زخاک جوسردر زیرپا نشستهٔ ما را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سفله را منصب جاه است ندامت بیدل چون مگس سیر شود دست زند بر سر خویش حضرت ابوالمعانی بیدل رح