شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

سواد آن تبسم نیست‌کشف هیچکس بیدل مگر این خط مبهم را لبش پر و زبرگردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شام غفلت ‌گشت بیدل پردهٔ صبح شعور بسکه عبرت سرمه‌ها در دیدهٔ بینا زدیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شدم خاک و همان آیینه‌دار وحشتم بیدل هنوز ازگرد من طوف غزالان می‌توان‌کردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شکست دل به چه تدبیرکم شود بیدل هزار موج‌کمر بسته درکمین حباب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شوق من بیدل درین ‌کهسار پرافسرده‌ کیست ناله‌ای دارم که می‌بالد نیستانش ز سنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

صفا در عرض سامان هنرگم‌ کرده‌ام بیدل ز جوهر حیرت آیینهٔ من بال وپر دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

طربها خاک توست آنجاکه دل بی‌مدعا گردد درین‌گلشن چمن فرشست بیدل مقدم شبنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عبرت ایجادست بیدل تنگی آغوش شرم بی‌گریبان نیستم هر چند مژگان خم‌کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عشق را بیدل دماغ التفات یادکیست خواجگی مفت طرب‌گر بنده می‌گیرد مرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عمرها شد شسته‌ام چون ابر دست از خرمی بیدل از من گریه می‌خواهد چه صحرا و چه باغ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غبار عجز بودکسوت ظفر بیدل شکستگی‌، ز رهی همچو موج در بر ماست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غیب غیب‌ است شهادت چه ‌خیال‌ است اینجا بیدل از ساز قدم نشنوی آهنگ حدوث حضرت ابوالمعانی بیدل رح

فریب‌کسوت وهمت ره یقین زده بیدل ز رنگ خویش برآ تا به رنگ خویش برآیی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

قاتل و ساز مروت نپسندی بیدل مد احسان نفس‌، در نظر من تیغ است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

قدم سعی به جایی نرساندم بیدل کاش چشمی به نمی آبله تر می‌کردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کاش بیدل الم بیکسیم وا سوزد تا ز خاکستر خود دست نهم بر سر خویش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کرم بسکه ‌گرم امتحانست بیدل مرا سوخت اندیشهٔ بی‌گناهی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کف دست سوده به یکدگر چمن طراوت بیدلی که ز صد بهار گل اکتفا به همین دو برگ حنا کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گر احتیاج به توفان دهد غبار تو بیدل چو صبح به‌ که صدا از نفس بلند نیفتد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گر قدت خم‌کرد پیری راستی مفت صفاست در دم صدق است بیدل فتح باب صبحدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گرفته بود زمین تا فلک غبار تعین ازین دو عرصه چو بیدل ‌کنار کردم و دیدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گوشه‌گیر حیاست بیدل ما سخنش نیز جابجا مبرید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ما ز صد دیوان به یک مصرع قناعت کرده‌ایم نشئهٔ صهبا چه دارد فطرت بیدل بلند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

مباش غافل از انداز شعر بیدل ما شنیدنی‌ست نوایی که کم نواخته‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خاک گشتی بیدل از افسردگی خون منصوری نیاوردی به جوش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از بال هما کیست‌ کشد ننگ سعادت بیدل ز سرما نشود سایهٔ ما کم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از عاجزی بیدل بیچاره چه پرسی نقش قدمت بس بود آیینهٔ حالش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از هنر آیینهٔ مقدار هرکس روشن است رشتهٔ شمع‌است بیدل موج جوهرتیغ را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آسمانی از کف خاک اختراع غفلت است بیدل از فخری ‌که ما دارپم باید عار داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر از تردد در به ‌در بود انفعال مذلتت به تلاش همت بیدلی در ننگ زن تو هم از طمع حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر دشمن تواضع‌پیشه است ایمن مشو بیدل به خونریزی بود بی‌باک شمشیری‌ که خم دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

امتداد عمر بیدل سختی از طبعم ربود گردش سال آسیای دانهٔ دل بوده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ای انجمن ناز، تو خوش باش و طرب‌کن من بیدلم و غیر دعا هیچ ندارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

با ادب جوشیده‌ای بیدل ز هذیان دم مزن موج‌ گوهر بسته‌ را شوخی نخواهد پیش‌ رفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بار دنیا کی توان بیدل به آسانی کشید کوه هم می‌نالد از زیر کمر برداشتن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اثر محو دعای بیدل است امید آن دارد که بالد دین و دنیا در پناه دین و دنیایت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بر حلاوت بس که پیچیدم غم دردم نماند ناله‌ها بیدل به غارت داد چون نیشکرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

برد ازگوش رنگ طاقت هوش جرس امشب فغان بیدل‌کیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بسکه بار زندگی بیدل به پیری می‌کشم موی من از سخت جانی برد رنگ ستخوان حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بگذر از فکر خرد بیدل‌که در بزم وصال گردش آن چشم میگون آفت هشیاری است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به این عجزی‌ که در بنیاد طاقت دیده‌ام بیدل مگر کوهی شوم تا ناله پردازم من محزون حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به تأمل خیالت جگرم گداخت بیدل که تو تا به خود رسیدن به چها رسیده باشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به چه امید کنم خواهش وصلش بیدل من ‌که آغوش وداع خودم از قامت خم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به خواب راحت‌کهسار پا زدی بیدل که از صدای تو پهلوی سنگ برگردید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به رنگ آب سیر برگ برگ این چمن کردم گل داغ‌ست بیدل آنکه بویی از وفا دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به ساز خموشی شدم شهره بیدل دو بالا زد آهنگم از بینوایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به عرض احتیاج آزار طبع‌کس مده بیدل نفس چون با غرض جوشید گفتن بار می‌گردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به کر و فر مفریبید طبع بیدل ما را دماغ فقر حریف صداع جاه نگردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به نام محض قناعت کنید از من بیدل که من چو مصحف تحقیق هیچ آیه ندارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هزار پرده بیدل ز دهان بی‌نشانش سخنی شنیده‌ام من‌ که‌ کسی ندیده باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح