شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل آخر ز چه خورشیدکم است این چراغ به نفس روشن ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اظهار مطلب خون استغنا مریز آبرو چون موج پیداکرد تیغ قاتلی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از امید خلد قطع توّهم خوش است جز دل آسوده نیست باغ ارم داشتن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از این مزرع آنچه در نظر آمد دانه امل بود و آسیا کف افسوس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بس مانده‌ام چون کوه زیر بار درد ناله جای‌ گرد می‌گردد بلند از دامنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از توصیف زلف وکاکل این‌گلرخان مقصد ما طوق‌گردن مدعا زنجیرپاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از خاکستر من شعله جولانی مخواه اخگری در دامن فرسودگی آسوده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از دردسر پست و بلند آزادهٔم وضع همواری جبین ما ز صندل ریخته‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از سوختنم رنگ سراغش دریاب کیست پروانه ‌که ‌گوید چه نشان دارد شمع حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از عجز وغرور فقروجاه ما مپرس تا نفس‌باقی‌ست زین‌آهنگ‌، صد زیر و بم است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از قحط قناعت فکر آب رو کراست نیم جانی دارم و در حسرت نان می‌کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از مشت غبار ما دل خود جمع‌کن شانه‌‌ی این طرهٔ آشفته در دست هواست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از وهم جنون سامان مپرس گنج ناپیدا و ما ویرانه‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازکسب ادب ظلم است بر آزادگی ناله‌دارد بازی طفلی‌که درمکتب نشست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازین ستمکده راحت کس گمان مبر دیده ز خس نمی‌کشد آنچه دل ازنفس‌کشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آشفتگی از طورکلام تو نرفت این جنون ‌سلسله یکسر خط بی‌ مسطر داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اقتضای جشد می‌کشد به‌حرص‌و حسد خواب امنی داری اگر پیرهن خسک نشود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر سبز شد دانه ز فیض سحاب ما دل افسرده را در قدمش جان کنیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امشب چون شرار کاغذ آتش زده چیده‌ام گلها ز باغ دلگشای سوختن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آندم‌ که به تسلیم شکستم دامن تا در امن به پای نرسیدن رفتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این شور بد و نیکی که تکلیف ‌کریست پنبه تا درگوش باشد معتدل شنید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این‌حرف و صوت چیزی‌نیست خامشی معنی مگو دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به ادب باش‌ که در پیکر انسان گر رگ ‌کند اظهارپری تشنهٔ نیش است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به تواضع‌ها، صید دل ماکردی ما بنده‌ی این وضعیم‌ کاین صورت ابروییست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به خوان دعوی هستی نشسته‌ایم اینجا به جز قسم چه خورد میهمان لاف حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به شیب نام حلاوت مبر که نخل دور اسث از ثمر چوکهن‌ ساله می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به قلزمی‌که تو غواص فطرتی گوهرگره به رشتهٔ موج سراب داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به هرچه پیچید دل غیر داغ‌ کم دید این محفل کدورت آیینه‌ای و آه است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌کنج زانوی فکرتو خفته است‌ آن سرکه داشت جیب فلاطونش انتخاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تجددی‌ست لباس خیال من گر صد هزار سال برآیدکهن نی‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو هم بناز دو روزی‌ که عمرهاست اوهام داد آینهٔ ناز داده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه انتظار وکدام آرزوی وصل چشم به خواب رفتهٔ بختم پرنده نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بید‌ل چو تار ساز جهانگیر شهرتند در پرده هم‌گر اهل سخن‌گفتگوکنند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چوگردباد ز آرام ما مپرس عمریست درکمند پرافشانی خودیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل خونین جگرم بلبل بی‌بال و پرم نیست درین غمکده‌ها نالهٔ من بی‌اثری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بحرتسخیری آغوش حبابم بیدل مزد آن است که برخود نفسی تنگ شدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دو دم به الفت هستی نساختیم جولان او ز دامن ما چین‌ کشید و رفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز بس که منفعل عرض هستی‌ایم سر می‌کند عرق ز گریبان ما بلند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز دل غبار علایق نمی‌رود سر سوده شد چو صندل واین دردسر نرفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز معنی دل خوش بیخبر گذشتی این غنچه بود مهری بر دفتر تبسم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زشوخ‌چشمی خود در محیط وصل داریم چون حباب ز سر تا به پا نقاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سراین رشته به تحقیق نپیوست در سبحه و زنار جهانی دل و دین داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل عدم و هستی ما هیچ ندارد جزگرد خیالی‌که نه آن بود و نه این شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل فریب نعمت دیگرکه می‌خورد مهمان راحتم به سر خوان بوریا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ گر آگهی سبب‌ گریه‌ام مپرس بیکار بود ذوق ندامت گریستم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مباش ممتحن وهم زندگی چین‌کمند مقصد عمر ازکمین ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من آن سرشک ضعیفم‌که ازمژه تا خاک هم به لغزش چندین عصا رسید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نخوری عشوهٔ تعمیر سلامت ویرانی بنیاد تو آباد شکستی ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفسم سحر بیان خم زلفی است آشفت جوابی که طرف شد به سؤالم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نیاز و ناز جهان غنا و فقر دارد همین قدر که تو داری به ‌کار و هیچ حضرت ابوالمعانی بیدل رح