شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

به حرف و صوت این محمل ندارم نسبتی بیدل خموشی‌کرده‌ام روشن چراغ‌ کنج ادراکم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به خود ستایی بیهوده شرم دار ز همت که لاف دل زنی و بیدل از میانه برآیی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به ذوق وحشت آن قوم سوختم بیدل که ناله‌وار چو برخاستند، ننشستند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به سحرپوچ ز اعجاز دم زدن بیدل در این حیاکده گوساله‌بانی هوس است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به عالم دگر افتادگرد وحشت بیدل نساخت مشرب مجنون ما زننگ به صحرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به کمند کلفت پیش و پس نتپی چو بیدل بیخبر تو مقید نفسی و بس دگرت چه دام و کجاست فخ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به نور طلعت او چشم بیدلان روشن که را توهّم مهر کسی و ماه‌ کسی است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هستی من وما ضروریست بید‌ل نفس نیست جز مایهٔ خود ستایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به وهم عافیت چون غنچه محروم ازگلم بیدل شکستی کو که رنگ دامن او ریزد از چنگم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌چشم خونفشان بیدل توآن بحرگوهرخیزی که لاف آبرو پیشت‌گدازد ابر نیسان را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بوی یأًس از چمن جلوهٔ امکان پیداست دگر ای بیدل غافل چه امید است اینجا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌جمالش بس‌که بیدل بزم ما را نور‌نیست ناخنه از موج می‌آورده چشم جامها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آخر مدعای شوق پروازست و بس بی‌پر و بالی دو روزم آشیانی می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اعجاز ضعیفی مپرس لغزش من خامه به مسطر گرفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از آن جلوه نشان می‌دهد قلزمی از قطره چه باورکنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از آیینهٔ زنگار فرسودم مپرس داشتم صبحی‌که شد غارت نصیب شامها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بنیاد ما خجلت نرفت خاک ما چون آب موضوع تریست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از جهان سخن بر فنون و هم متن رو از آن سوی تو و من حرف ناشنیده بیا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از خرد وبزرگ آن به که برداری نظر دور گاوان‌ رفت و اکنون‌ حاضران‌ گوساله‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از دیده حیران غم اشکی خون‌کرد خشکی شیشه مبادا کندم صهبا خشک حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از سیر تأمل‌خانهٔ دل نگذری نقشها این پردهٔ اندیشه پیدا می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از عزلت ‌کلامم رتبهٔ معنی‌ گرفت خُم‌نشینی باده‌ام را اینقدر پُر زور کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از قید دل آزاد نشین صحرا شو وسعت ازتنگی این خانه برون می‌ریزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از مقدار ظرف خود نمی ‌باید گذشت وعظ مستان در خط پیمانه دارد منبری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از ین دو روز عمر ننگ بقای‌کس مباد دل پی حرص باختن چشم به آز دوختن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازکیش نفس سرمایگان دیگر مپرس نیست غیر از نیستی دین من و دنیای من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازین مایده دست هوس شسته‌ایم پهلوی دل خورده را آرزوی نان کیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اظهار هنر محرومی دیدار بود خار راه جلوه‌ها شد جوهر اندر آینه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر افسرده دلی جمع کتب کرد در مدرسهٔ دانش ما جلد کتاب است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر محرمی رنج تک و دو مبر در عرق سعی حرص خفت آب و بقاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امشب نیست دست آهم از افغان تهی روزگاری شد که این تار از ضعیفی بیصداست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اندر قدح باده نظرکن به حباب تا چه دارد نفس آبله‌پوش مینا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این کلام متین پیش کس مزن به زمین دارد آن لب شکرین‌گوهر آفرین صله‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این‌دیگ خیال ازخام جوشیهاپرست ششجهت آتش زنی تاپخته‌گردد آش ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به امید وصل شادیم گو طوطی بخت زاغ باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به جرم آنکه چو آیینه ساده‌ایم خاکسترست آنچه به بر می‌کشیم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به خود تا زنده‌ام صبح قیامت خنده‌ام کز شور نظم افکنده‌ام درگوشهای کر صدا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به عبادتکدهٔ عجزپرستی جز نقش‌کف پای تو محراب نگیرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به کار رفع خماری نیامدیم مینای‌ما همان‌عرق‌افشان‌شکست و ریخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به هرکجا رگ ابری نشان دهند در ماتم حسین و حسن‌گریه می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌گشاد مژه زحمت نپسندی منظور وفا نیست‌گل‌اندام تماشا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تجردم علم‌شان نیستی‌ست این‌خامه خط به‌صفحهٔ هستی‌کشیده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو هم به ذوق خطش سینه چاک زن کاین شام نادمیده مرا صبح عید کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه بلایی‌که زتوفان خروشت در راه طلب پی نتوان یافت اثر را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو سحر دم مزن از درد محبت تا آنکه نبندی به نفس چاک جگررا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل حدیث بیخبران ناشنیدنی است بودیم معنیی که فراموش کرده‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

باغ دهر از ماست بیدل روشناس‌ ‌رنگ درد لاله‌سان آیینهٔ داغ جگر داریم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بدین دو روزه تماشای زندگی بیدل کدام شوق و چه عشق اینقدر هوس هم نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دو سه دم ناز بقا، مفت هوسهاست ما صورت‌ هیچیم و جز این ‌نیست که ‌هست است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز بیم معصیت تهمت آفرین لرزیدم آنچنان که می ناب ریختم حضرت ابوالمعانی بیدل رح