شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدلم بیدل ز شرم سخت جانیها مپرس دور از آن در، خاک هم آب است اگر ماند ز من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌هوایی نیست بیدل شبنم وامانده‌ام ازگداز صد پری یک شیشه‌وارم‌کرده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پن تماشاخانهٔ حیرت رهایی مشکلست چون مژه بیدل عبث دامان وحشت برزدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا ابدکوک است بیدل نغمهٔ ساز جهان اوج اقبال و حضیض فقر زیری و بمی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا جنبش تار نفس افسانه طراز است بیدل به‌کمند رگ خواب است دل ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تاب خورشید جمالش چو نداری بیدل در خیال خط او سایهٔ دیواری هست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تجردپیشه را نام تعلق می‌گزد بیدل مسیحا گر نه‌ای ازکوچهٔ سوزن‌گران مگذر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تعجیل طفل خوبان مشق خطاست بیدل لغزش به پیش دارد اشک از دویده رفتن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تنگنای بیضه بیدل‌گوشهٔ آرام بود شد پریشان مرغ دل تا بال و پر آورده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تیغ خونخوارست بیدل جادهٔ دشت جنون تا ز سر نگذشته‌ای نتوان‌گذشتن از سرش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جز عرق بیدل ز موی پیری‌ام حاصل نشد آه ازآن شیری‌که خجلت می‌کشد از روغنش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جوش یاسی‌ست بهار طرب ما بیدل می‌دمد چشم پر آب از لب خندان صدف حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چسان به محرمی دل رسد زکوشش بیدل نفس به خانهٔ آیینه نیز جا که ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنان‌خشکی‌ست بیدل بحرامکان‌را که‌می‌بینم غبار افشاندنی چون دامن صحرا سحابش را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه حسرت‌ها که در خاکسترم خون می‌خورد بیدل سپند شوقم و از ناله خالی‌گشته آغوشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو بیدل ازهوس سیر کعبه مستغنی ‌ست کسی‌که‌گرد تو یعنی به دور دل‌گردید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو شمع چاره ندارم ز سوختن بیدل وفا گلی به سرم زد که داغدارم‌ کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چوبرق ازچنگ فرصت رفت بیدل دامن وصلش ز دود خرمن هستی مگریابم نشانش را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون سحر بیدل از اندیشهٔ هستی بگذر از نفس هرکه اثر یافت ز عالم برخاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حاصل نکنی صندل درد سر هستی بیدل به ره عشق اگر جبهه نسایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حرص قانع نیست بیدل ورنه از ساز معاش آنچه ما درکار داریم اکثری در کار نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل در این هوسگاه تا چند خود نمایی ساز تغافلی هم آیینه شد مکرر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دل ما را نگهی برد به غارت آن‌گل‌که تو دیدی چمنی بود نظر زد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خط پرگارنیرنگی‌ست بیدل نقش ایجادم هزار انجام طی کرده‌ست این آغاز گردیدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خواب‌غفلت می‌شود پادر رکاب از موج اشک در میان آب بیدل نیست تمکین سنگ را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دانه را بیدل ز فیض سجده‌ریزیهای عجز نیست بی نشو و نما از خاک سر برداشتن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در تظلمکده دیر محبت بیدل ناله فریاد دلی داشت‌که ناقوس نبود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در رهش چون خامه‌کار پستی‌ام بالاگرفت آنچه بیدل‌، ناخن پا بود، شد مژگان مرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در وادیی‌ کز شوق او بیدل ز خود من رفته‌ام خوابیده هر نقش قدم بگذشت جولان در بغل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین حدیقه به صد رنگ پر زدم بیدل ز رنگ در نگذشتم‌که رنگ و بوی تو داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دست ترحم‌کیست مژگان بیدل ما بر هرکه چشم واشد پیش از نگه دعا کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل بیدل نکند قطع تعلق ز خیالت حیرت و آینه را نیست ز هم رنگ جدایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دلدار تا تو رفته‌ای از خود رسیده است بیدل‌گذشتنی که همین شاهراه اوست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دنائت بسکه شد امروز مغرور غنا بیدل زمین هم بال وپر دارد به نازآسمانیها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

راه در پردهٔ تحقیق ندارم بیدل عمر چون حلقه به بیرون درم می‌گذرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رم‌طور مصرع‌بیدلم‌، دم‌و دود سلسله‌ام رسا کمک د‌‌و عالم امل دمد که سراسر علمم رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ریشه‌ ها دارد غبار من زمین تا آسمان مرگ هم نگسست بیدل رشتهٔ آمال من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز بس چون شمع بیدل با شکست ‌رنگ درجوشم ز هر عضوم توان‌کرد انتخاب چهرهٔ زردی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز تیغ حادثه پروا نمی‌کند بیدل کسی‌که برتن او جوشن است نقش حصیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز خودسران تعین عیان نشد بیدل جز اینکه چون تل برف آبگینه‌کهسارند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز سردمهری ایام دم مزن بیدل مباد.چون سحرت از نفس دمد کافور حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز طرف مشرب مستان خجل شوم بیدل دمی‌که هفت فلک برگی از عنب‌گیرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز نقش‌های بد و نیک این جهان بیدل دلی‌که صاف شود، در شمار آینه است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زبان شرم اگر باشد به کامت خموشی نیست بیدل جز مناجات حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زمین تا فلک نغمهٔ بیدل ست خمیدن‌کجا می‌برد پیر را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زین هوس‌هایی که بیدل در تخیل چیده‌ایم یأس اگر بر دل نزد امروز، فردا می‌زند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سحر است بیدل این همه سختی‌کشیدنت سندان‌گرفته‌ای به سر از پیکر حباب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سراپا معنی دردم عبارت ختم‌ کن بیدل که من هر جا گریبان چاک‌ کردم ناله عریان شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سعی جبین عرق شد ومحروم سجده ماند بیدل در آب ریخت خجالت نیاز من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سودایی هوس را کم نیست موی سر هم بپدل مپیچ ازین بیش دستار تا به ‌گردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح