شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل از علم و عمل‌گر مدعا جمعیت است هیچ کاری غیر بیکاری نمی‌آید به‌کار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از قید خودم هیچ مپرس دامن سایه ته دیواریست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از مشت غبار حسرت‌آلودم مپرس یک بیابان خار خارم‌، یک نیستان ناله‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از وهم فسردی‌، چه تعلق‌، چه وفاق طایر رنگ‌،‌کمین قفس و دام نداشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازکلفت افسرده‌دلیها چو سپند مشکلی داشتم از سوختن آسان‌کردند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازین سراب وهم جام فریب خورده‌ای تا به عدم نمی‌رسی دور نماست زندگی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آشفتهٔ ما بوی جمعیت نبرد تا به‌کی در حلقهٔ زلف پریشان شما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اکنون با خودم غیراز ندامت هیج نعست آنچه بی‌خود داشتم در بر نمی‌دانم چه شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر لعل او نیست تبسم‌فروش شبنم‌ گلهای زخم‌ گرد نمکدان‌ کیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امشب در نثار آباد ذوق نام او سبحه سودای خوشی کرده‌ست‌، ارزان نیست سر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اندیشهٔ طور و شجر ایمن چند آتشی نیست درین جا تو نفس سوخته‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این صورت وشکل آنهمه نیست آدمی معنی دیگر دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این‌دنیا نه‌امروز امتحانگاهست و بس تا جهان باقی‌ست زن می‌آزماید مرد را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به اشارات فنا راه نبردی عمری‌ست‌که‌گفتیم نظیر تو ‌عدیم است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به تیغ و خنجر نتوان شدن بهادر لشکر عمود خواهد تا آهنین‌ که دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به خود جنون‌ کن و صد پیرهن ببال بی‌چاک جامهٔ هوس اتو نکرده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به طاق ابروی وهمی‌ست جام خلق چندانکه هوش‌کارکند سنگ می‌زنند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به مشق اوهام دل را سیاه‌کردیم تاکی طرف برآید آیینه با نفسها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به یاد زلف او گر ناله‌ای سر می‌کنم تسلیم‌ گوشم می‌کشد کای بی‌ادب خود چنگ شو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌هرچه عزم‌کنی وصل مقصد است اینجا نشانه‌هاست‌، تو شست ازکمین‌گشا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ترانه‌سنج چه سازی که عمرهاست از پردهٔ خیال حدیثت شنوده‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ثمر باغ‌کمالم چه توان‌کرد پیش از همه در خاک مرا پیش رسی‌برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه بگذرد کس از عالم‌ گذشتن این جاده پی سپر بود رنج قدم نکردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو سایه محو ز خود رفتنم هنوز وحشت بجاست ‌گر همه آرام هم شدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل حباب‌وار به دوشم فتاده است بار سری‌که تا نفسی هست می‌کشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل در انتظار تو دارد ز آه و اشک صدگردباد در دل وگرداب در نظر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بحر در آغوش و موج ما همان محوکنار کارها با عشق بی‌پرواست معذوریم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دیت آب رخ خود زکه خواهم این خون قناعت طمع‌ کافر من ریخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز بسکه بی‌اثر عرض هستی‌ام کردی نکرد در دل آیینه آه ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز حکم غالب تقدیر چاره نیست صف‌ها گشاده تیر و به یک نقطه دل هدف حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز فیض عشق به مژگان‌گذشته‌ایم در بیشه‌ای‌که ناخن شیران شکست و ریخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زقید هستی سهل است بازجستن گر مردی اختیاری رو از عدم برون آ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سرمحیط سلامت چه موج وکف تا او بجاست جای تو و جای‌من‌تهی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل عنان عافیت ماگسسته است مانند ریشه زیر زمین هم دویده رو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ‌کباب سوختگانم‌ که چون سپند درآتشند وگرم شلنگ معلقند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ‌گذشت عمر و نه‌ا‌ی فارغ از امل بگسیخت رشته و تو همان درکشاکشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مپرس از ره هموار نیستی بی چین ‌تر از نفس همه دامن شکسته‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من جنون‌کش درحسرت دل جمع ازهرکه‌چاره‌جستم‌گفت‌این‌مرض‌دماغی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نداد تحقیق از شخص ما نشانی باری به عرض تمثال آیینه مهربان شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفسم‌ کارگه حشر معانی‌ست چون غلغلهٔ صور قیامت کلماتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نی‌ام آزاد به رنگی‌ که ز تهمت برچشم شرارم مژه بندد رگ سنگی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل هوس نشئهٔ آوارگیی داشت چون اشگ‌کنون بی‌سر وپا شد چه بجا شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌گذشت‌خلقی‌محمل به‌دوش حسرت ما را هم آرزویی می برد تا کجا برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیلد‌ل این تغافلها جرم خست‌ کس نیست احتیاجها شورید گوش دوستان ‌کر شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پرتوشمع است بیدل خلعت زرین شب بزم سودا، فرش اگر دارد، ز رنگ زرد ماست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیش درش ز خجلت تسلیم بیدل است تا آسمان نشان لب عذرخواه عید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا توانی بیدل از تعظیم دل غافل مباش شیشه‌گر نقد نفس در جیب عنقا ریخته حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا گرد ما و من به هوا نیست پر فشان بیدل به کنه ذره رسیدن‌ کرا رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تپش ز موج‌ گهر گل نمی‌کند بیدل نکرد اشک من ‌آخر به‌ چشم حیران رقص حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تشنهٔ وصل بود بیدل ما تیغ شد آب ‌کز گلوش ‌گذشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح