شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل از حادثه‌کارم به تپیدن نکشد موج رنگم نرسانید شکست آزارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از داغ چراغ خامشم غافل مباش نرگسستان چشمکی خس‌پوش مژگان‌ کرده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از ژولیده مویی طبع مجنون ترا گر نباشد دود سودای‌ کسی در سر چه حظ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از طاقت جهانی را به خودکردی طرف با ضعیفی‌گرتوانی صلح‌کردن جنگ نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از غنچه‌گرفتم سبق زانوی فکر بود کوتاهی دامن به گریبان مددی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از گردون نصیب من همان لب تشنگی است گر همه مانند ساحل ساغر از دریا کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از نشو و نمای ما کسی آگاه نیست آبله نبر قدم فرسوده شد پا برنخاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آزادی من در قفس‌ گمنامی‌ست دام راه است اگر شهرت عنقا بخشند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازگریه شهرتی داریم بال پرو‌از ابر چشم ترست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اسباب تعلق بود زنگ آگهی آینه صیقل زدند آنها که پشت پا زدند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل افسردگیم شوخی آهی دارد تاشرر هست ز خودرفتن سنگ‌است اینجا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر این بود سرانجام محبت دل بهر چه بستم به هوا، آه امیدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگرت دعوی آداب‌پرستی است جایی که نیابی اثر آینه‌، دم زن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آن برق‌نظرها آنچنان در پرده ماند غافلان‌گرم انتظار و محرمان را تاب نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این انجمن وهم دگر نتوان یافت درد هم مفت تماشاست طرب باید کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اینجا کجاست دام و چه صید دل‌کمندی‌ست پیچ و تاب فروش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل بساط وهم به خود چیده‌ام چو صبح ورنه زجنس‌هستی من‌هرچه‌هست‌نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به بارگاه حقیقت چه نسبت است ما را که نیست راه به فهم مجاز خویش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به جهان‌گذران تا دم محشر یک قافله آینده میندیش گذشته‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به دیر اعراض انصاف نیست ورنه تاوان بت‌پرستی بر برهمن نماند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به عرض جوهر اسرار خوب و زشت آیینه‌ای به صفحهٔ سیما نمی‌رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به معبد عشق پروای طاقتم نیست چندانکه می‌تپد دل من سبحه می‌شمارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به یاد سرو تو در خون تپید، لیک موزون نگشت یک الف از مشق آه او حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل پی آن جلو‌ه که من رفته‌ ام ازخویش هر نفش قدم، صورت خمیازه آهیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تهی از خویش شدی ما و منت چیست ای صفر بر اعداد تعین نفزایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چقدر سحر است ‌کز هستی بی‌حاصل بر خاک نفس چیدم بر سرمه صدابستم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه خیالست ز ما سعی اقامت دیریست چو فرصت به ‌گذشتن همه زودیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو گل اگر فکنی طرح انبساط چشمی به خویش واکن و بر پیش و پس بخند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل حنایی از چه نگردد بیاض چشم خطها به‌خون نوشته‌ام و پاک کرده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

‌ببدل سوال چشم بتان را طرف مشو یعنی که سرمه ناشده باید جواب داد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دلی ز آهن باید در این بیابان تا یک جرس توانم بار فغان کشیدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ‌رم فرصت سرو برگ نفس‌ توست جایی‌که تو باشی نتوان آنهمه بودن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز تنگنای جهانت ملال نیست پرواز ناله را به قفس ره نبسته‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز سخنهای،‌ تو مست است شنیدن تحریک زبان قلمت موج شرابست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز ننگ طینت بیکار سوختم افسوس دست من ز حنا نم نمی‌کشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سخن این است تأمل کن و تن زن من خواجه طلب مردم و او بنده ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل شکست شیشهٔ دل نیز عالمی‌ست ساز جنون‌کن و قدحی در ترنگ زن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل غبار ما ز چه دامن جدا فتاد بر باد رفته‌ایم و همان دست سودنست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بید‌ل ‌کرم از طینت ممسک نتوان خواست چون بحر به ساحل نتراود زگهر موج حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل لب آن برگ ‌گل اندام ندارد شهدی‌ که تواند به خیالش مگس افتاد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مزبل عقل‌، شراب تعلق است مست تغافل این همه بیهش نمی‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من و بیکاری و معشوق تراشی جز شوق برهمن‌، صنمی نیست در اینجا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نشدم دچار تحقیق آیینه به دست من شب آمد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نکند موج گهر شوخی جولان در سکته شکسته‌ست قدم شعر روانم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل هزار جلوه در آیینه‌ات گذشت آن شخص‌کوکه این همه عرض مثال داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌،‌که داشت جلوه‌ که از برق خجلتش در مجلس بهار چراغان رنگ بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدلیها گشت بیدل مانع اظهار شوق گر دلی می‌داشتم با خود جهان ناله بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌یار زیستن ز تو بیدل قیامت است جرمی نکرده‌ای که توان کردنت معاف حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پوشش حال است بیدل ساز حفظ آبرو بی‌نیامی می‌کند بی‌جوهر این شمشیر را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا بپوشم بیدل آن‌گنجی‌که در دل داشتم عالم ویرانی از بام و درم گل کرد و ریخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح