شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

عمرها شد می‌زنی بیدل در دیر و حرم آه از آن روزی‌ که‌ گویندت چه زحمت می‌بری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غباربیدل ما راکه دستگیر شود اگر نسیم توان شد صواب بردارید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غیر در عالم تحقیق ندارد اثری بیدل آیینهٔ ما صورت ما می‌بیند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

فسرد از آبله بیدل دماغ هرزه جولانی دویدن نا امید ریشه شد تا این ثمر بستم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

قبول انعام بدمعاشان به خودگوارا مگیر بیدل که‌می‌شوند این‌گلو خراشان چو استخوان از نواله پیدا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

قطع راه زندگی بیدل نمی‌خواهد تلاش بی‌قدم زین انجمن چون شمع‌ کم‌کم رفته‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کاش بیدل پیش از آهنگ غرور خودسری خجلت پرواز چون ابر از عرق ریزد پرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کرد بیدل سرخون جمعیتم آخر چوشمع داغ جانکاهی همان ته جرعهٔ مینای من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کلک بیدل هرکجا دارد خرام سکته هم ناز روانی می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گر از سامان اقبال قناعت آگهی بیدل به‌کنج چشم موری واکش و ملک سلیمان شو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گر نه به عرض مدعا خاک در فنا شود بیدل ناامید ما رو به چه بارگه‌ کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گرنه شاگرد جنون است دل بیدل ما ابجد چاک‌گریبان زکه آموخته است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گوهر عرض حباب آیینه‌دار حیرت است ای طلبم دل عبث‌گل‌کرده‌ای بیدل چرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ما و من بیدل تعلق باف شغل زندگی‌ست رشته‌ها می‌تابم و بند قبایی می‌کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

مبرهن است ز آثار نام من بیدل که غره نیستم از زمرهٔ مساکینم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حیرتم بیدل زمینگیر تأمل ‌کرده است ورنه تا مژگان پری افشاند من عنقا شدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از تواضع نگذری گر آرزوی عزتی‌ست بیدل این وضعت به چشم هرکس ابرو می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از قماش خامشی بیدل دکانی چیدم هرچه غیر از خودفروشیها بود باب من است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ازدل خون‌بسته بیدل نشئهٔ راحت‌مخواه باده جز خونابه نبود ساغر تبخاله را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اشک شوخ است به ضبط مژه‌ گیرم بیدل طفل چندی بنشانم به دبستان صدف حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر از غیرت طبع قناعت آگهی بیدل به سیلی تا رسد کارت طمع‌ کردن زدن دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر ز جادهٔ تسلیم نگذری بیدل کند به‌ کسوت موجت شکست معماری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آمد و رقت نفس بیدل قیامت داشته‌ست پشت و روی یک ورق کردند چندین دفترت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

این آدم وحوا شرف نسبت هستی است بیدل نتوان پیش عدم نام نسب برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

با دل اگر بجوشیم بیدل کجا خروشیم دود همین سپندیم بانگ همین دراییم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بار نفس بیدل بر دوش دل افتاده‌ست دل این همه سنگین نیست وقتست‌ که برداری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

احتیاج غیر بیدل ننگ دوش همت است همچو خورشید از لباس عاریت عریان شدیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بر خیال خلد بیدل زاهدان را نازهاست لیک ازین غافل‌کزین ویرانه آدم رفته است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

برق جولان آه بیدل یاس‌پرورد است و بس الحذر ای مدعی این دود آتش‌زاده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بسکه بیدل زین چمن پا در رکاب وحشتم بر سپند شبنم من غنچه مجمر می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بلندست آنقدرها آشیان عجز ما بیدل که بی‌سعی شکست بال و پر نتوان رسید اینجا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به این هستی ز اسباب دگر تهمت مکش بیدل نفس‌کم‌نیست آن‌باری‌که بر دوش حباب افتد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به جایی می‌رسی بیدل مباش از جستجو غافل دری ازآشیان تا وا شود یک چند پروازی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به چنین بضاعت شعله زن من بیدل و غم سوختن که چو شمع در بر انجمن شرر است اگر گهر افکنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به دامن عجز پا شکستن جهانی از امن داشت بیدل دل از تک و تاز جمع‌ کردم چو موج درگوهر آرمیدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به ذوق‌ کوثر و الوان نعمت خون مخور بیدل بهشت آن بس ‌که یابی نان‌ گرم و آبک سردی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به سامانست بیدل عشرتت در خورد همواری به سیر این چمن باید روی آیی‌ که رنگ آیی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به طعن بیدل دیوانه سربرهنه نیایی مباد کفش ز پا برکند به دست بپوشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به کلفت ساختم از امتداد زندگی بیدل چو آب استادگی از حد برد زنگار جوشاند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به نقش پا چه رسد بیدل از نوازش چرخ به باد می‌دهدم گر ز خاک بردارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هستی ‌بیدل ‌مفلس‌ چه ‌لافد ز قلقل شیشهٔ بی‌باده عاری‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به وهم عافیت چون غنچه محروم از گلم بیدل شکستی‌ کو که رنگ دامن او ریزد از چنگم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌این‌کثرت‌نمایی غافل ازوحدت مشو بیدل خیال آیینه‌ها درپیش دارد شخص تنها را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بوی وصل ‌کیست بیدل‌ گلشن‌آرای امید پای تا سر یاس بودم انتظارم کرده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌جلوه او بید‌ل زین باغ چه ‌گل چیند در کسوت چاک دل چون صبح مگر خندد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آرایش تحقیق مقابل می‌خواست کاش من هم نگهی آینه بین می‌کردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از افسانه‌پردازان این محفل مباش شمع ‌را غیر از زبان چرب خود جانکاه نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از آن بهار که توفان جلوه داشت رنگم شکست و آینه‌ای در کنار ماند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از این چارسو عشوه ی دیگر مخر غیر فنا هیچ جنس نزد حق ارزنده نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بسکه تنک مایهٔ دردیم چو شمع صد نگه آب شد و یک مژه‌گریان‌کردیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح