شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل از سیر تأمل‌خانهٔ دل نگذری نقشها این پردهٔ اندیشه پیدا می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از عزلت ‌کلامم رتبهٔ معنی‌ گرفت خُم‌نشینی باده‌ام را اینقدر پُر زور کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از قید دل آزاد نشین صحرا شو وسعت ازتنگی این خانه برون می‌ریزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از مقدار ظرف خود نمی ‌باید گذشت وعظ مستان در خط پیمانه دارد منبری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از ین دو روز عمر ننگ بقای‌کس مباد دل پی حرص باختن چشم به آز دوختن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازکیش نفس سرمایگان دیگر مپرس نیست غیر از نیستی دین من و دنیای من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازین مایده دست هوس شسته‌ایم پهلوی دل خورده را آرزوی نان کیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اظهار هنر محرومی دیدار بود خار راه جلوه‌ها شد جوهر اندر آینه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر افسرده دلی جمع کتب کرد در مدرسهٔ دانش ما جلد کتاب است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر محرمی رنج تک و دو مبر در عرق سعی حرص خفت آب و بقاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امشب نیست دست آهم از افغان تهی روزگاری شد که این تار از ضعیفی بیصداست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اندر قدح باده نظرکن به حباب تا چه دارد نفس آبله‌پوش مینا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این کلام متین پیش کس مزن به زمین دارد آن لب شکرین‌گوهر آفرین صله‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این‌دیگ خیال ازخام جوشیهاپرست ششجهت آتش زنی تاپخته‌گردد آش ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به امید وصل شادیم گو طوطی بخت زاغ باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به جرم آنکه چو آیینه ساده‌ایم خاکسترست آنچه به بر می‌کشیم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به خود تا زنده‌ام صبح قیامت خنده‌ام کز شور نظم افکنده‌ام درگوشهای کر صدا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به عبادتکدهٔ عجزپرستی جز نقش‌کف پای تو محراب نگیرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به کار رفع خماری نیامدیم مینای‌ما همان‌عرق‌افشان‌شکست و ریخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به هرکجا رگ ابری نشان دهند در ماتم حسین و حسن‌گریه می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌گشاد مژه زحمت نپسندی منظور وفا نیست‌گل‌اندام تماشا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تجردم علم‌شان نیستی‌ست این‌خامه خط به‌صفحهٔ هستی‌کشیده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو هم به ذوق خطش سینه چاک زن کاین شام نادمیده مرا صبح عید کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه بلایی‌که زتوفان خروشت در راه طلب پی نتوان یافت اثر را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو سحر دم مزن از درد محبت تا آنکه نبندی به نفس چاک جگررا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل حدیث بیخبران ناشنیدنی است بودیم معنیی که فراموش کرده‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

باغ دهر از ماست بیدل روشناس‌ ‌رنگ درد لاله‌سان آیینهٔ داغ جگر داریم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بدین دو روزه تماشای زندگی بیدل کدام شوق و چه عشق اینقدر هوس هم نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دو سه دم ناز بقا، مفت هوسهاست ما صورت‌ هیچیم و جز این ‌نیست که ‌هست است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز بیم معصیت تهمت آفرین لرزیدم آنچنان که می ناب ریختم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز خوابهای وهم هپرس ما نداریم جز فسانهٔ ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز کشتزار تمناست حاصلم تخم دلی به سعی شکستن دمیده‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زکلکم می‌چکد آب حیات نیک و بد خضر است اگرکس می‌خورد امروز دشنام مرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سواد نامه سیاهی نداشتم خطی چو سایه بر ورقم طبع دون ‌کشید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل علم از معنی نازک نتوان شد موچینی ‌ما را همه جا لال بر آورد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل کتاب طالع نظاره خوانده‌ایم مژگان هبوط داشت‌، تحیر صعود کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل گران افتاده است از عاجزی اجزای من رنگی‌ که پروازن دهم چون شمع بر رو می‌زند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مپیچ چندین بر دستگاه اقبال در دامن بلندت چین دارد آستینی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من و آن دولت بی‌دردسر فقر کز نسبت او چینی خاموش سفال است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ندارد بزم ما از دستگاه عافیت چشمی‌که‌گیرد یک دمش چون شمع مژگان در بغل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفسی چند چو مزدور حبابت از بار نفس چاره محال است به سر گیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نی‌ام امروز خجالت‌کش هستی چون چرخ سر افکندهٔ ادوار قدیمم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ازنازک‌خیالان مشق‌همواری‌خوش‌است تا نیفشارد تأمل معنی یکدست را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدلی‌ها‌یم دلیل امتحان بیغشی‌ست نیستم قلب آشنا از بس گدازم کرده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیلد‌ل همین نه ما و تو نومید مطلبیم زین بحر قطره‌ها همه‌گوهر شکسته‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پر افشان هوای‌کیست از خود رفتن بیدل که چون صبح بهاران رنگ می‌گردد به دنبالش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیشه بسیار است بیدل بر خموشی ختم‌ کن سعی در علم و عمل اینجا به پایان می‌رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا توانی بیدل از مشق فنا غافل مباش مشکل هر آرزو زبن شیوه آسان می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا نفس باقیست‌ کلفت بایدم اندوختن بر ندارد رشتهٔ تسبیح بیدل جز گره حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تپیدم آنقدر کز دل فسردن محو شد بیدل به سعی کوفتنها گرم کردم آهن سردی حضرت ابوالمعانی بیدل رح