شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

فرصتت مفت‌است بیدل چند غافل زیستن چشمکی دارد هوای نرگسستان قدح حضرت ابوالمعانی بیدل رح

فطرت بیدل همان آیینهٔ معجزنماست هر سخن‌ کز خامه‌اش می‌جوشد الهام است وبس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

قبول اگر طلبی‌، نیستی‌گزین بیدل که غیرخاک شدن هرچه هست مردود است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

قید دل بیدل غبار ننگ فطرتها مباد تا ز مینا نگذرد درد است‌ این می‌ صاف نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کجا رسیم به یاد خرام او بیدل که عاجزان همه چون نقش پا فراموشند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کسی از حقیقت بی‌اثر به چه آگهی دهدت خبر به خطی‌ که وا نرسد نظر بطلب ز نامهٔ بیدلش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

که دارد طاقت هم‌چشمی ظرف حباب من محیط ازخود تهی ‌گردید تا بیدل برون آمد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گر بتپد پی جمع رسایل‌، ور بزند در کسب فضایل نیست کسی چو طبیعت بیدل باب تأمل فهم کلامم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گرد شکوه وحشتم از نه فلک گذشت بیدل هنوز یک علم استاده می‌کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گشادی هست در معنی به جیب هر گره بیدل نمی‌باشد درون بیضه غیر از بال و پر پنهان حضرت ابوالمعانی بیدل رح

لطف معنی بیش ازین بیدل ندارد اعتبار از خیال نازکت بوی‌گل انشاکردنی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

مآل عمر بیدل داد وهمم داد آسودم دو دم درس هوسها گرم کردم، سرد هم کردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حق زنار وفا بیدل نمی‌گردد ادا تا سلیمانی نسازی سنگ این بتخانه را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از خط تسلیم بیدل تا توانی سر متاب سبحه را بر جاده زنار باید تاختن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از کلفت اسباب رهایی چه خیالست بیدل به فشار دل تنگم‌ که بر آیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ازکفم بیدل نمی‌دانم چه‌گل دامن‌کشید کز ندامت‌کردم آخر ارغوانی پشت دست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اظهار قماش همه کس نقص و کمالی‌ست آیینه ندارم من بیدل چه فروشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر به فقرکنند امتحان همت بیدل سواد سایهٔ دیوار نیستی محک استش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر سنگ وقارت در نظرها شد سبک بیدل فلاخن‌کرده باشی‌گردش رنگ قناعت را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

انتخاب فطرت دیوان بیدل کرده‌ایم معنی‌اش را غیر صفر پوچ دیگر صاد نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

این ما و من‌ که شش‌جهت از فتنه‌اش پُر است بیدل توگفته باشی اگر من نگفته‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

با کمال سرکشی بیدل تواضع طینتم همچو زلف یار می‌نازد به ما افتادگی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

باعث وحشت جسم است نفسها بیدل خاک تا هم‌نفس باد بود بی‌رم نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از اقامت شرم دارد بیدل استعداد شمع هر قدر باشی درین محفل ز پا ننشسته باش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بر رفیقان بیدل از مقصد چه‌سان آرم خبر من‌که خود را نیز تا آنجا رسم ‌گم می‌کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بزم امکانست بیدل غافل از مردن مباش خضر اگر باشی در اینجا نیست امکان زیستن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بس‌که پیکان بود بیدل غنچهٔ این‌گلستان زهرخند زخم چون‌گل خاطر ما شاد داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به انداز خرام او مباد از خودروی بیدل که ترسم‌ گردش رنگت عنان ناز درپیچد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به بی‌ارامی است آسایش ذوق طلب بیدل خوش‌آن رهروکه‌خار پای خود فهمید منزل را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به جهان شهرت علم و فن اگر این‌ بود اثر سخن نرسد خروش قیامتی به صریر خامهٔ بیدلت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به حکم عجز سراز سجده برشکن بیدل که‌گرد اگر دمد از خاک‌گردن‌افرازی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به دریای شهادت غوطه‌ گر نتوان زدن بیدل گلویی می‌توان از آب جوی تیغ تر کردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به رنگ رسم‌ پردازان تکلف می‌کنم بیدل و گرنه معنی الفت عبارت برنمی‌دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به سودای تمنا نقد خودکردم تلف بیدل بجزحسرت نبود آبی‌که شد صرف خمیرمن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به غیر داغ‌ که پوشد چو شمع بیدل ما را که پای تا به سرش غیر یک ‌کلاه ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به محفلی‌که ادب‌پرور است نالهٔ بیدل خجسته دود سپند از غبار سوختگیها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هر آینه زنگار دگر دارد کمین بیدل ز مژگان بستن ایمن نیست هرکس دیده‌ای دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هوای پایبوسش من ناامید بیدل چقدر به خون نغلتم که جبین حنا ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بهار راحت از پاس نفس گل می‌کند بیدل به رنگ گل ندارم زین چمن سررشتهٔ بویی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌کنه سود و زیان‌کیست وارسد بیدل متاعها همه سربسته و دکان بازست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی دل از یاس ندارپم گریز جز دل ما دو جهان در بر ماست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیخودی بیدل فسون شعلهٔ جواله داشت رنگ گرداندن ‌کشید آخر به گرد من حصار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ارباب تأمل با عروجت چون‌کنند آشیان برتر بود از رنگ پرواز تو را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از افسردگان حیرتم‌، تدبیر چیست‌؟ گر همه دریا کشیدم ساغر کوثر زدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اندیشهٔ آن جلوهٔ حیرت ‌گداز می‌رود چون آب از دست اختیار آینه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از برق تمنایش سراپا آتشم داغ شد هرکس به‌پهلوی من شیدانشست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از پرواز، خجلت دارم‌، اما چاره نیست ذرهٔ موهومم وگل‌کردنم بال و پرست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از چشم تحیرپیشگان نم خواستن دامن آیینه بر امید آب افشردن است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از خویش بایدت رفتن ورنه نتوان به آن خرام رسید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از زخم بود رونق دل خندهٔ‌گل نمک گلزار است حضرت ابوالمعانی بیدل رح