شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بر لب اظهار بیدل مهر خاموشی‌است لیک سینهٔ‌ما چون خم‌می‌گرم جوش‌یارب است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بساط بند تعلق نچیده‌ام بیدل به غیر نالهٔ من نیست در نیستانم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بسمل آن طایرم بیدل‌که درگلزار شوق چون شرار ازگرمی پرواز بیتابانه سوخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به انداز خرامش‌ کبک اگر دوزد نظر بیدل خجالت در غبار نقش پایش بال و پر ریزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به پیری‌گشت بیدل طرزانشای تو شیرینتر ندانم اینقدر لعل‌که قند آمیخت با شیرت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به چشمم توتیا مفروش بیدل که من با خاک پایی کار دارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به خامشی نرسیدی‌ که‌ کم زنی ز نخست ز بیدل آنچه حدیث نکوست می‌پرسی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به دوش برق ‌کشیدیم بار خود بیدل ز خویش رفتن ما اینقدر نداشت درنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به روی پردهٔ هستی‌که ننگ رسوایی‌ست چو بیدل از عرق شرم بخیه‌ها انداز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به شو‌خی مشکل است از طینتم رفع هوس ‌بیدل مگر آب از حیا گشتن غبار خاک بنشاند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به فکر مزرع بیدل چرا نپردازی اگر به ابر کرم صرفه‌ای‌ست برق عتاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به مشق حسرت ازآن جلوه قانعم بیدل بر او سفیدی مکتوب انتظار نویس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هر واماندگی ممنون چندین طاقتم بیدل که چون پرگار گرد خود به پای لنگ گردیدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هیچ سوز حیا گرم ننگری بیدل عرق اگر دهد آیینه‌ات به‌دست جبین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بهار فرصت مشق جنونم می‌رود بیدل زمانی صبرکن تا یک دو داغ لاله بنویسم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌کنج‌ بیخودی بیدل دماغ التفاتی‌ کو که شور حشر را افسانه‌ گیرد گوشه ‌گیر من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیا بیدل‌ که درگلزار معنی زمین دلگشایی کرده‌ام طرح حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اجزای نفس تا کی فراهم داشتن پای تا سر ریشه‌ای بی‌احتیاط دانه باش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از آرزوی دل درد سر نفس مده دود چراغ‌ کشته است شامه‌ گداز آه تو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اقبال ترک مدعا غافل مباش در شکست آرزوها ناامیدی لشکری‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اهل زمان چشم ترحم بردار گریه خون ریختن است از مژهٔ بی‌نم تیغ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بس به‌گرفتاری دل خوکردیم بی‌غم دام و قفس خاطرما خرم نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از تحقیق هستی و عدم دل جمع‌دار کس چه داند آمدیم از بیخودی یا رفته‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از حیرت آیینهٔ ما هیچ مپرس نشئهٔ جوهر تحقیق اثرها دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از درد بیابان مرگی هوشم مپرس بیخودی می‌داند آن راهی که من گم کرده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از سامان رنگ آیینه روشن کرده‌ایم بود داغ شمع ما را تازگی موقوف شام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از عجزم زبان درد دل فهمیدنی‌ست بی‌تکلف چون نگاه ناتوانان ناله‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از فهم تلاش درد غافل نگذری دل به صد خون جگر یک آه موزون می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از ما ناتوانان دعوی جرأت مخواه کم زدن از هرچه‌گویی بیشتر داریم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از هرمصرعم موج نزاکت می‌چکد کرده‌ام رنگین به خون صید لاغرتیغ را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازبن طبع سست وحشی اندیشه را رام سخن‌ کرده‌ام صید فنون خودم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازیاد رخش غوطه به‌گلشن زده‌ایم سر اندیشهٔ ما محوگریبان گل است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آسوده‌تر از موج گهر خاک شدیم رفتن از خویش چه مقدار به تمکین آمد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل افکار دقیق آیینهٔ تخقیق نیست ذره‌ها خورشید را در چشم روزن دیده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر تو محرمی دم مزن‌ از حدیث عشق بست زبان علم و فن معنی بی‌عبارتی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امروز در مسلمانان همه‌چیز است لیک ایمان نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آن شعله‌کزو بزم چراغان‌گرم است یک حقیقت به هزارآینه تابان شده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این باغ حیرت‌ آبادست هر گل آنجاست پشت بر دیوار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اینجا تیغ جرأت درکف کم فرصتی‌ست چون سحر قطع نفس کم نیست پر نازک دمیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل برون خویش به جایی نرفته‌ایم ما را ز پرده بهر چه آواز می‌دهند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به تغافل کدهٔ عجز نهان باش تا خلق تو را آن همه نشناخته باشند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به حکم تقدیر فرمانبر اطاعت استاده‌ایم چون شمع تا سر ز پا نشیند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به رهش داغ زمینگیری اشکم سر در ره جانان نتوان خوشتر ازین ماند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به فشار دل تنگم چه توان‌کرد صحرا شدم اما نشدم محرم دامن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به نفس آینه‌پردازی هستی‌ست دل جمع کن از صورت احوال نمودن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل بهار عمر شکفتن چه خنده است ای غافل از نفس عرقی از حیا بخند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تامل اینهمه نتوان به‌کار برد کز جوش سکته شعر تو موزون نمی‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو جنونی‌کن و زین‌ورطه به‌در زن عالم همه زندانی تقلید و رسوم است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چمن نازگلی خنده فروش است امید که زخم دل ما تازه ‌کند چشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو خم می چقدر دل به هم آید تا من به ‌گداز آیم و با خویش بجوشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح