شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

چاره از عربده بیدل نبود مفلس را سرو از بی‌ثمریها به هوا می‌پیچد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چشم موری اگرت ‌کنج قناعت بخشند همچو بیدل هوس ملک سلیمان نکنی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنین‌ کز عضو عضوم موج‌ غفلت می‌دمد بیدل چو فرش مخملم آخر طلسم خواب می‌سازد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه کنم با دو جهان بار ندامت بیدل قوت من که به یک ناله کشیدن نرسید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو چراغ‌کشته بیدل ز خیال‌گریه مگذر مژه‌ات نمی ندارد ز چه می‌فشاری آخر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو صبح بیدل اگر همتی است قطع نفس‌کن به این دو بال هوس عمرهاست بیهوده کوشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون اشک ز سرگشتی‌ام نیست رهایی بیدل چه‌کنم نشئهٔ ایجاد من این است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون نباشد فضل‌یزدان مایل امداد غیب بیدل است آخر دعاگوی و ثناخو‌ان شما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حباب پوچ از آب گهر امیدها دارد خداوندا به حق دل ببخشا بیدل ما را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حسرت ساحل مبر بیدل که در دریای عشق کم کسی‌ بی خاک ‌گشتن خاک بر سر کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دل عاشق به هوس رام نگردد اخگر نشود تکمهٔ پیراهن‌ کاغذ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خامشی آیینه‌دار معنی روشن دلی‌ست نیست بیدل چاره ازپاس نفس آیینه را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خلقی ازضبط نفس غوطه به دل زد بیدل قعر این بحر نگردید ز لنگر پیدا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خوش است تازه ‌کنی طبع دوستان بیدل که فطرتت به شراب رسیده می‌ماند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در آن وادی‌که از خود رفتنم پر می‌زند بیدل شرر عرض خرام سنگ می‌داند شتابش را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در حرمی‌که آسمان سجده نیارد از ادب از چه متاع دم زند بیدل بینوای ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در طلوع‌ کمال بیدل ما ماه در هالهٔ سها گردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درد انشا می‌کند کسب کمال عاجزان مصرع آهی‌ست بیدل‌ گر شود موزون نفس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین ستمکده حیران نشسته‌ام بیدل چو تار ساز ضعیفی به ناله متهمی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دگر مژگان‌گشودی منکر اعمی مشو بیدل که معنی‌هاست روشن چون نقط از چشم بی‌نورش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل خستهٔ بیدل نوحه‌سرا، ز تبسم لعل تو مانده جدا در ساز فغان نزند چه‌کند سر و برگ نی که شکر نشود حضرت ابوالمعانی بیدل…

دلم کارگاه چه میناست بیدل جرس بسته عبرت به دوش ترنگم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دود دل عمریست بیدل می‌دهم پرواز و بس بر گسستن بسته‌ام زنار آتشخانه‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

راهی از مقصد بسمل نگشودی هیهات تا به ذوق طلب بیدل بیتاب رسی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رنج بینش بود بیدل هستی موهوم ما مو شدیم از پیکر لاغر به چشم آینه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز اشک دیدهٔ بیدل چو غنچه خون‌ گردد اگر کند کف پای ترا حنا رنگین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز بیدلی قدح انفعال سودایم به شیشه‌ای‌که ندارم‌کسی چه سنگ زند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز حد بگذشت بیدل مستی شور جنون من به چوب‌ گل چو بلبل اندکی تعزیر می‌خواهم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز دور باش غرورتغافلش بیدل من و دلی‌که امیدش خروش زیرلبی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز سینه ‌گر نفسی بی‌تو می‌کشد بیدل به دود از دل آتش‌کشیده می‌ماند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز غنچهٔ او دمید بیدل بهار خط نظر فریبی به معجز حسن‌گشت آخر رک زمرد ز لعل پیدا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز یأس بیدلی‌ا‌م ‌گل نکرد شوخی آهی نفس چه ریشه دواند ز دانه‌ای که ندارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زحمتکش وهمیم چه ادبار و چه اقبال بیدل نتوان‌گفت شب از ما سحر از ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زندگی بیدل دلیل منزل آرام نیست چون نفس درزیرپا دل دارم و دل آتش است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سایه را بر خاک ره پیداست ترجیح عروج اینقدر من نیز بیدل سر فراز هستی‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سر و برگ بیدل ما شود اگر اتفاق قناعتی شجر جهان غنا شود نفسی ‌که‌ کم زند از طمع حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سرکشید امروز بیدل از بنای اعتبار آنقدر پستی ‌که نتوان از دنائت عار کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سفینه در دل دریا فکنده‌ام بیدل مگر ز وصل‌ کناری خبر دهد کاغذ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سیه روزی فروغ تیره‌بختان بس بود بیدل ز دود خویش باشد سرمه چشم داغ دلها را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شبی از گوشهٔ چشم عدم غافل شدم بیدل هنوزم گوش می‌مالد پیام سرمه آوازی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شعلهٔ‌ما بیدل از اسرار راحت‌غافل است از شکست رنگ باید سر به زیر بال کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شوخی نظاره بر آیینهٔ ما شد نفس چشم بر هم بسته بیدل خلوت دیدار بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

صد سال رفت تا به قد خم رسیده‌ایم بیدل چه خوشه‌هاکه نشد نذر داس ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

طایر آشیان عجز ناز فروش حسرت است رنگ شکسته می‌پرد بیدل خسته بال تو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عالم موهومه‌ای اسباب صورت بسته است آنچه بیدل از خیال خام پیدا کرده‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عریان تنیی هست درین معرکه بیدل این جامه‌ که تنگی ننماید به‌بر من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عمرها بیدل ز-‌شم خلق پنهان زفستفم عشق خواهد خاک ما را گنج این ویرانه‌ کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غافلم بیدل زگرد ترکتازیهای حسن می‌دمد خط تاکند فکر شبیخون مرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غماز ناتوانی ما هیچکس نبود بیدل شکست رنگ برون داد بوی ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

فریب جاه از بازیچهٔ گردون مخور بیدل که می‌ترسم سر بی‌مغزی از افسر برون آرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح