شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل از منصوبهٔ عنقایی‌ام غافل مباش نقد اظهاری ندارم پاکباز هستی‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از یوسف دماغ بی‌نیاز من پراست انفعال بوی پیراهن ندارد شامه‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازکیفیت ذوق گرفتاری مپرس من سری دزدیده‌ام در هرکجا زنجیر پاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازین مایه‌که جز باد نیست عمر در اندیشهٔ سودا گذشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل افسانه بشنو و تن زن شب دراز است وگفت ‌و گو بیکار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر آگه شوی از علم خموشی تحصیل‌کمال تو، به یک حرف تمام است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر نه شرم عشق‌، لب ‌گزد از جنون‌ تو تا به سپهر می رسد چاک سحر قباییت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امل اندیشی‌ام از عجزرسایی‌ست واماندگی افکند به این راه درازم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آن‌کیست‌که با سیل خرامش امروز همچو دل نیست بنایی ‌که ندارد رفتن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این ما و منت حایل آثار صفاست نفسی آینه باشی‌ که نفس ننمایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این‌عیش و غم و عجزو غرور و مهر وکین در ازل زینسان ‌که موجودند با هم بوده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به این طراوت اگر باشد انفعال باید جهانیان ز جبینم وضو کنند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به چارسوی برودت رواج دهر گردکساد، جنس وفا را لحاف شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به ره عشق تلاشت خجلم کرد پیش‌آ قدمی چند که در پای تو افتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به طبع آبلهٔ پا نهفته‌ایم لغزیدنی‌که بر دوجهان خط‌کشیده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌ که ‌گویم غم بیداد محبت این تیر نه آهی‌ست ‌که از دل شکنندش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به هوس داغ محبت نفروزی این شب‌که تو داری ز چراغان‌گله دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به‌گمان محو یقینم چه توان‌کرد کم فرصتی از وصل‌پرستان چه پیام است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تلاش دولت ننگ هزار عیب است بر نردبان دویدن رفتار لنگ دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چرا نسوزم شمع وداع هستی زان شوخ آشنایش بیگانه را عروسی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه خیال است در این راه نلغزی اشکی و قدم بر مژهٔ تر زده‌ای باز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو شمع ساخت جبین نیازما با سجده‌ای که غیر گدازش وضو نشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل حساب وهم رها کن چه زندگی‌ست بسیار رفت از عدد عمر و کم نماند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بال وپر برهم زدن بیدل‌کف‌افسوس بود خاک نومیدی به فرق سعی‌های نارسا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بدرآی بیدل ازین قفس اگرآن طرف‌کشدت هوس تو به‌غربت آن‌همه خوش‌نه‌ای‌که‌بگویمت به‌وطن درآ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ذخیره‌ی مژه شد بسکه روز وصل در عرض حیرت تو زبان نظاره سوخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز تو تا من نتوان فرق نمودن گر آینه خواهی به مزارم نظر انداز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز دثی چاره محال ست در ین بزم پرداز تو هم آینه چندان‌که نقابست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز نفس آینه‌ام یأس خروش است کای دیده‌وران این چه غبارست ببینید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ زین حرف و صوت‌ تن زن افسانهٔ راز کبریاییم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل شررم نازتعین چه فروشد ما و سرتسلیم‌که‌عمری‌ست به‌سنگ است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل غبار عالم اوهام زندگیست نگذشته‌ای ز هیچ اگر از خویش نگذری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ کجاست فرصت ‌گامی در این چمن چون رنگ رفته‌ایم به دوش شکست رنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ‌گل رخسار بتی خنده‌فروش است وقت‌ست که داغ دل ما تازه کند چشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مخوان فسانهٔ بخت سیاه من کافاق را مباد چو شب سرمه ‌دان‌ کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من و بزمی ‌که ز یکتایی الفت خاکستر پروانه بود باد چراغش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ندانم در کشت الفت جز دل چه ‌کارم تا بر ندارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نکشیدم الم هرزه نگاهی آیینهٔ راحتکدهٔ رنگ شکستم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل همه تن حلقه شدی لیک چه حاصل در خاک نشستی و بر آن در ننشستی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌، اگر دست ما ز جام تهی شد پای طلب‌ کی شود ز آبله مأیوس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌گهر عشق به بحری است‌که آنجا آیینهٔ هر قطره‌گریبان نهنگیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌مدعا ستمکش حیرانی خودیم بیدل به دوش‌کس نتوان بست بار ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پس از تأمل بسیار شد عیان بیدل که علت است تفاوتگر مطاع و مطیع حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیغام حسرت من بیدل رساندنی است ای اشک یار می‌رود اینک دویده رو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا توانی ناله‌کن بیدل‌که درکیش جنون خامشی صبح قیامت در نفس پروردن است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا نمی‌سوزیم بیدل پرفشانیها بجاست مشرب پروانه‌ایم آتش به جان انداخته حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تجاهل سر و برگ هستی است بیدل همه گر وصالست پیغام گیرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تظلم تو بجایی نمی‌رسد بیدل در این بساط به امید بخیه جیب مدر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تمیز خوب‌ و زشتم ‌سوخت ذوق ‌سرخوشی بیدل ز صاف و درد مخمور آنچه یابد مغتنم دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تیغ برکف استاده‌ست صرصر اجل بیدل همچو شمع در هر جا سر برآوردگردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح