شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل میان خوبان مجبور ناتوانی است تا کی به تار مویی کوه ‌گران ‌کشیدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفس به یاد خدنگت گرفته است تا زندگی‌ست خون خور و تیر از جگر برآر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نه به دنیاست قرارت نه به عقبا خورده است خدنگ تو ازین هفت‌ کمان ‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل همه معنی‌ نظران پنبه به‌ گوشند من نیز شنیدم سخنی از نشنیدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌این‌گلشن ز بس‌منظورحسن افتاده‌است ناز مژگان می‌دمد گر دسته‌بندی خارها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیقرار شوق بیدل قابل تسخیر نیست گر همه دربند دل باشد نفس آزاده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پاس اسرار محبت داشتن آسان نبود گنج ویران‌کرد بیدل خانهٔ آباد ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیری و لاف جوانی بیدل آخر شرم دار شیشه چون‌ شد سرنگون‌ جز بر عرق‌ قلقل‌ مبند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا پر فشانده‌ام قفس و آشیان گم است بیدل چو بوی‌گل به‌کمین بهانه‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا سلامت جان بری بیدل ازین‌ گرداب یأس تشنه چون‌ گشتی بمیر اما لب خود تر مکن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تأمل پیشه‌ کردم معنی من لفظ شد بیدل ز صهبایم روانی رفت تا آنجاکه مینا ‌شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ترحم است بر آن صید ناتوان بیدل که هر دم از قفسش چون نفس‌ کنند آزاد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تلاش رزق به تهدیدکم نشد بیدل فزود تیزی دندان آسیا کندن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تو خواه شخص عدم‌ گوی خواه بیدل‌گیر در آن بساط‌ که چیزی نبود من بودم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جبریان محفل تقدیر پر بیچاره‌اند با قضا بیدل چه سازد دست و پای لنگ و لوک حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جنون اگر نپذیرد به خدمتم بیدل کمر چو نالهٔ زنجیر بندم از آهن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چاره دشوار است بیدل شوخی نظاره را شرم حسن او مگر در دیدهٔ ما جا کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چشم و گوشی را که بیدل نیست فیض عبرتی در تماشاگاه معنی روزن بام و درست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنین که بیدل ما نارسای عرفان ماند مباد غرهٔ دانش تو هم چه فهمیدی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه‌ گویم ز نیرنگ تجدید عشق که هر دم زدن بیدل دیگرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو خامه ‌گر به خموشی به سر بری بیدل تو نیز راز دل خلق بر زبان رانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو صبحم صفحه بی‌نقشست بیدل شکست رنگ‌ گاهی می‌نویسم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون اشک شمع بیدل دور از بساط وصلش آتش فشانده بر سر مینا شکسته بر دل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون نفس بیدل چه خواهد جز فغان برداشتن آن ترازویی‌ که باشد در نظر سنگش ز دل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حدیث کاکل و زلف تو بیدل ار بنگارد چو رشته تاب خورد خامه در بنانش و لرزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حسرت عمرتلف‌کرده نشاید بیدل باده‌گرخاک خورد قابل مخموری نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل درین هوسکده مگذر ز پاس دل آیینه را به مجلس‌کوران نخوانده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خامشی هم ترجمان حال ماست بی‌سخن پیداست بیدل راز شمع حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خلل تعمیر سیلاب حوادث نیستم بیدل بنای حسرتی در عالم امید معمورم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خیال اندیش دیداریم بیدل شب ما دلنشین آفتابست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در این بزم ز آثار اسرارسنجان چه ماند اگر شعر بیدل نماند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در حقیقت بیدل ما صاحب‌گنج بقاست گر به صورت در ره فقروفنا افتاده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در عدم بیدل تو و من شیشه و سنگی نداشت کس چه سازد زندگی بی‌اعتدالی می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دردسر گل چند دهد نالهٔ بلبل بیدل غزل ما نشنیدن صله دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین صحرا به فکر جستجو زحمت مکش بیدل که جولان آبله ‌گل می‌کند از تنگ میدانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل آگاه از هستی نبیند جز عدم بیدل به غیر از عکس درآیینه روشن نمی‌گنجد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل داغ آشیانی در قفس پرورده‌ام بیدل به زیر بال دارم سیر طاووس چمن پوشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دلیل خویش پس از مرگ هم تویی بیدل چو شمع‌کشته‌کسی جز تو بر مزارتو نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دود دماغ ما را برد آنسوی قیامت بیدل به این بلندی ‌کس موی سر ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ردیف بار دنیا رنج عقبا ساختن بیدل زگاو و خر نمی‌آید مگر انسان شود پیدا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رنگ بهارشرم ز شوخی منزه است بیدل مصوران عرق می کشیده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز اظهار کمالم‌، آب می‌باید شدن بیدل لباس جوهرم‌، چون تیغ تا کی ننگ عریانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز بیدل مپرسید مضمون زلفش چه خواند کسی خط پیچیدهٔ شب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز حرص منعمان سعی‌گدا همگن مدان بیدل که خاک از بهر خوردن بیش از آتش اشتها دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز دورباش شکوه غیرت‌کراست جرأت‌کجاست طاقت تو مرد میدان جستجو باش‌ که بیدل ما جگر ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز شرم بیدلی خود گداختم بیدل دلی ندارم و سودایی وصال توام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز فرق تا قدمم صرف سجده شد بیدل چو خامه رفته‌ام از خود به سعی پیشانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زآمد ورفت نفس آیینهٔ دل تیره شد موج صیقل آبیاری‌کرد بیدل زنگ را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زخود رفتیم اما محرم ما کس نشد بپدل درای محمل دل سخت نامحسوس می‌نالد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زین اثرها کز سعادت خفته در بال هما بر پر طاووس بایستی دکان مشتری حضرت ابوالمعانی بیدل رح