شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل بهار امکان رنگی نداشت چندان دستی که سودم از یأس بر گل تپانچه‌ها زد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل پی هستی به عدم می‌رسد اخر غر‌بت تک وتازی‌ست‌که خواهد به وطن رفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل تو اندکی گره دل گشاده کن کاین نو غزل چه‌صنعت اسرار داشته‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چقدر غافل‌کیفیت خویشم من آینه در دست وتماشا دگری داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چه کمال است‌که در عالم ایجاد دادند همه چیز و ندادند شعورت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل چو مه نو به سجودکه خمیدی کامروز چراغ تو ز محراب برآمد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل خموش باش‌ که تا لب گشوده‌ای فرصت به ‌کسوت نفس از دام جسته است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ببینم تا کجاها می‌برد فکر خودم بیدل به رنگ شمع امشب در گریبان کنده‌ام چاهی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دلیل عجز است شبنم طرازی صبح از سعی بی‌پر و بال اشکم گداز آه است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ره دیار فنا بسکه روشن است چون شمع چشم بسته رودکاروان ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز جگرسوختگی چاره ندارم با داغ مرا لاله‌صفت‌عهد قدیم است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز سر مراد دنیا برخاست کسی که بی‌عصا بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز هر دو کَون فراموشیت خوش است زین بیش نیست‌ گر همه‌ گویم هزار بار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل سخن صدای گرفتاری دل است این ریشه‌ها ز دانهٔ زنجیر می‌کشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل شکسته رنگی خاصان مقرراست باشد شکستگی ورق انتخاب را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل غرور لاف دلیل سبکسری‌ست خودسنجی‌ات به سنگ‌کران می‌کند طرف حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ کسی به عرش حقیقت نمی‌رسد تا خاک راه احمد مرسل نمی‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ما به وداع تو چرا خون نشود عرق از روی تو با دیدهٔ تر می‌گذرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مکن آرام تمنا که در ایجاد بر باد نهادند چو پرواز بنایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من و گرد سحر و قافلهٔ رنگ رفتیم به جایی که به جایی نرسیدیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نشود رام‌کسی طایر وصلش تا از دل صد چاک نباشد قفس اینجا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نکندشعبهٔ جان جلوه به چشمش تا گرد جسد آینه‌دار سر راه است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل همان نفس‌وارما را به حکم تسلیم باید زدن در دل هر چند جا نباشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ازین‌ما ومن‌خموشی‌ات‌اولی‌ست هستی ما جز صدای جام ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌زبانیهای بیدل عالمی را داغ‌ کرد از خموشی برق این آتش به خشک و تر رسید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پا آبله‌کردیم دگر برگ طلب‌کو بیدل عرق سعی درین پرده نفس‌سوخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیام عشق به‌گوش هوس مخوان بیدل سخن اگر سخن اوست جزکلام تو نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا به سیلاب فنا وانگذاری بیدل باخبر باش‌که رخت تو نمازی نشود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا ز یادم نگرانی نکشد خاطر کس سرنوشت من بیدل خط نسیان ‌کردند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تاکجا بیدل ز گردون خجلتم باید کشید این‌کمان سخت‌، پر زورم به بازو می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ترحم‌کن برآن بیدل‌که از افسون نومیدی به مطلب می‌فشاند دست و برخود می‌رسد پایش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تلاش عجز به جایی نمی‌رسد بیدل مگر چوشمع‌کنی‌کار خود نشسته درست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تهی از خود شدن بیدل به بی‌مغزی‌ کشید آخر درین دریا پُر از خود بود چون‌ گوهر حباب من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جان پاک از قید تن بیدل ندامت می‌کشد گنج را جز خاک بر سرکردن از ویرانه نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جزتأمل نیست بیدل مانع شوق طلب رشتهٔ این ره اگر داردگره‌، استادنست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جوش خطی‌ست بیدل پرگار مرکز حسن دود چراغ این بزم پروانه نام دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چشم قربانی ندارد احتیاج مردمک باده بی‌درد است بیدل در ایاغ بسملم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چند کنم فکر آب دیدهٔ بیدل قطرهٔ این بحر هم کنار ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه سان به عشرت واماندگان رسی بیدل به چشم آبلهٔ پا ندیده‌ای ما را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو تخم آبله بیدل سر هوس نکشید به هیچ فصل نموهای پایمالی من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو صبح بر دو نفس آنقدر مچین بیدل که تا نگاه‌کنی محمل دعا بسته‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چوسود اگربه فلک رفت‌گرد ما بیدل ز سجده نیست‌امان عجز خودشناخته را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون شمع سیر این بزم با ما نساخت بیدل مژگان گشودن آخر کام نهنگ ما شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حباب بیدل ما را غم دیگر نمی‌باشد نفس زندانی شرم است باید داشتن پاسش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حریف معنی تحقیق آسان‌کس نشد بیدل چوتار سبحه چندین نقب‌می‌خواهدگریبانت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل درین حدیقه زتحقیق من مپرس رنگی‌ که رفت و باز نیاید همان منم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خاکساریهاست بیدل رونق اهل صفا می‌کند خاکستر افزون آبرو آیینه را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خلقی از وهم محرمی بیدل گرد خود گشت و حلقهٔ در گشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خودسری بیدل چه مقدار آبیار وهمهاست سرو زین اندام می‌خواهد به آن بالا رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در آتشیم ز بی‌انفعالی‌ات بیدل که می‌گدازی وچون شیشه نم درآب تو نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح