شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

ازین ‌گلشن جنون حیرتی ‌گل کرده‌ام بیدل نهان چون بوی گل در رشتهٔ چاک گریبانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آغوش صبح می‌کند اینجا وداع شب بیدل بقدر نفی تو خالیست جای فیض حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر تحریر خط دلفریبش سر کنم بیدل زبان ‌کلک خشک من به مشک تر کند بازی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

امتحان آگهی بیدل سراپایم گداخت همچو شمع‌ افکند آخر همتم از چشم خویش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

انجمنها رفت بیدل با غبار رنگ شمع تا قدم بر خود نهادم عالمی شد پایمال حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اینقدر بیدل به دام حیرت دل می‌تپم ره ز من بیرون ندارد فکر گردون تاز من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

با همه سامان قدرت شخص تسلیم اعتبار باکمال‌کبریایی پیکر بیدل لقب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آبرو ذاتی‌ست بیدل ورنه مانند گهر مهرهٔ ‌گل هم تواند در دل دریا نشست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از افسون جرسها محملی پیدا نشد بیدل کنون آواز پایش در صدای خویش می‌جویم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بر که بندم بیدل از غفلت خطای زندگی کم‌ گناهی نیست‌ گر دوشم به دوشم می‌کشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بس که از درد محبت بیدل ما گشت زار همچو مژگان می‌خلد در دیده جسم لاغرش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بسکه مردم دامن احسان ز هم واچیده‌اند بیدل از خسّت ‌کسی ‌را سایهٔ دیوار نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به امیدی‌که مهر طلعتش‌کی جلوه فرماید چو بیدل منتظر هر شب به چشم خونفشان انجم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به پناه زخم محبتی‌، من بیدل ایمنم از تعب که دوباره زحمت جانکنی به نگین‌کنده نمی‌رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به چشم کم منگر بیدل ستمزده را که آبروی محبت به دیدهٔ نم اوست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به خاک تیره مزن نقد ابرو بیدل درین دیارکه کوران چند صرافند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به دود وهم‌ گر از چرخ بگذرم بیدل دماغ نیستی شعله‌ام رسا نشود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به رنگی‌ست بیدل پریشانی‌ام که از سایه‌ام طرح سنبل کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به صبح قیامت مبر دستگاه چو بیدل نفس را سخن دیده‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به فکرمصرع موزون چه غم خورد بیدل خیال سرو تواش دستگاه طبع رساست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به مضمون‌کتاب عافیت تا وارسی بیدل به رنگ سایه روشن‌کن سواد ناتوانی را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هر کلکی ‌که پردازند احوال من بیدل چو تار ساز بالد تا قیامت ناله از نالش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هوس داد قناعت دهم و ناز کنم دل بیدردی اگر با من بیدل بخشند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بهارت بیدل آخر در چه ‌گلزار آشیان دارد که عمری شد به چندین رنگ پیش خویش می‌آیی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌کلام بیدل اگر رسی مگذر ز جادهٔ منصفی که‌کسی نمی‌طلبد زتو صله‌ای دگر مگر آفرین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیا که چشم امید بیدل به پای بوس تو بازگردد ز شرم پوشیده‌ام چراغی چو رنگ برگ حنا به دامن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اثری برده‌ای از یاد خرامش طاووس برون آگه خیال تو چمن شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از احباب دنیا چشم سرسبزی مدار کشت‌این شطرنج‌بازان دغل سیراب نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از افلاس ما رز جنون پوشیده نیست دست کوته تا گریبان آستین برداشته‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اهل ادب باش‌ که چون‌ گرد سحر این تحمل‌نفسان عرصهٔ بی‌پرخاشند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بس به غم عشق سراپا گرهم از دلم ناله به زنجیر چو نی می‌خیزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از تحصیل دنیا نیست حاصل جز غرور دانه را نشو و نما رگهای گردن می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از حسن ملیحش چند غافل زیستن دیده‌های زخم را هم‌می‌کند بینا نمک حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از دام شکستِ دل ‌گذشتن، مشکل است ریزهٔ این شیشه در جولانگه ما ریختند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از سامان تحصیل نفس غافل مباش می‌برد با خویش آخرهرچه را باد آورد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از طور جنون غافل مباش خاک بر سر کردن آداب فناست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از فکر غم و عیش ‌گذشتن دارد امشبی دارم و فرصت شمر دوش خودم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از لعلش به چندین رنگ محو حسرتم این نمکدان داد آرامم به چشم خواب داد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از نیرنگ اسباب من و ما غافلی اینگه صبح زندگی فهمیده‌ای روز جزاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازبن دو دم نفس‌ کایت عبرت است و بس شخص عدم ز نام من خجلت اشتهار برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازیاد خویش هم رفتم که فراموش‌کرده است مرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل استغنا همین یأس است و بس دست بردار از دعای مستجاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل افسون هوس ما را ز ما بیگانه‌ کرد بسکه مرکز بر خیال پوچ زد پرگار شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر به عشق‌کند دعوی وفا غیر از شکست رنگ چه باشد گواه او حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل الم و عیش خیالات تعین تا چشم‌گشایی ‌که ‌گذشته‌ست و بسی نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آن دور می و پیمانه‌ام دیگرکجاست یکدو دم بگذار تا رنگی بگردانم بیاد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این بار که بر دوش من است مژه تا خم شود انداخته‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اینجا تر زبانان مایهٔ درد سرند شمع‌ گر خاموش‌ گردد گوید آمین انجمن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آیینه‌ ی مشرب نکشد کلفت زنگ سینه صافی‌ست در آن بزم که مینا باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل به بند نی‌ گرهی نیست ناله را آزاده‌ایم اگر همه در چاه رفته‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح