شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

غم محبت و داغ وفا ورنج تمنا چها نمی‌کشد این بیدل از دلی که ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

فریب شعبده زندگی مخور بیدل به پرده نفست‌، وهم‌، ریسمان ‌باز است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

فلک عمریست دور از دوستان می‌داردم بیدل به روی صفحهٔ آفاق بیت فرد رامانم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

قدر زانو اندکی زین بیش بایستی شناخت بر در دل حلقه زد اکنون‌ که بیدل پیر شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کارگاه حیرتم بیدل خموشی باف نیست ناله دارد تار و پود صورت دیبای من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کدام ناله‌، چه دل‌، بیدل آن قدر دانم که حیرتی به خیالی مقابل افتادست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کسی تا چند بیدل کلفت تعمیر بردارد فشار بام و در از خانه بیرون می‌کند ما را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کی توان بیدل حریف چاک رسوایی شدن چون سحر پیراهن ما یک‌گریبان‌وار نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گر به شمشیرت برانند از ادبگاه نیاز همچوخون از زخم بیدل بالب‌خندان برآ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گردانده گیر بیدل اوراق نسخهٔ وهم فرصت بهار رنگست رنگ اینقدر نباشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گوهر آزادگی موج نخواهد بیدل سر چو گردید گران آبلهٔ پا گردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

لفظ من بیدل نقاب معنی اظهار اوست هر کجا او سر برآرد من گریبان می‌کشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

مباش بیدل ازین ورطه ناامید رهایی تک درستت اگر نیست پای لنگ برون آ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حیا بال هوس را مانع پرواز می‌گردد نگه در دیده بیدل موجهٔ آب است شبنم را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از روز و شب‌ گردون بیدل چه غم و شادی خوش باش ‌که مهر و کین‌ گر هست همین هستش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از نسیه فیض نقد نبرده‌ست هیچکس بیدل تو می خور و دل زاهد کباب‌ گیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ازین ‌گلشن جنون حیرتی ‌گل کرده‌ام بیدل نهان چون بوی گل در رشتهٔ چاک گریبانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آغوش صبح می‌کند اینجا وداع شب بیدل بقدر نفی تو خالیست جای فیض حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر تحریر خط دلفریبش سر کنم بیدل زبان ‌کلک خشک من به مشک تر کند بازی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

امتحان آگهی بیدل سراپایم گداخت همچو شمع‌ افکند آخر همتم از چشم خویش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

انجمنها رفت بیدل با غبار رنگ شمع تا قدم بر خود نهادم عالمی شد پایمال حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اینقدر بیدل به دام حیرت دل می‌تپم ره ز من بیرون ندارد فکر گردون تاز من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

با همه سامان قدرت شخص تسلیم اعتبار باکمال‌کبریایی پیکر بیدل لقب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آبرو ذاتی‌ست بیدل ورنه مانند گهر مهرهٔ ‌گل هم تواند در دل دریا نشست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از ادبگاه دلم نیست گذشتن بیدل پای تمثال من از آینه خورده‌ست به سنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بر لب اظهار بیدل مهر خاموشی‌است لیک سینهٔ‌ما چون خم‌می‌گرم جوش‌یارب است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بساط بند تعلق نچیده‌ام بیدل به غیر نالهٔ من نیست در نیستانم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بسمل آن طایرم بیدل‌که درگلزار شوق چون شرار ازگرمی پرواز بیتابانه سوخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به انداز خرامش‌ کبک اگر دوزد نظر بیدل خجالت در غبار نقش پایش بال و پر ریزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به پیری‌گشت بیدل طرزانشای تو شیرینتر ندانم اینقدر لعل‌که قند آمیخت با شیرت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به چشمم توتیا مفروش بیدل که من با خاک پایی کار دارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به خامشی نرسیدی‌ که‌ کم زنی ز نخست ز بیدل آنچه حدیث نکوست می‌پرسی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به دوش برق ‌کشیدیم بار خود بیدل ز خویش رفتن ما اینقدر نداشت درنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به روی پردهٔ هستی‌که ننگ رسوایی‌ست چو بیدل از عرق شرم بخیه‌ها انداز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به شو‌خی مشکل است از طینتم رفع هوس ‌بیدل مگر آب از حیا گشتن غبار خاک بنشاند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به فکر مزرع بیدل چرا نپردازی اگر به ابر کرم صرفه‌ای‌ست برق عتاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به مشق حسرت ازآن جلوه قانعم بیدل بر او سفیدی مکتوب انتظار نویس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هر واماندگی ممنون چندین طاقتم بیدل که چون پرگار گرد خود به پای لنگ گردیدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هیچ سوز حیا گرم ننگری بیدل عرق اگر دهد آیینه‌ات به‌دست جبین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بهار فرصت مشق جنونم می‌رود بیدل زمانی صبرکن تا یک دو داغ لاله بنویسم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌کنج‌ بیخودی بیدل دماغ التفاتی‌ کو که شور حشر را افسانه‌ گیرد گوشه ‌گیر من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیا بیدل‌ که درگلزار معنی زمین دلگشایی کرده‌ام طرح حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اجزای نفس تا کی فراهم داشتن پای تا سر ریشه‌ای بی‌احتیاط دانه باش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از آرزوی دل درد سر نفس مده دود چراغ‌ کشته است شامه‌ گداز آه تو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اقبال ترک مدعا غافل مباش در شکست آرزوها ناامیدی لشکری‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اهل زمان چشم ترحم بردار گریه خون ریختن است از مژهٔ بی‌نم تیغ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بس به‌گرفتاری دل خوکردیم بی‌غم دام و قفس خاطرما خرم نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از تحقیق هستی و عدم دل جمع‌دار کس چه داند آمدیم از بیخودی یا رفته‌ایم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از حیرت آیینهٔ ما هیچ مپرس نشئهٔ جوهر تحقیق اثرها دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از درد بیابان مرگی هوشم مپرس بیخودی می‌داند آن راهی که من گم کرده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح