شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

از هر خمی‌که جوش معانی بلند شد بیدل به‌گردش قلمت جام داشته‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آسمان بیدل ندانم تا کجا می‌راندم این فلاخن می‌زند عمریست از دورم به سنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

افسردگی‌گل نکشد آفت چیدن بیدل چقدر گردش رنگست حصارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر جهان قدح از باده پرکند بیدل تو تردماغی چشم پرآب را دریاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آگهی توفان غفلت ریخت بیدل بر جهان عالمی بیدار بود این فتنه تا خوابید‌ه بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اوج عزت نیست بیدل دلنشین همتم پرتو خورشیدم، احرام تنزّل بسته‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آیینه همان چشمهٔ توفان خیالی‌ست بیدل چه توان‌کرد سراب است دل ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بار دلها نی‌ام از فیض ضعیفی بیدل همچو تمثال‌کشد آینه بر دوش خودم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آتشی بسیار دارد بیدل این کهسار وهم بر دل افسرده ریزد کاش توفانش ز سنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بر خط تسلیم رو بیدل‌ که مانند هلال پای سیر آسمانت نقش پیشانی بس است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

برخط وزلف بتان غره عشقی بیدل حسن فهمیده‌ای اجزای پریشانی را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بسکه آزاد است بیدل از عبارات دویی ناله هم این مصرع برجسته را تضمین نشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بقدر هر نفس از خود تهی باید شدن بید‌ل کسی نگذشت بی ‌این ‌کشتی از دریای بگذشتن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به این سستی‌ که می‌بینم ز بخت نارسا بیدل کشد نقاش مشکل هم به دامان تو دست من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به تیغ قطع نشد انتظار ما بیدل هنوز نامه سیاه است چشم قربانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به چندین ناله یکدل محرم رازم نشد بیدل خوشا آهی‌ که از آیینه هم بردند تاثیرش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به خانمان نکشد آرزوی الفت بیدل مثال وحشی ما را خیال آینه چاه است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به ذوق بیخودی مردیم بیدل شکست‌رنگ، ‌صورت‌خانهٔ کیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به زیر خاک هم فارغ نی‌ام از می‌کشی بیدل خمستان در بغل چون ریشه‌های تاک می‌گردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به صورت بیدلم اما به معنی بود چون اشک سر تا پای ما دل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به قطع زندگی بیدل نفس مهلت نمی‌خواهد رموز بی‌نیامی روشن‌ است از پیکر تیغش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به مکتبی‌ که نوشتند حرف ما بیدل به تار ناله صریر قلم شکست آهنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به ‌هرطرف چه خیال ‌است سرکشیدن بیدل پر شکسته همان آشیان عجز پناه است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به وحشتی بگذر بیدل از محیط تعلق که نقش پای‌ تو چون موج برقفا ننشیند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بهارستان نازم کرد بیدل سعی آزادی ندانم از هوسها رست شستم یا حنا بستم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌هر جرات حریف تهمت قاتل نی‌ام بیدل به‌ کویش می‌برم خونی‌ که آنجا آب می‌ گردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیاض نسخهٔ دیگر نیامد در کفم بیدل درتن مکتب تحیر خوان خط دستی خویشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل آخر به سر خویش قدم باید زد جادهٔ منزل تحقیق خط پرگار است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از آسیای چرخ مخواه غیر اشغال‌ کف بهم سایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از الفت هوس نگذر و راه انس‌ گیر منتظر طلب مباش ننگ بیاکه می‌برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اوهام جسم باخت صفا جان پاک زنگ در آیینه بست نور ظلم در بغل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بس ششجهت جوش بهار غفلت است سبزهٔ خوابیده می‌بالد چو مژگان هر طرف حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از تسلیم‌، ما هم صید دلهاکرده‌ایم نسبتی ، با زلف می‌باشد سر افتاده را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از حیرتم‌ گذشتن نیست آب آیینه جدولی دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از رنگ شکست شیشه‌ای خندیده است کز غبارش ناله نتواند به سعی‌پاگذشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از سرگشتگانی منزلت آوارگی‌ست اضطرابت چند چون ریگ روان رهبر شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از ظاهر و مظهر بگذر جلوه‌، تا آینه‌، نامشهود است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از فیض قناعت چمن عافیت است تکیه عمری‌ست‌که بر بستر قاقم دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از مژگان خواب‌آلود او ایمن مباش می‌گشاید فتنه‌ها چشم ازکمین خواب تیغ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از وضع ادب مگذر که گوهر در محیط پای سعی موج را از ترک دعوی کرد سر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازپیچ وخم زلفش رهایی مشکل است برکریمان سهل نبود رخصت مهمان شب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازین دشت و در گرد هوس رفته‌گیر قافله هر سو رود بانگ درا می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اشغال خطا را مایهٔ دانش مگیر صرف لغزش چون قلم سرتا به‌پا می‌بینمت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اقبال ضعیفیهای ما پوشیده نیست آفتاب عالم عجزست رنگ زرد ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر چه نیست جهان جای خنده لیک نتوان به پیش مردم بی‌غم گریستن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ امشب بسمل تیغ تمنای کی‌ام بال من برگ گل از فیض تپیدن می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل انجام تماشا محو حیرت گشتن است این همه سعی نگه تا بی‌نگاهی می‌رود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل این دریای عبرت را پل دیگرکجاست زورقی چند از قد خم گشته واژون کرده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اینجا همه ریش است و فش‌است ملت و کیش چه معنی دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل بنای ریختهٔ درد الفتیم گرد جفا و داغ الم خاک و خشت ماست حضرت ابوالمعانی بیدل رح