شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل مپرس از ره هموار نیستی بی چین ‌تر از نفس همه دامن شکسته‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من جنون‌کش درحسرت دل جمع ازهرکه‌چاره‌جستم‌گفت‌این‌مرض‌دماغی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نداد تحقیق از شخص ما نشانی باری به عرض تمثال آیینه مهربان شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفسم‌ کارگه حشر معانی‌ست چون غلغلهٔ صور قیامت کلماتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نی‌ام آزاد به رنگی‌ که ز تهمت برچشم شرارم مژه بندد رگ سنگی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل هوس نشئهٔ آوارگیی داشت چون اشگ‌کنون بی‌سر وپا شد چه بجا شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌گذشت‌خلقی‌محمل به‌دوش حسرت ما را هم آرزویی می برد تا کجا برد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیلد‌ل این تغافلها جرم خست‌ کس نیست احتیاجها شورید گوش دوستان ‌کر شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پرتوشمع است بیدل خلعت زرین شب بزم سودا، فرش اگر دارد، ز رنگ زرد ماست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پیش درش ز خجلت تسلیم بیدل است تا آسمان نشان لب عذرخواه عید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا توانی بیدل از تعظیم دل غافل مباش شیشه‌گر نقد نفس در جیب عنقا ریخته حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا گرد ما و من به هوا نیست پر فشان بیدل به کنه ذره رسیدن‌ کرا رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تپش ز موج‌ گهر گل نمی‌کند بیدل نکرد اشک من ‌آخر به‌ چشم حیران رقص حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تشنهٔ وصل بود بیدل ما تیغ شد آب ‌کز گلوش ‌گذشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تمتع چیست زبن بیحاصلانم چون نگین بیدل زبانم می‌خراشدگرکسی را نام می‌گیرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

توانم جست از دام فریب این چمن بیدل چوشبنم‌گر به جای‌گام من هم چشم بردارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جز حیا نمی‌باشد جوهر کرم بیدل هرچه ریزشی دارد سرفکنده می‌ریزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جهان جلوه چون آیینه رفت از دیده‌ام بیدل تحیر امتیازم سوخت از داغ چه کس سوزم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چسان آید ز شمع‌ کشته بیدل محفل آرایی زبان در سرمه خوابیده‌ست و من تقریر می‌خواهم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنان به ضعف عنان رفته ازکفم بیدل که من ز خویش روم‌ گر کشند تصویرم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه امکانست با وضع‌ کسان‌ گردم طرف بیدل که من چون آینه با هر که بینم روی او گردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه نیرنگ است بیدل برق دیرستان الفت را که من می‌سوزم و بوی تو می‌آید ز داغ من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو شبنم یکدو دم فرصت‌ کمین وحشتم بیدل نی‌ام ‌گوهر که خودداری تواند شد حصار من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو گوهر از دم تسدم‌کن سپر بیدل درتن محیط‌که تیغ است سرکشیدن موج حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون‌ حبابم ‌بیدل از وضع‌ خموشی ‌چاره نیست صاحب آیینه را لازم بود پاس نفس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون نقش نگین بیدل پا درگل آفاتیم هر چند بنای ما سنگ است شکست استش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حذر ز زمزمهٔ عندلیب ما بیدل که اخگرست به منقار ما چوآتشگیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حضور غیبت یاران یقین نشد بیدل جز اینقدر که لگد افکنند و دندان گیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دلت از گریه نشد نرم گدازی خواب تو گران است به رخ آب دگر زن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خجلت شمر فرصت پرواز شراریم بیدل به چه امید توان ‌کرد توکّل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خموشی در فضای دل صفا می‌پرورد بیدل غباری داشت گفت‌وگو نفس در خویش دزدیدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

داغ شو ای عاجزی نوحه‌ کن ای بیکسی با دو جهان شد طرف‌ بیدل تنهای من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در این‌گلشن‌که رنگش ریختند ازگفتگو بیدل شنیدنهاست دیدنها و دیدنها شنیدنها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در دامگاه قسمت روزی مقیدیم بیدل به بال ماگره افکند دانه‌ها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در محبت آرزو را اعتبار دیگر است این حریفان وصل می‌خواهند و بیدل انتظار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین چمن به چه‌ گل آشنا شوم من بیدل مگر چو لاله دو روزی به داغ یأس بجوشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین هوسکده تا ممکنست بیدل باش مکار آینه تا حیرتی نرویانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل به‌توفان رفت هرجا جوهر طاقت‌گداخت خانه سیلابی‌ست بیدل‌گر ستون می‌گردد آب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل‌از ننگ‌آب‌شد بیدل‌که‌پیش‌لعل‌خاموشش تبسم می‌کند موج‌ گهر گویی دهن دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دماغی در هوای پختگی پرورده‌ام بیدل به مغز فطرتم نسبت ندارد فکر هر خامی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دید در مجلس رخش از شرم او گردید آب خویش را چون نقش پا با خاک یکسان‌ کرد شمع‌ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رفت آن غباربیدل با نی سوارطفلی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز احوال دل غمدیدهٔ بیدل چه می‌پرسی که ‌هست ‌این‌ قطره‌ خون ‌چون‌ غنچه ‌محروم ‌از چکیدنها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز انقلاب مزاج اعیان به حق امان بردن‌ست بیدل علامت عافیت ندارد چوگردد آب از تنور پیدا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز ترانهٔ حیرت بیدل من به چه نغمه تپد رگ سازسخن که تری شکند دم عرض نفس پر و بال خدنگ‌کمان ادب حضرت ابوالمعانی بیدل…

ز خاک رفتگان بر دیده مشتی آب زن بیدل بدین تدبیر دشوار دو عالم بر خود آسان کن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز ساز قلقل مینا شنیده‌ام بیدل که سنگ اگر شکنی نیست بی‌صدا گردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز شکست رنگ هستی اثر تو بیدل این بس که به‌ گوش امتیازی چو صدا رسیده باشی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز معاشران چو بیدل غم لاله‌ کرد داغم به چمن نمی‌توان رفت پی دل سیاه ‌کردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زبان آینه‌، پرداز می‌دهم بیدل بهارکرد مرا پرفشانی رنگت حضرت ابوالمعانی بیدل رح