شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

در خلق گر انصاف شود آینه‌دارت بیدل چو خودت کس ننماید بتر از خود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در فضای امتحان افسردگی پرواز ماست طایر رنگیم بید‌ل بال دیگر می‌زنیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دره‌ام لیک به جولان هوایش بیدل قسم بی‌سر و پایی به سر و پای من است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین محفل به مید تسلی خون مخور بیدل بیا در عالم دیگر رویم‌ اینجا نشد پیدا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل آن بهتر که چون اشک از تپیدن نگذرد بیدل که این گوهر به یک دم آرمیدن سنگ می‌گردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل هر ذره خورشیدی‌ست اما جهد کو بیدل منم آیینه از دستت اگر پرداز می‌آید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دم تیغی چو اشک از خون من رنگین نمی گردد مبادا افتد از مستی به فکر امتحان ابرو حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دوش جبر و اختیاری مبحث تحقیق داشت جز به حیرت دم نزد بیدل چه سازد بنده بود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رشتهٔ سازکرم نغمه ندارد بیدل گرنه مضراب قبولش لب درویش شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

رهبر مقصود بیدل وحشت ‌از خویش‌ است‌ و بس سیل چون مطلق عنان شد سیر دربا می‌کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز افراط هوس ترسم بضاعت‌گم‌کنی بیدل تبسم وقف لب کن گو معاش خنده تنگ افتد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز تازه‌رویی اخلاق نگذری بیدل بهار تا اثر رنگ و بوست می‌باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز حضور غیبت‌ کامها همه راست زحمت مدّعا تو چه بیدل از همه قطع‌ کن‌که وقوع رفت و محال شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز رمز صورت و معنی دل خود جمع‌ کن بیدل بهار اینجاست سامانش درون بویی برون رنگی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز طبع ما درشتی برد یاد رفتگان بیدل خرام ناله‌ها نگذاشت درکهسار ما سنگی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ز گفت‌وگو به غبارم نظر متن بیدل که بهر چشم ز افسانه خواب می‌بافند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زبان چه عافیت اندوزد از سخن بیدل ز عرض نغمهٔ خود، ساز صرفه‌بر نبود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زشرم وسوسه دادیم عرض شهرت بیدل که فکرما نکند تیره‌، طبع روشن ما را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

زین بار انفعال‌که در نام زندگی‌ست بیدل نگینم آبلهٔ دوش خاتم است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سبکروحی نیاید راست با وهم جسد بیدل طلسم بیضه تا نشکسته‌ای بال طرب مگشا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سر بی‌مغز لوح مشق ناخن می‌سزد بیدل توان طنبورکردن کاسهٔ از باده خالی را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سرشت‌ما و میناگویی ازیک خاک شد بیدل که ما را دل به تن می‌خندد از خندیدن مینا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

سواد آن تبسم نیست‌کشف هیچکس بیدل مگر این خط مبهم را لبش پر و زبرگردد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شامل‌است اخلاق‌حق با طو‌ر خوب‌و زشت خلق شخص دین را بیدل ازگبرو مسلمان چاره نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شرار وحشی‌ام اما درین حیرتسرا بیدل ز نومیدی به‌دوش سنگ دارم محمل رم را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شکست‌ رنگ امیدی‌ست ‌سر تا پای‌ ما بیدل ز سیر ما مشو غافل اگر عبرت هوس باشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

شوقی‌ست ترانه‌سنج فطرت بیدل سر آفرین ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

صفاها آخر از عرض هنر زنگار شد بیدل ز غفلت تا به‌کی آیینه‌ات جوهر برون آرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

طربهای هوس شاید به وحشت کم شود بیدل به چین می‌بایدم چون ابر چندی دامن افشردن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عبرت نگهان را به تماشاگه هستی بیدل مژه بر دیده‌ گران‌ گشت غنودند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عشق راکردیم بیدل تهمت‌آلود هوس در سوادکشور ما سایه دارد آفتاب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

عمرها شد شوخی دیده خرامی کرده‌ام می‌کند از چشم من بیدل همان سیماب گل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غبار گردش چشمی‌ست سر تا پای ما بیدل زبان در سرمه گیرد هر که با ما گفتگو دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

غیر بار عشق‌هر باری که‌هست‌افکندنی‌ست بیدل ار باری بری‌، باری به دوش این باربر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

فسردن بیدل از بیدردی‌ام نیست چو موج‌ گوهر‌م در زیر پا دل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

فیض این ‌گلشن چه امکان است بیدل کم شود سایهٔ ‌گل چون پریشان شد بهار سنبل است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

قفل مینای من بیدل نوای عیش هست بر سلامت نوحهٔ درد شکستن می‌کنم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کاستنهای من بیدل به درد انتظار هست پیغامی به آن گیسو که من هم مو شدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کراست شبهه در ایجاد بی تعین بیدل همان‌که در عدمم دیده‌اند بودم و هستم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کلامم اختیاری نیست در عرض اثر بیدل دل از بس آب شد ساز نفس را تر صدا کردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گر ادب بیدل نپیچد پنجه‌ام در آستین می‌کند گل از گریبان حسرت دیرینه‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گر ننالم‌کجا روم بیدل ششجهت بیکسی ومن‌تنها حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گرنباشد سازگلگشت چمن بیدل چه غم بادیان‌کشتی من دامن صحرا بس است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گوهر اشکیم بیدل ازگداز ما مپرس اینقدر آب از خجالت‌وضع عریان خودیم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ما عبث بیدل به قید بام و در افسرده‌ایم خانمانها نیز رخت خود به صحرا می‌کشند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

مپرس از اعتبار پوچ بیدل احد زین صفرها چندین هزارست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خاک بنای ما به هواگرد می‌کند بیدل هنوزمنت‌پرمی‌کشیم ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از تماشاخانهٔ امکان به عبرت قانعم یارب این‌گوهر زپیش چشم بیدل برمدار حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از غبار هردو عالم‌پاک بیرون جسته است بیدل آواره یعنی خانه ویران شما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از هوا برپاست بیدل خانهٔ وهم حباب درلباس هستی ما جزنفس یک‌تارنیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح