شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

ماند از حیرت رفتار بلاانگیزت ناله در سینهٔ بیدل چو رگ خارا خشک حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حوادث‌مژدهٔ‌امن‌است اگردل‌جمع‌شدبیدل گهرافسانه‌داندشورش امواج‌جیحون را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از خط او دم مزن بیدل ‌که این حرف غریب بر زبان خامه ی صنع الاهی می رود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از قطره تا محیط وبال تعلق است بیدل خوش‌آنکه الفت جزووکلیش نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ازکجا یابدکسی بیدل سراغ خون من در دلم‌شمشیر نازش سخت بیرنگ است آب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اشک ما بیدل ز درد نارسایی خاک شد ریشه‌ای پیدا نکرد این تخم هر جا ریختند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر بار هستی گران نیست بیدل خمیدن چرا زحمت دوش‌ کردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر شمع رخش صد انجمن روشن‌ کند بیدل تحیر آتشی دارد که جز در من نمی‌گیرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آن قیامت مزرعم بیدل که چون ریگ روان صد بیابان می‌دود از ربشه آن سو دانه‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

این‌ عقده امید که دل نقش بسته‌است بیدل به رشته‌ ای‌ که توان‌ کرد وامبند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

با شکست رنگ بیدل‌کرده‌ام جولان عجز رفتن از خویشم قدم در هیچ جا ننهاده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آبم ازین درد که آن مست ناز آینه می‌خواهد و من بیدلم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اختلاف وضعها بیدل لباسی بیش نیست ورنه یکرنگ‌است خون در پیکر طاووس و زاغ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بر رشتهٔ تعلق چندین مپیچ بیدل جز درد سر ندارد از موی سر فزودن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بس است اینقدر از اختراع همت بیدل غبار گشتن و بر مسند هوا ننشستن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بسکه مخمورگرفتاری‌ست بیدل صید من جوش ساغر می‌شمارد حلقه‌های دام را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به آزادی پری می‌زد نفس در باغ ما بیدل تخیل‌ گشت زندانش توهُم‌ کرد محبوسش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به این وضعی که می‌ریزم عرق در دشت و در بیدل غبار خودسری کاش اندکی نمناک می‌کردم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به جزتسلیم‌، ساز جرأت دیگر نمی‌بینم خمیدن می‌کشد بیدل کمان ناتوانان را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به حیرت می‌کشم نقشی و از خود می‌روم بیدل فریبم می‌دهد تمثال از آیینه بیرونی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به درد عاجزی من‌که می‌رسد بیدل که برنخاست ز بستر صدای بیمارم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به رنگ آبله عمری‌ست بیدل ز خجلت دیدهٔ من در ته پاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به سعی ظلم‌کی رفع مظالم می‌شود بیدل به آب خنجروشمشیرنتوان‌کشت آتش را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به عشق اگر شوی آگه ز خواب راحت بیدل عجب‌ که بالش ناز از پر خدنگ نگیری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به گریه عرض رموز وفا مبر بیدل برات دیده مکن فضلهٔ جگر خواری حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هر بنا که رسد دست طاقتت بیدل به غیر ریختن رنگ اختیار مریز حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به همزبانی آن چشم سرمه‌سا بیدل چو میل سرمه‌، زبان من از بیان خالیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به یاد وصل‌که لبریز حسرتی بیدل که از نم مژه‌ات ناله می‌چکد چو قلم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌ربط ناقصان بیدل مده زحمت ریاضت را بهم انگورهای خام در خم دیر می‌جوشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی دامن و جیب است لباس من مجنون بیدل ز تکلف چه درم یا چه فشانم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیخودی بیدل به خاک افکند اجزای مرا بس که چون ‌گل از شکست رنگ‌ها ساغر زدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ار واقفی ز سرّ یقین ترک‌کن قصهٔ من وما را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از افسانه‌ات عمری‌ست گوشم پر شده‌ست یک نفس تن زن‌ که ازخود بشنوم غوغای خویش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اندوه اعتبار برون آ تا پری این شیشه‌ها به سنگ‌توان زد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از باده‌کشان وحشی عشرت نرمد دام مرغان طرب رشتهٔ موج صهباست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بی‌دستگاهی سر به‌ گردون سوده‌ایم بال ما را ریختن پرواز دیگر می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از چشم تحیر مشربم غافل مباش هرکجا حسنی است با آیینه‌داران آشناست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ا‌ز خورشید عالمتاب باید وارسید یک دل روشن چراغ هفت‌کشور داشته‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از زندانیان الفتیم بوی گل را رنگ، دیوارست و بس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از ضبط نفس مگذرکه راحت مشربان هرکجاکشتند شمعی محفلی آراستند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از غفلت ‌کسی را چاره نیست سایه‌ای دارد گدا تا پادشاه حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از کیفیت بنیاد تسلیمم مپرس خانهٔ آیینه دارد تا برون در جبین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از ناموس اسرار تمنایم مپرس سینه از آه و لب از جوش فغان دزدیده‌ام حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازابن ستمکده بیکس گذشته‌ام کو سایه‌ای که بر سر خاکم کرم کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازگرد هوس در قفس یاس مباش زنگ آیینه‌ات افسون تمنای دل است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ازین‌کف غبارکز دل خاک جسته‌ایم پرده‌در تحیر است‌،‌گفت تو و شنید ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل افسانهٔ راحت ز نفس چشم مدار این نسیمی است‌ که هرگز به وزیدن نرسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اگر این است سر و برگ شعورت هرچند به آن جلوه رسی غیر خبر نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ا‌گر نه طبع تو مشاطگی ‌کند آیینه‌دار شاهد معنی بیان کیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل امشب‌گرد دل می‌گردد از خود رفتنی پرفشانیهای رنگ این شمع را پروانه است حضرت ابوالمعانی بیدل رح