شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

بیدل دلت هوای محبت‌گرفته است شبنم خیال می‌کند این غنچه ژاله را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل رقم صفحهٔ ما بیخبریهاست رو سر خط تحقیق ز فرزانه طلب‌کن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز تشنه ‌کامی حرص تو دور نیست گر بارد از سپهر فلاکت به جای فیض حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز دست مگذار دامان بیقراری چون آب تیغ نتوان خون خورد از آرمیدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ز نفسها روش عمر عیان است نقش قدم از موج بود آب روان را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل زیارت ما روزی دو مغتنم گیر از بس که خاکساریم کیفیت قبوریم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل شکست چینی دل را علاج نیست نقاش صنع‌، مو نکشید از خمیر من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل غبار قافلهٔ اعتبار ما باری دگر نداشت همین چشم بست و رفت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل ‌کجاست ساغر دیگر درین بساط گردانده‌ام‌ چو رنگ به رفع خمار رنگ حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌ گهر نظم‌ کسی راست‌ که امروز در بحر غزل زورق اندیشه دواند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل مرا به بوس و کنار احتیاج نیست با عندلیب جلوهٔ گل آشنا بس است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل من و آن نظم که هر مصرع شوخش چون سرو ز آزادی غمها صله دارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نفس آخر ورق آینه‌ گرداند سیلی به تجرد زدم و رنگ‌ گرفتم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل نگفتنی است حدیث جهان رنگ صد بار بیش گفتم از این بیشتر مپرس حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل هجوم‌گریهٔ ما را سبب مپرس بی‌مقصد است‌کوشش اشک روان ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل‌، به‌کف خاک‌، قناعت کن و خوش باش تا گرد هوا گیر تو اورنگ برآرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدلم بیدل ز شرم سخت جانیها مپرس دور از آن در، خاک هم آب است اگر ماند ز من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بی‌هوایی نیست بیدل شبنم وامانده‌ام ازگداز صد پری یک شیشه‌وارم‌کرده‌اند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

پن تماشاخانهٔ حیرت رهایی مشکلست چون مژه بیدل عبث دامان وحشت برزدم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا ابدکوک است بیدل نغمهٔ ساز جهان اوج اقبال و حضیض فقر زیری و بمی‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تا جنبش تار نفس افسانه طراز است بیدل به‌کمند رگ خواب است دل ما حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تاب خورشید جمالش چو نداری بیدل در خیال خط او سایهٔ دیواری هست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تجردپیشه را نام تعلق می‌گزد بیدل مسیحا گر نه‌ای ازکوچهٔ سوزن‌گران مگذر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تعجیل طفل خوبان مشق خطاست بیدل لغزش به پیش دارد اشک از دویده رفتن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تنگنای بیضه بیدل‌گوشهٔ آرام بود شد پریشان مرغ دل تا بال و پر آورده است حضرت ابوالمعانی بیدل رح

تیغ خونخوارست بیدل جادهٔ دشت جنون تا ز سر نگذشته‌ای نتوان‌گذشتن از سرش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جز عرق بیدل ز موی پیری‌ام حاصل نشد آه ازآن شیری‌که خجلت می‌کشد از روغنش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

جوش یاسی‌ست بهار طرب ما بیدل می‌دمد چشم پر آب از لب خندان صدف حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چسان به محرمی دل رسد زکوشش بیدل نفس به خانهٔ آیینه نیز جا که ندارد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چنان‌خشکی‌ست بیدل بحرامکان‌را که‌می‌بینم غبار افشاندنی چون دامن صحرا سحابش را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چه حسرت‌ها که در خاکسترم خون می‌خورد بیدل سپند شوقم و از ناله خالی‌گشته آغوشم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو بیدل ازهوس سیر کعبه مستغنی ‌ست کسی‌که‌گرد تو یعنی به دور دل‌گردید حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چو شمع چاره ندارم ز سوختن بیدل وفا گلی به سرم زد که داغدارم‌ کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چوبرق ازچنگ فرصت رفت بیدل دامن وصلش ز دود خرمن هستی مگریابم نشانش را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

چون سحر بیدل از اندیشهٔ هستی بگذر از نفس هرکه اثر یافت ز عالم برخاست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حاصل نکنی صندل درد سر هستی بیدل به ره عشق اگر جبهه نسایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حرص قانع نیست بیدل ورنه از ساز معاش آنچه ما درکار داریم اکثری در کار نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل در این هوسگاه تا چند خود نمایی ساز تغافلی هم آیینه شد مکرر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل دل ما را نگهی برد به غارت آن‌گل‌که تو دیدی چمنی بود نظر زد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خط پرگارنیرنگی‌ست بیدل نقش ایجادم هزار انجام طی کرده‌ست این آغاز گردیدن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

خواب‌غفلت می‌شود پادر رکاب از موج اشک در میان آب بیدل نیست تمکین سنگ را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دانه را بیدل ز فیض سجده‌ریزیهای عجز نیست بی نشو و نما از خاک سر برداشتن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در تظلمکده دیر محبت بیدل ناله فریاد دلی داشت‌که ناقوس نبود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در رهش چون خامه‌کار پستی‌ام بالاگرفت آنچه بیدل‌، ناخن پا بود، شد مژگان مرا حضرت ابوالمعانی بیدل رح

در وادیی‌ کز شوق او بیدل ز خود من رفته‌ام خوابیده هر نقش قدم بگذشت جولان در بغل حضرت ابوالمعانی بیدل رح

درین حدیقه به صد رنگ پر زدم بیدل ز رنگ در نگذشتم‌که رنگ و بوی تو داشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دست ترحم‌کیست مژگان بیدل ما بر هرکه چشم واشد پیش از نگه دعا کرد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دل بیدل نکند قطع تعلق ز خیالت حیرت و آینه را نیست ز هم رنگ جدایی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دلدار تا تو رفته‌ای از خود رسیده است بیدل‌گذشتنی که همین شاهراه اوست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

دنائت بسکه شد امروز مغرور غنا بیدل زمین هم بال وپر دارد به نازآسمانیها حضرت ابوالمعانی بیدل رح