شاه بیت های غزلیات ابوالمعانی بیدل

فلک نیافت علاج‌کدورتم بیدل نفس به‌سینهٔ این دشت از غبارم سوخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

قدح به سرخوشی وهم می‌زنم بیدل درین بهار چه دارد به غیر بنگ شراب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کار با عشق ‌است بپدل ورنه ‌در میدان لاف بوالهوس هم می‌تواند خونی از قیفال ریخت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کدام جلوه‌که خاکش نمی‌خورد بیدل تو همچو چشم سیه پوش و ساز ماتم‌ کن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کسی بیدل به سعی‌وحشت از خود برنمی‌آید ز غفلت تاکجا گرداب ما از بحر سر پیچد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

کیست زین‌گلشن به رنگ وبوی معنی وارسد غنچه‌هم بیدل نمی‌داند چه‌گل در چنگ اوست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گر به این رنگ است بیدل کلفت ویرانه‌ات رحم‌ کن بر حال سیلی‌ کز بنای او گذشت حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گرفته است سویدا سواد دل بیدل تصرفی‌ست درین دشت چشم آهو را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

گل است خاک بیابان آرزو بیدل چو گرد باد مگر ناقه بر هوا رانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ما به امید شکست توبه بیدل زنده‌ایم سخت پرهیزی‌ست‌گر بیمار ما خواهدشکست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

مباش ایمن ز لعل جانگداز گلرخان بیدل بلای جان بود چون با هم آمیزد می و افیون حضرت ابوالمعانی بیدل رح

حیا نخواست خیالش به دل نقاب درد که داغ حسرت بیدل به دیده می‌ماند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از روز و شب‌ گردون بیدل چه غم و شادی خوش باش ‌که مهر و کین‌ گر هست همین هستش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از نسیه فیض نقد نبرده‌ست هیچکس بیدل تو می خور و دل زاهد کباب‌ گیر حضرت ابوالمعانی بیدل رح

ازین ‌گلشن جنون حیرتی ‌گل کرده‌ام بیدل نهان چون بوی گل در رشتهٔ چاک گریبانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آغوش صبح می‌کند اینجا وداع شب بیدل بقدر نفی تو خالیست جای فیض حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اگر تحریر خط دلفریبش سر کنم بیدل زبان ‌کلک خشک من به مشک تر کند بازی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

امتحان آگهی بیدل سراپایم گداخت همچو شمع‌ افکند آخر همتم از چشم خویش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

انجمنها رفت بیدل با غبار رنگ شمع تا قدم بر خود نهادم عالمی شد پایمال حضرت ابوالمعانی بیدل رح

اینقدر بیدل به دام حیرت دل می‌تپم ره ز من بیرون ندارد فکر گردون تاز من حضرت ابوالمعانی بیدل رح

با همه سامان قدرت شخص تسلیم اعتبار باکمال‌کبریایی پیکر بیدل لقب حضرت ابوالمعانی بیدل رح

آبرو ذاتی‌ست بیدل ورنه مانند گهر مهرهٔ ‌گل هم تواند در دل دریا نشست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

از افسون جرسها محملی پیدا نشد بیدل کنون آواز پایش در صدای خویش می‌جویم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بر که بندم بیدل از غفلت خطای زندگی کم‌ گناهی نیست‌ گر دوشم به دوشم می‌کشد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بس که از درد محبت بیدل ما گشت زار همچو مژگان می‌خلد در دیده جسم لاغرش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بسکه مردم دامن احسان ز هم واچیده‌اند بیدل از خسّت ‌کسی ‌را سایهٔ دیوار نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به امیدی‌که مهر طلعتش‌کی جلوه فرماید چو بیدل منتظر هر شب به چشم خونفشان انجم حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به پناه زخم محبتی‌، من بیدل ایمنم از تعب که دوباره زحمت جانکنی به نگین‌کنده نمی‌رسد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به چشم کم منگر بیدل ستمزده را که آبروی محبت به دیدهٔ نم اوست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به خاک تیره مزن نقد ابرو بیدل درین دیارکه کوران چند صرافند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به دود وهم‌ گر از چرخ بگذرم بیدل دماغ نیستی شعله‌ام رسا نشود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به رنگی‌ست بیدل پریشانی‌ام که از سایه‌ام طرح سنبل کند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به صبح قیامت مبر دستگاه چو بیدل نفس را سخن دیده‌ای حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به فکرمصرع موزون چه غم خورد بیدل خیال سرو تواش دستگاه طبع رساست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به مضمون‌کتاب عافیت تا وارسی بیدل به رنگ سایه روشن‌کن سواد ناتوانی را حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هر کلکی ‌که پردازند احوال من بیدل چو تار ساز بالد تا قیامت ناله از نالش حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به هوس داد قناعت دهم و ناز کنم دل بیدردی اگر با من بیدل بخشند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بهارت بیدل آخر در چه ‌گلزار آشیان دارد که عمری شد به چندین رنگ پیش خویش می‌آیی حضرت ابوالمعانی بیدل رح

به‌کلام بیدل اگر رسی مگذر ز جادهٔ منصفی که‌کسی نمی‌طلبد زتو صله‌ای دگر مگر آفرین حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیا که چشم امید بیدل به پای بوس تو بازگردد ز شرم پوشیده‌ام چراغی چو رنگ برگ حنا به دامن حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل اثری برده‌ای از یاد خرامش طاووس برون آگه خیال تو چمن شد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از احباب دنیا چشم سرسبزی مدار کشت‌این شطرنج‌بازان دغل سیراب نیست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از افلاس ما رز جنون پوشیده نیست دست کوته تا گریبان آستین برداشته‌ست حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از اهل ادب باش‌ که چون‌ گرد سحر این تحمل‌نفسان عرصهٔ بی‌پرخاشند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از بس به غم عشق سراپا گرهم از دلم ناله به زنجیر چو نی می‌خیزد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از تحصیل دنیا نیست حاصل جز غرور دانه را نشو و نما رگهای گردن می‌شود حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از حسن ملیحش چند غافل زیستن دیده‌های زخم را هم‌می‌کند بینا نمک حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از دام شکستِ دل ‌گذشتن، مشکل است ریزهٔ این شیشه در جولانگه ما ریختند حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از سامان تحصیل نفس غافل مباش می‌برد با خویش آخرهرچه را باد آورد حضرت ابوالمعانی بیدل رح

بیدل از طور جنون غافل مباش خاک بر سر کردن آداب فناست حضرت ابوالمعانی بیدل رح