رباعیات – محمد فضولی

هر دلبر پر جفا که در عالم هست از روی وفاست ناصح عاشق مست در منع هوا رسم جفا عاشق را کافیست ز دلبران نصیحت…

کار دلم از عشق تو انجام نیافت جانم بلب آمد از لبت کام نیافت در عشق تو نیست مبتلایی که چو من هرگز راحت ندید…

سادات که نور دیده و تاج سرند با فضل و نسب زبده نوع بشرند باید که ز راه راست بیرون نروند چون امت جد خویش…

حسنت که ز کاکل علم افراشته است مویی ز کمال لطف نگذاشته است معلوم شد ای ماه که در قسمت حسن قسام ازل با تو…

پیوسته فلک با قران اختر می سوزد داغ بر دل اهل نظر تا شام و سحر را بمدار آوردست شامی بمراد کس نکردست سحر

ای دل بگذر ز تنگنای این کاخ آهنگ فنا کن که فضاییست فراخ مگذار که در حدیقه تنگ چنین نخل املت هر طرف اندازد شاخ

ابنای زمان که در جهانند همه از جور زمانه در فغانند همه هر یک به هوس عاشق کاری شده است بی عشق نیند عاشقانند همه

هر چند که خواستیم از دوست مراد بر وعده در امید بر ما نگشاد در دهر بسازیم بمحنت امروز چون وعده راحت بقیامت افتاد

فریاد که دور فلک شعبده باز کردست بروی ما در شعبده باز هر شعبده اش ز حیله خالی نیست تا چیست مراد او درین شعبده…

ز اشکم غم یار می توان کرد قیاس آتش ز شرار می توان کرد قیاس داغ دل پنهان جگر سوز مرا از ناله زار می…

چون لاله پریرم آتشی در دل بود دی داد نوید سنبلت باد درود امروز برو آب زن ای گل بگذار فردا چو بنفشه خیزد از…

بخرام که بینم قد رعنای ترا نظاره کنم چهره زیبای ترا مستانه بپای تو نهم هر دم سر بر دیده کشم خاک کف پای ترا

ای دل اگرت هوای این درگاه است بگذر ز وجود خود که سد راه است نفی خود و اثبات خدا باید کرد این معنی لا…

از سیمبران وفا ندیدم هرگز وز باغ وفا گلی نچیدم هرگز با آنکه کشیده ام همه عمر جفا از کوی وفا پا نکشیدم هرگز

نگشاد بپرسش من آن دلبر لب کام دل من نداد آن شکر لب مقصود نشد میسر از دولت وصل وز شوق رسید دل بجان جان…

فریاد ز دست فلک سفله نواز شه زاده بمنت و گدا زاده بناز نرگس ز برهنگی سرافکنده به پیش صد پیرهن حریر پوشیده پیاز

سودای سر زلف تو دارم همه شب اینست سبب که بی قرارم همه شب چون شمع بیاد مهر رویت تا صبح می سوزد دل در…

چون کلک ازل زد رقم نقش نگار بر پرده چشم من ز لوح رخ یار خال رخ یار و مردم چشم مرا انگیخت ز یک…

آیین وفا ز ماه رویان مطلب آسودگی از عربده جویان مطلب رسم بدی از بدان طمع دار ولی آثار نکویی ز نکویان مطلب

ای در دل ما ز ذوق قرب تو نشاط علم تو محیط هستی ماست محاط فرمان تو کارخانه فطرت را هر لحظه برنگی دگر افکند…

هر دل که غم عشق نهان است درو لذتهای همه جهان است درو جسمی که درو نیست دل غمزده قبریست که مرده نهان است درو

عمریست که باز عشق یارست مرا دل در غم عشق بی قرارست مرا گشتست گره گشای کارم غم عشق با غیر غم عشق چه کارست…

روزی که ز هر چه هست آثار نبود وز خواب عدم زمانه بیدار نبود نورم شرر نار و گلم خار نداشت من بودم و یار…

چون دید مرا مایل زلف و خط و خال افکند نظر سوی من آن طرفه غزال جمعیت حال داشتم چشم رسید دیوانه شدم مرا پریشان…

ای نخل ریاض کامرانی قلمت خضر ره روشنی سواد رقمت امید که دیده رمد دیده ما روشن شود از سرمه خاک قدمت

ای حلم تو طالب رضای همه کس حاصل شده از تو مدعای همه کس شد بر همه کس فرض دعای تو که هست در ضمن…

ماییم که نیست هیچ کس همدم ما ما در غم کس نه ایم و کس در غم ما نی ما خبر از مردم عالم داریم…

کام دل زار ما روا کن یارب توفیق سخن نصیب ما کن یارب ما را به ازین سخن سرا کن یارب گویا بثنای مصطفا کن…

دور از رخ او نمی کنم رغبت باغ دارم ز تماشای گل و لاله فراغ ترسم که خلد بسینه ام از گل خار آتش فکند…

چون برگ گلست روی نیکوی تو خوش چون سنبل تر سلسله موی تو خوش چون خلق فرشته و پری خوی تو خوش ای خوی تو…

ای معرفتت وسیله خلقت ما لطف تو خمیر مایه طینت ما لازم شده طاعت تو بر ذمت ما با آنکه تو بی نیازی از طاعت…

ای زلف تو سرمایه رسوایی ما عشق تو بهار گل شیدایی ما رخسار تو شمعیست که می افروزد از پرتو او چراغ بینائی ما

نقاش ازل که صورت یار کشید نقش و خال و زلف و رخسار کشید از بهر ظهور معنی آن صورت را بر دیده طالبان دیدار…

عمرم بطلب کاری صانع بگذشت در حیرت آثار صنایع بگذشت گر عمر گذشت نیست افسوس مرا افسوس ز عمریست که ضایع بگذشت

دنیا نه مقام ذوق و عیش و طرب است عیش و طرب و ذوق درو بس عجب است هرگز نرسیدست بمطلوب کسی هرکس که دروست…

چشمی بگشا حال دل زارم بین خون ریختن دیده خونبارم بین با خنجر غمزه سینه ام را بشکاف داغ غم خود بر دل افکارم بین

ای ملک تو فارغ از شریک و وارث و آن ملک همین قدیم و باقی حادث جز ذات قدیم تو ندارد مطلق تکوین مکونات عالم…

ای بر همه عالم در احسان تو باز اولی بتو عرض راز و اظهار نیاز گر تو ننوازی که نوازد ما را ما بنده تویی…

مشتاق وصال تو کسی نیست که نیست حیران جمال تو کسی نیست که نیست بد حال ز حال تو کسی نیست که نیست خالی ز…

عمریست که از بنفشه و سنبل باغ دادست مرا دولت وصل تو فراغ روشن شده از نظاره چشم تو چشم تر گشته ببوی چین زلف…

در صورت اگر طالب معشوق و مییم در معنی ازین طریق محظوظ کییم زهاد چنان که می نمایند نیند ما نیز چنان که می نماییم…

جمعی که درین بساط هستند همه از باده جام جهل مستند همه هر یک غرضی را بت خود ساخته اند اینست سخن که بت پرستند…

ای مشک اسیر گیسوی خم بخمت عنبر مسکین خط مشکین رقمت سر تا قدمت تمام حسنست و جمال سر تا قدمم فدای سر تا قدمت

ای بر همه اتباع فرمان تو فرض در دمت احسان تو رزق همه فرض کار همه خلق را میسر سامان ناگشته بر آستانه قدر تو…

ماهی که شدم واله رخساره او بربود دلم نرگس خونخواره او آن به که ز من مدام گردد پنهان چون نیست مرا طاقت نظاره او

عمریست ترا عزیز طبعیست لطیف بر خود منما قید جهان را تکلیف آن کن که رضاییست درو ایزد را مگذار که ضایع شود اوقات شریف

سروی که شدم ربوده رفتارش آشفته خط و طره طرارش نخلیست که سنبل است و ریحان برگش لعلیست که گل و غنچه خندان بارش

جانانه طلب می کنی از جان بگذر وز صحبت جان ز وصل جانان بگذر تا لذت جمعیت خاطر یابی از قید تردد پریشان بگذر

با دیده اشکبار باید عاشق سرگشته روزگار باید عاشق آسوده دلی طریقه معشوق است آشفته و بی قرار باید عاشق

ای بر دل زارم از تو آزار لذیذ وز لعل لبت تلخی گفتار لذیذ زهریست نگاه تو بغایت مهلک شهدیست تکلم تو بسیار لذیذ