رباعیات سلیم تهرانی

ای ابر، به گلزار تمنا بازآ جای تو چمن بود، ز صحرا بازآ اورنگ صدف صفا ندارد بی تو ای گوهر شهوار به دریا بازآ…

ای غیر که همچون مژه از گریه تری وز ذوق نوای عاشقی بی خبری از مرغ قفس ناله شنیدن دارد گوشی بگشای همچو گل، گرچه…

تا شد مه من سرو گلستان طبش از لاله و گل پر است دامان طبش روزی که خراب می کنی عالم را ای گریه ی…

دردا که ز دست، یار بگزیده برفت آرام و قرار دل غمدیده برفت شد دیده سفید و دل سیاه است، که گفت؟ کز دل برود…

عید تو همیشه در طرب سازی باد کار تو چو خورشید سرافرازی باد در بزم تو چرخ از سرانگشت هلال چون کاسه ی چینی به…

هرگز نرسانیده سعادتمندی از پهلوی خود فیض به حاجتمندی هرچند که چون پیاله گردید دلم غیر از خم می ندید دولتمندی سلیم تهرانی

ای از کرم تو بخل دایم در تنگ کجواج رود به راه، عذر تو چو لنگ تا کی به خزانه ام دهی وعده ی زر؟…

ای کرده جفای آسمان دلگیرت مگریز که سودی ندهد تدبیرت بنشین که ز نقش پا به هرگام زدن یک حلقه فزون می شود از زنجیرت…

تشویش سفر با دل ناشاد بد است با دست تهی چو کار افتاد بد است راضی شده ام به قرض هم گر باشد می دانم…

در وادی عشق، شعله خس پوش مکن از زمزمه ی شوق فراموش مکن بانگ خضر از برای گمراهی توست گر گوش تو آواز کند، گوش…

غیر از تو، حریفان همه ای حضرت میر یک جا شده ایم جمع چون شکر و شیر افکنده بساط عشرتی و داریم هریک بچه ای…

یخ بسته جهان ز بس ز تأثیر هوا شد موجه ی آب همچو موج خارا در صفحه به شکل نقطه گردیده الف از بس که…

ای آن که مسیح آنچه مجمل دارد از علم آن را دلت مفصل دارد راضی شده ام باز به ضعف دل خویش زین دردسری که…

این پیکر زرین که جهان گشته بسی آرام چو سیماب ندارد نفسی خورشید مگو، که این سپهر غماز هر روز ز بام افکند طشت کسی…

جمعند در انجمن چو ارباب عناد خیزد ز نفس درازی خامه فساد از پنج فزون گشت چو ابیات غزل بر پنجه ی او بود چو…

در دل همه در گره گشایی ست خدا با ما به سر لطف خدایی ست خدا مفلس چو شدیم، رو به او می آریم معشوقه…

کو ساقی، تا ره مروت سپرد یک جام می آرد، غم ما را ببرد زاهد چه مذاق خیره ای داشته است نزدیک شده دختر رز…

ای آن که معانی ز تو محتاج شده ناموس سخن از تو به تاراج شده ربطی نبود به نظم و نثرت، گویی معنی ز قلمرو…

با من بخت سیاه در بدمهری ست زهری ست، اگرچه رنگ او پازهری ست از حال خراب من خبر می گوید رنگم که چو زعفران…

جمعی که به هند رانده از ایرانند چلمرد در سرای سنبل خانند کو مسهل حکمتی که این تیره دلان چون خال سفید، عیب هندستانند سلیم…

در عشق کجا دمی به عشرت بودم؟ دایم هدف تیر ملامت بودم تیغش به سرم رسید و از پای گذشت افسوس که سخت تیزدولت بودم…

گه منع کنندم ز غم مشتاقی گه طعنه زنندم ز شراب و ساقی القصه دل سوخته ام نیست دمی آسوده چو سنگ آتش از چخماقی…

از گریه ی ماست هرکجا طوفانی ست وز ناله ی ماست هرکجا افغانی ست بلبل که به علم ناله افلاطون است در مکتب ما، طفل…

ای آنکه ترا مدح و ثنا می گویم نامت چوبرم، نام خدا می گویم خواهم ز درت بار سفر بربندم تا حال ثنا، کنون دعا…

ایزد ما را ز لطف چون جان می داد ای کاش دلی امین ایمان می داد می آمد ازو بیش ازینها به ظهور نفس ما…

چون چشم حسود است جهان برمن شور آواره ی عالمم چو بیت مشهور صبحم همه شام است، ولی شام فراق روزم همه شب، ولی شب…

درهم دلم از بودن شهر و ده شد دلگیر ز وضع جمعه و شنبه شد در سایه ی بخت تیره عمرم بگذشت چون داغ که…

ما حاصل شاخسار خشکی داریم گل نیست به دست، خار خشکی داریم وصل تو گرانبهاست ای گوهر و ما همچون دریا، کنار خشکی داریم سلیم…

ابروی تو از غمزه دگر پر گره است تیری انداز چون کمان به زه است هر عضوم ازو، جدا نشاطی دارد در دل عشق تو…

ای اهل سخن از کرمت شکرگزار مثقال هنر پیش تمیزت خروار در عهد تو سامان دگر یافت سخن آری خرجش کم است و دخلش بسیار…

این عشق که برق عافیت پرداز است جان پرور ما چو شعله ی آواز است بیماری عشق در وجود مردان همچون تب شیر و یرقان…

چون شعله ز خویش باش افروختنی ذاتی بود این هنر، نه آموختنی کو آتش عشقی، که شده در تن من چون رشته ی شمع، هر…

دیگر به چمن نغمه ی مرغان سرشد از خنده ی گل، ابر بهاری تر شد از لاله و گلگشت چمن، همچو بهشت عالم ز بهار،…

ماییم درین گلشن پر بیم و امید آشفته و تیره روز چون سایه ی بید از قصه ی عشق، صرفه در خاموشی ست به ز…

از تندی مرکب نه ز زین افتادی گویم ز چه ای قبله ی دین افتادی از غیب ترا بشارت فتح رسید در سجده ی شکر…

ای بزم ترا ساغر می مجمره سوز هر روز ز ایام تو روز نوروز از گلشن اقبال تو کان خرم باد خورشید بود یک گل…

با هم دو برادر سیه فام ببین گویی که دوپاره کرده ای یک سرگین لیکن به قد پست و بلند ایشان فرق است چو سایه…

حاسد که همه دعوی لافش پوچ است از مغز حیا، چو نافش پوچ است از طبع زبان دراز، معنی مطلب شمشیر کشیده را غلافش پوچ…

دیگر ز چمن خرمی اخراج شده ست سامان گل از خزان به تاراج شده ست پروانه به بخت خویشتن می نازد بلبل به گل چراغ…

ماییم که داغ دل ما ناسور است از پای فتاده ایم و منزل دور است احوال خود از کسی چه پنهان داریم چون زلف، پریشانی…

از صحبت آن رشک ملک می ترسم زخمم، ز ملاقات نمک می ترسم یک خنده به کام دل نکردم هرگز چون طفل دبستان ز فلک…

ای بلبل خوش نغمه، مکان تو کجاست آتشکده ی آه و فغان تو کجاست تا چند درین چمن سراغ تو کنیم عنقا نه ای، آخر…

باغی دارم همچو بهشت ای بلبل باغی که بود غبار خاکش سنبل باغی که کهن قلعه ی بنگاله ازو شد قلعه ی قهقهه ز خندیدن…

چون حرف تب تو در میان می افتد پیمانه ز دست می کشان می افتد افلاک ز لرزیدن تو می لرزد برخیز، وگرنه آسمان می…

دیگر ز بهار، شورش مرغان است وز نغمه چمن چومجلس مستان است از سبزه زمانه عرصه ی کشمیر است وز لاله چمن دیار داغستان است…

ماییم و دلی که دایم از غم خون است از دایره ی ساختگی بیرون است موزونی طبع ما بود زینت ما تقطیع برای طبع ناموزون…

از شورش دریاست دلم غمخورکی خوش نیست صدای آب جز شرشرکی بار سفرم کجا به کشتی بودی چون موج مرا بودی اگر اشترکی سلیم تهرانی

ای خواجه ترا چه پیرهن می باید؟ آن جسم کثیف را کفن می باید از بهر اخ و تف تو چاه مبرز چون چاه زنخ،…

بر هرچه نگاه کردم اسباب غم است چیزی که ازو دلم شود شاد، کم است ما را به وصال او چه جای شادی ست در…

خواجه نکند نظر به سوی حلوا گویی هرگز ندیده روی حلوا در خانه ی زین هنوز اگر پای نهد اسبش مگسی شود به بوی حلوا…