رباعیات اهلی شیرازی

مانیم چو غنچه سر فرو برده به جیب باشد که دری گشاید از عالم غیب آن تازه جوان و صد هزاران خوبی ما پیر و…

گه صف گلی بصد زبان میگویم گاهی غم خود بصد فغان میگویم در گفتن بسیار ز روی همه کس شرمنده شدیم و همچنان میگویم اهلی…

گر مال خدا دهی تباهی ببرد ور نی همه را قهر الهی ببرد گر یک بره قربان نکنی صد بره ات گرگ از گله ات…

گر رند خراباتی و گر خلوتی است خواهان منند و عشق من شهرتی است کس نیست که نیست داغ مهری بدلش داغ دل من ستاره…

گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود رنجیده مشو ز دامن خون آلود هر کس که بخون در افکند بیگنهی بر دامن او…

کس نیست که کشته ایماه نشد روشن بتو غیر ناله و آه نشد بس عاشق خسته هم که آهی بکشد جان داد و زمردنش کس…

عیش و طرب از مایه هستی خیزد هستی گل از فراخ دستی خیزد در ساغر لاله جرعه خون دلست پیداست کزین جرعه چه مستی خیزد…

عالم که چو چشم باز کردی هیچست هر کار کزو بساز کردی هیچست چون صورت آینه تماشاش خوشست گر دست طمع دراز کردی هیچست اهلی…

صایم بود آنکه خاطری شاد کند نی آنکه ز روزه صرفه زاد کند نان ده که از آن فریضه شد روزه بخاق تا سیر هم…

شهدی همه نیش است و در او نوش کم است بگذار که با وجود هستی عدم است شهدی که تو چون مگس بر او شیفته…

زینگونه که عمر من درویش گذشت ضایع همه عمر من کم و بیش گذشت این نیز که مانده گر منم صاحب عمر ضایعتر از آن…

رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی شیطان طلبی غرقه عصیان گردی ای کور بصر شرم نداری که ز جهل رحمان بلی پیرو شیطان گردی اهلی…

دشمن چو توانا شود و خونخواره با او نبود غیر مدارا چاره هر چند که او کشد فروهل تو بلطف تا رشته عافیت نگردد چاره…

در عشق زبونی از زبردستی به درویشی و نیستی ز صد هستی به ما أهل غمیم و خنده و گریه ما از خنده عیش و…

در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد مجنون زرهی دید که سر بیرون کرد سنگی زد و کاسه سرش پر خون کرد آش عجبی به…

خورشید رخا ز مهر خود داد دهم کز بهر تو جان من دهم و شاد دهم گر جان بودم بقدر ذرات جهان از مهر تو…

چل سال بوادی طلب افتادم بستم کمر شوق و قدم بگشادم از هر طرفی که ره بجایی بردم بهر دگران نشانه یی بنهادم اهلی شیرازی

تا کی نگرم بدیده روشن خویش همچون مژه خار فتنه بر دامن خویش خون گریم از آن هوس که بینم باری گلهای طرب شکفته پیرامن…

تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید آه از جگر سوختگان کس نشنید فریاد از استخوان هم از زخم نخاست تیغ تو بنالید چو محروم…

بیگانه وشی که دیر دیرش بینند به زانکه بدوستی دلیرش بینند دریاب که گل بتازه روییست عزیز خوارست بهفته یی که سیرش بینند اهلی شیرازی

برخیز که بخت در سبب ساختن است ضایع منشین گر همه سر باختن است از دست منه عنان فرصت که حیات رخشیست که همچو برق…

با فتنه عشق خوبرویان مستیز خون خود از آب دیده خویش مریز ما غرقه شدم و میبرد ما را سیل باری تو که بر کنار…

ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست دریاب که استطاعت پای رواست در خانه چه پا شکسته مانی برخیز کز کعبه بعد ز لنگ ماندن نه…

ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی خوشتر بودت ازانکه یک نان بدهی در دیده ادراک تو چون اهل کرم گر جلوه کند حسن کرم…

ای کز مه خود چو سایه بی نور تری نزدیک تری و ز همه مهجور تری از کعبه مقصود چو رو تافته یی هر چند…

ای تازه جوان بیا و پیری بنگر در خاک نشسته ام فقیری بنگر در چشم رقیب از حقیری نایم پیری و فقیری و حقیری بنگر…

اهلی که مرید تو بود پیر فلک شاگرد غم تو گشت و استاد ملک گویا سخن او نمکی یافته است از چاشنی لعل تو ای…

اهلی بسخن کجا رسیدی باری زان حسن نهانی چه شنیدی باری سیمرغ ستایی تو و سیمرغ که دید؟ ور دید کسی تو خود ندیدی باری…

آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است گر سرکشد از خدمت او هیچکسی است در پهلوی گل گیا عزیزست چو گل از صحبت گل چو…

آن خواجه که خانه را بکهگل اندود کهگل بسرا ماند و او خود فرسود تن پرور بیعقل چه پرورد بناز گویی که ثبات برگ کاهیش…

آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر وز لب شکری داد بدین خسته جگر چون یاد کنم از آن شکر خواب سحر شیرین شودم مذاق جان بار…

از جان منت فراغ اگر ایساقیست تا جان بودم امیدواری باقیست مشتاقم از آن، بدیدنت گستاخم گستاخی من ز غایت مشتاقیست اهلی شیرازی

آدم که بعشق محرم یار بود در احسن تقویم سزاوار بود هر گه که بشهوت آید از عشق فرو در اسفل سافلین گرفتار بود اهلی…

یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم بی وعده وصل خود بعقبا مبرم پرورده نعمت تو بودم همه عمر بی توشه رحمتت از اینجا مبرم…

هرچند ز غصه دل فکار است مرا وز آتش دل دو دیده زار است مرا در عشق کباب خام سوزست دلم تا پخته شوم هنوز…

هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد خورشید فلک شکار خود خواهد کرد از صبر هزار ساله چون نوح مرنج هم صبر که صبر…

هر چند ز جور بخت نامقبل من معشوقه مهربان شود قاتل من باور نکنی که در دل غافل من یک جو حذرست و الحذر از…

منعم همه مال و کسب زر میداند زاهد همه اوراد سحر میداند عارف هنر و معرفت آموخته است خوش وقت کسی که این هنر میداند…

مفتاح در گنج جهان نادعلی است معراج دل موحدان یاد علی است وقف است امامت دو عالم به نبی من بعد نبی علی و اولاد…

ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم ظاهر همه عیب و باطن آراسته ایم یاران غمیم و تا چو شبنم نگری بر خاک…

گه در طلب عیش و سروری بودیم گه در پی خلوت و حضوری بودیم آخر نه بدین کشید کار و نه بدان ما خود همه…

گر من صفت سینه مجروح کنم خون در دل یاران سبکروح کنم خواهم که ز گریه آب طوفان ببرم وین گریه هزار سال چون نوح…

گر راز دلت نگفته باشد بهتر کس حال تو کم شنفته باشد بهتر زنهار که هر چه میکنی پنهان کن طاعت هم اگر نهفته باشد…

گر بگسلی از لذت تن همچو ملک پرواز کند طایر روحت بفلک از عرش فتاده یی بفرش از پی نفس زنهار که تا نیفتی آخر…

کس سر خدا بی نبی الله نیافت بی مهر علی هم دل آگاه نیافت تحقیق بدان که هیچکس جانب حق بی حب محمد و علی…

عمریست که بهر کام دارم ناکام از شام نظر به صبح و از صبح به شام هر چند که عمر من به ناکام گذشت بگذشت…

عذرا بجفا اگر کشد وامق را جان نیست دریغ عاشق صادق را گو یار ز عاشقان وفا جوی بسر کان خود به سر نیزه بود…

صد خانه ز خوناب دلم ویران است وز گریه زار بیم صد چندان است ازهر مژه ناودان خونیست روان گر من مژه را بهم زنم…

سلطان که خراج بر رعیت فکند باید که بظلم بیخ مردم نکند هر چند که شاخ بایدش بار کشید چون بارگران بود بر آن میشکند…

زنهار مگو فرشته امکان نبود کین نکته بجز خلاف ایمان نبود جان است ملک ز دیده دل طلبش کین چشم تو جای جلوه جان نبود…