رباعیات اهلی شیرازی

برخیز که وصل ساقی از کف برود وین دولت اتفاقی از کف برود هوش و دل رفته کی بدست آید باز هشدار که نقد باقی…

با هر که دمی نشست و برخاست کنی باید که ازو هزار درخواست کنی گربر سر عرش سوی فرش آیی باز تا مشرب خود بمشربش…

ایمه که ندارم از تو پروای چراغ جایی که تویی کجا بود جای چراغ در پای تو سوخت اهلی آخر نظری هر چند که تاریک…

ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای گویا که نه از آدم و حوا شده‌ای زادی ز پدر به وضع حمل از مادر بنگر که…

ای گل گله تو پیش هر کس چکنم بیهوده فغان ز چرخ اطلس چه کنم من بلبلم و خزان هجران دیده پیش تو فغان گر…

ای پیر شکسته توبه سست نهاد تا کی بهوای دل دهی عمر بباد گیرم ز خدا و خلق شرمت نبود شرمنده خود نمیشوی شرمت باد…

اهلی که ز سودای بتان سود ندید از آتش سودا بجز از دود ندید هر سرو که پرورد بخون دل خون از نخل قدش میوه…

آنی که دم مسیح یارت شده است بخشیدن جان همیشه کارت شده است جانی که تو بخشی چو فدای تو شود هم گوهر گنج خود…

آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند با سنبل زلف و نرگس چشم خوشند پیوسته نه بر دل کسان داغ نهند خود نیز چو لاله…

آن شمع دمی ز چشم روشن نرود کاین سیل سرشک تا بدامن نرود یار از بر من برفت و حرمان وصال داغیست که هرگز از…

اکنون که بهار عمر در نشو و نماست گلزار طبیعت تو در عین صفاست برخیز و گلی بچین که در گلشن دهر بنیاد بهار عمر…

از دل چو دمی غم تو بیرون نرود از دیده چگونه رود جیحون نرود کان نمکی و در دل مجروحی خوناب ز چشم خونفشان چون…

آدم ز ادب فرشته اطوار بود با خلق خدا بخلق در کار بود هر کس که ز کبر پشت بر دیوارست آدم نبود صورت دیوار…

یا رب من اگر گناه بیحد کردم بر جان و جوانی و تن خود کردم چون بر کرمت امید کلی دارم برگشتم و توبه کردم…

هرگز بغم جهان فرسوده نیم وز هیچ متاع عالم آسوده نیم جز درد میم دامن همت نگرفت وز آب حیات دامن آلوده نیم اهلی شیرازی

هر دل که درو مهر کسی ریش کند از پرتو عشق روشنی پیشه کند گر سخت تر از سنگ بود آتش عشق بگدازد و صافی…

هر چند که پی برم بر اسرار نهان یکجو نبرم ره بسر و کار جهان یا رب تو بکار خویش مشغولم ساز وز کار جهانیان…

نقش سخنم بنقش نقاش بود جان است ولی نهان ز اوباش بود روزی که اجل طلسم ما را شکند این گنج نهان بر همه کس…

من پیرم اگر کشته شوم از ستمت این کشتن من باد مزید کرمت زان موی سیه سفید کردم ز غمت تا سرخ بخون خود کنم…

مانیم چو غنچه سر فرو برده به جیب باشد که دری گشاید از عالم غیب آن تازه جوان و صد هزاران خوبی ما پیر و…

گه صف گلی بصد زبان میگویم گاهی غم خود بصد فغان میگویم در گفتن بسیار ز روی همه کس شرمنده شدیم و همچنان میگویم اهلی…

گر مال خدا دهی تباهی ببرد ور نی همه را قهر الهی ببرد گر یک بره قربان نکنی صد بره ات گرگ از گله ات…

گر رند خراباتی و گر خلوتی است خواهان منند و عشق من شهرتی است کس نیست که نیست داغ مهری بدلش داغ دل من ستاره…

گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود رنجیده مشو ز دامن خون آلود هر کس که بخون در افکند بیگنهی بر دامن او…

کس نیست که کشته ایماه نشد روشن بتو غیر ناله و آه نشد بس عاشق خسته هم که آهی بکشد جان داد و زمردنش کس…

عیش و طرب از مایه هستی خیزد هستی گل از فراخ دستی خیزد در ساغر لاله جرعه خون دلست پیداست کزین جرعه چه مستی خیزد…

عالم که چو چشم باز کردی هیچست هر کار کزو بساز کردی هیچست چون صورت آینه تماشاش خوشست گر دست طمع دراز کردی هیچست اهلی…

صایم بود آنکه خاطری شاد کند نی آنکه ز روزه صرفه زاد کند نان ده که از آن فریضه شد روزه بخاق تا سیر هم…

شهدی همه نیش است و در او نوش کم است بگذار که با وجود هستی عدم است شهدی که تو چون مگس بر او شیفته…

زینگونه که عمر من درویش گذشت ضایع همه عمر من کم و بیش گذشت این نیز که مانده گر منم صاحب عمر ضایعتر از آن…

رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی شیطان طلبی غرقه عصیان گردی ای کور بصر شرم نداری که ز جهل رحمان بلی پیرو شیطان گردی اهلی…

دشمن چو توانا شود و خونخواره با او نبود غیر مدارا چاره هر چند که او کشد فروهل تو بلطف تا رشته عافیت نگردد چاره…

در عشق زبونی از زبردستی به درویشی و نیستی ز صد هستی به ما أهل غمیم و خنده و گریه ما از خنده عیش و…

در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد مجنون زرهی دید که سر بیرون کرد سنگی زد و کاسه سرش پر خون کرد آش عجبی به…

خورشید رخا ز مهر خود داد دهم کز بهر تو جان من دهم و شاد دهم گر جان بودم بقدر ذرات جهان از مهر تو…

چل سال بوادی طلب افتادم بستم کمر شوق و قدم بگشادم از هر طرفی که ره بجایی بردم بهر دگران نشانه یی بنهادم اهلی شیرازی

تا کی نگرم بدیده روشن خویش همچون مژه خار فتنه بر دامن خویش خون گریم از آن هوس که بینم باری گلهای طرب شکفته پیرامن…

تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید آه از جگر سوختگان کس نشنید فریاد از استخوان هم از زخم نخاست تیغ تو بنالید چو محروم…

بیگانه وشی که دیر دیرش بینند به زانکه بدوستی دلیرش بینند دریاب که گل بتازه روییست عزیز خوارست بهفته یی که سیرش بینند اهلی شیرازی

برخیز که بخت در سبب ساختن است ضایع منشین گر همه سر باختن است از دست منه عنان فرصت که حیات رخشیست که همچو برق…

با فتنه عشق خوبرویان مستیز خون خود از آب دیده خویش مریز ما غرقه شدم و میبرد ما را سیل باری تو که بر کنار…

ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست دریاب که استطاعت پای رواست در خانه چه پا شکسته مانی برخیز کز کعبه بعد ز لنگ ماندن نه…

ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی خوشتر بودت ازانکه یک نان بدهی در دیده ادراک تو چون اهل کرم گر جلوه کند حسن کرم…

ای کز مه خود چو سایه بی نور تری نزدیک تری و ز همه مهجور تری از کعبه مقصود چو رو تافته یی هر چند…

ای تازه جوان بیا و پیری بنگر در خاک نشسته ام فقیری بنگر در چشم رقیب از حقیری نایم پیری و فقیری و حقیری بنگر…

اهلی که مرید تو بود پیر فلک شاگرد غم تو گشت و استاد ملک گویا سخن او نمکی یافته است از چاشنی لعل تو ای…

اهلی بسخن کجا رسیدی باری زان حسن نهانی چه شنیدی باری سیمرغ ستایی تو و سیمرغ که دید؟ ور دید کسی تو خود ندیدی باری…

آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است گر سرکشد از خدمت او هیچکسی است در پهلوی گل گیا عزیزست چو گل از صحبت گل چو…

آن خواجه که خانه را بکهگل اندود کهگل بسرا ماند و او خود فرسود تن پرور بیعقل چه پرورد بناز گویی که ثبات برگ کاهیش…

آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر وز لب شکری داد بدین خسته جگر چون یاد کنم از آن شکر خواب سحر شیرین شودم مذاق جان بار…