رباعیات اسیری لاهیجی

ما چون ز ازل مست و خراب آمده ایم با ساغر و جام و باشراب آمده ایم تقوی مطلب زما چواز حکم ازل با شاهد…

روی تو نهان بپرده عالم شد مجموعه حسنت از جهان آدم شد اسمت بمراتب ظهورات صفات گه عالم و گه آدم و گه خاتم شد…

چون سبزه دمیده شد به بستان رخت بشکفت بنفشه در گلستان رخت دارد همه روز و شب فغان بلبل مست کافسوس که زاغ شد نگهبان…

ای روی ترا جمله جهان آئینه در مملکت هستی تو مائی نه حسن تو که از روی بتان مرئی شد رای تو بدی و دیگری…

ما را بجهان نیست بجز یک هوسی کایی و به پیش ما نشینی نفسی لعل لب خود بپرسشی بگشائی گوئی که بگو تو از کجائی…

روی تو ز مرآت جهان می بینم حسنت ز همه جهان عیان می بینم از غیرت اگر پرده برو افکندی در پرده کون ترا نهان…

جان و دل من فدای جانان بادا در حسن رخش دو دیده حیران بادا تا سر بودم همیشه اندر سرمن سودای سر زلف پریشان بادا…

ای ذات تو برتر از خیال من و ما ز آثار صفات تو جهان شد پیدا اشیاء همه غرق نور رویت بینم ای حسن و…

ما محرم اسرار الهیم ای دل ما واقف هر چیز کماهیم ای دل در ملک شهود و تخت تمکین و یقین بی هیچ شکی حاکم…

ذاتست و صفات بیحد و اندازه از وصف تو عالمی پر از آوازه هر ذره ز تو بوصف خاصی مخصوص برحسن تو خاص گلرخان تازه…

تا مهر جمال تو هویدا شده است از پرتو او دو کون پیدا شده است تا دیده برخسار تو بینا شده است جان و خردم…

ای دلبر شوخ بیوفائی تا چند در هجر تو جان به بی نوائی تا چند آخر بود این که جان بوصل تو رسد این دل…

یارم ز همه جهان مرا روی نمود دیدم که جهان جمله نمود او بود عالم همه مرآت جمال رخ اوست حقا که جز او نیست…

ما کاشف رمز علم الاسمائیم در بحر وجود در بی همتائیم گنجی که همه جهان طلسمات ویند گر راه بدان گنج بیابی مائیم اسیری لاهیجی

رندیم و حریف شاهد و پیمانه مخمور دو چشم جادوی مستانه از روز ازل نصیب ما عشق تو بود زان روی شدم بعاشقی افسانه اسیری…

تا مستی هستیت نگردد لاشی از جام وصال او کجا نوشی می تا در نظرت نقش توئی می ماند در کوی حقیقت نبری هرگز پی…

ای دل تو اگر باده عشقش نوشی باید که غمش بعالمی نفروشی هر لحظه اگر وصال او دست دهد چون اهل فراق در رهش میکوشی…

هر لحظه جمال دوست دیدن چه خوش است زان لب سخن بوسه شنیدن چه خوش است بربوی وصال او دل و جان مرا دامن ز…

ما جمله جهان مصحف ذاتت دانیم از هر ورقی آیت و صفت خوانیم با آنکه مدرسیم در مکتب عشق در معرفت کنه تو ما نادانیم…

دریای دلم نه قعر دارد نه کران چون ذره به پیش او همه کون و مکان دل مظهر علم حق بود ای نادان پیدا و…

تاجی ز خیال وصل تو در سرماست پیراهن درد هجر تو در برماست از لوح رخت حروف عالم خوانم مرآت رخ توزان سبب دفتر ماست…

ای دل به غم فراق دایم خونی وی جان بامید وصل جانان چونی شوقت همه روزه بیشتر میگردد زان رو که بعشق هر زمان افزونی…

هر لحظه رخت بحسن دیگر بینم هر دم به لطافتش فزونتر بینم هرجا بصفت بیش و کمش گر بینم نتوان که جمال تو مکرر بینم…

ما بنده عشق و از خرد آزادیم با درد و غم عشق تو بس دلشادیم چون حاصل عمر ما بجز عشق تو نیست گوئی مگر…

در عشق تو بی مذهبم و بی دینم نور رخ تو ز کفر و دین می بینم چون دل بصفای معرفت روشن شد در مرتبه…

جامی که می دو کون را جاست منم وان قطره که صد هزار دریاست منم حرفی که بکنه سراو گر برسی در وی همه کتاب…

ای در دل هر ذره ز تو سودائی از مهر جمال تو جهان شیدائی مست از می وصل تو چنانم که دگر از هستی خویش…

واصل بجهان بی مثالی مائیم عارف بصفات لایزالی مائیم در بحر هویتش چو فانی شده ام باقی ببقای بی زوالی مائیم اسیری لاهیجی

لعل لب تو از می ناب اولیتر دندان تو از در خوشاب اولیتر در خورد دلم بجز لب لعل تو نیست زان رو که شراب…

در پرتوحسن دلبری حیرانم کز مهر رخش چو ذره سرگردانم از جور و جفای یار بی مهر و وفا درمانده بدام درد بی درمانم اسیری…

تا سنبل زلف تو برآشفت بروی خلق از پی جست وجو شده کوی بکوی خواهی نشود واقف اسرار تو کس عارف که ترا بدید گفتی…

ای دل بغم فراق می باش صبور کاندر عقب فراق وصل است و سرور باآن قدو روی چون گل و سروسهی داریم فراغتی ز طوبی…

نور رخت از ظلمت زلفت پیداست لیکن نظر چنین نصیب داناست عارف ز جهان بروی تو می نگرد برکوری آنکه دیده اش ناپیداست اسیری لاهیجی

عمری بامید وصل دلبر بودم در آتش هجر او چو اخگر بودم تاره بحریم حرمتش یافت دلم دایم ز طلب چو حلقه بردر بودم اسیری…

داری سر جور و بیوفائی با ما پیوسته ازآن کنی جدائی باما یارب بود این که از سر مهر و وفا رخسار چو خورشید نمائی…

تا گشت دلم ز عشق پابست غمت از پای فتاد جانم از دست غمت از شوق گلستان رخت مرغ دلم چون بلبل بی نوای شد…

ای دیده همیشه طالب دیداری دانم همه دم هوای وصلش داری دلبر چو میان جان و دل گشت مقیم او را ز چه رو تو…

ناظر بکتاب روی خوبان زانیم کز روی نکو آیت حسنت خوانیم ما را چه خبر ز عالم و زهد وورع ما شیوه شاهدان نکو میدانیم…

گفتی چو غمت رسد ترا غمخوارم شادت کنم و بغم دگر نگذارم اکنون که ز پا فتادم از درد فراق بردست وصال جان ما بردارم…

دادم دل خود بعشق یاری که مپرس کردم هوس وصل نگاری که مپرس تا دل ببلای غم گرفتار آمد دارم ز جفاش روزگاری که مپرس…

تا دل بجفای عشق تو خو کردست صد کوه بلا به پیش او چون گردست درد تو شفای این دل درویش است هرکس نه چنین…

آنجا که منم نه ذات باشد نه صفات نه انجم و افلاک و عناصر نه جهات نه کشف و تجلی و نه حال و نه…

مائیم منزه از قیود ملکوت هستیم مقدس از صفات جبروت پیدا نبود ز ما، نه اسم و نه صفت پنهان بنقاب عزم اندر لاهوت اسیری…

عشق تو مرا ز عالم آزادی داد تاباد، غم عشق تو برجانم باد دایم دل و جان بیاد تو مشغولند هرگز بود آیا که کنی…

در بادیه عشق تو سرگردانم بی رهبر و زاد و بی سروسامانم از دست غم فراق ما را برهان در بزم وصال خویشتن بنشانم اسیری…

پیوسته مرا از او جگر پرخونست یک لحظه نپرسید که حالت چونست از جور و جفای او ننالم که مرا اینها همگی ز طالع وارونست…

ای حسن تو از روی بتان کرده ظهور روی تو بپرده جهان شد مستور زهاد ز درد هجر تو رنجورند عشاق ز باده وصالت مخمور…

معشوقه پرست لاابالی مائیم مست از می وصل ذوالجلالی مائیم فارغ ز خمار هجر در عین وصال در بزم شهود لایزالی مائیم اسیری لاهیجی

عالم ز جمال تو منور بینم برصورت آدمت مصور بینم هرکس که بدولت لقای تو رسید شادی جهان ورا میسر بینم اسیری لاهیجی

درد تو دوای این دل رنجورست وصل تو شفای جان هر مهجورست هر کو ز جهان جمال روی توندید نزدیک محققان ز عرفان دورست اسیری…