تک بیت ها – صائب تبریزی

می‌کند مستی گوارا تلخی ایام را وای برآن کس که می‌آید درین محفل به هوش

نچیده گل ز طرب، خرج روزگار شدم چو غنچه‌ای که به فصل خزان گشاده شود

نسخهٔ مغلوط عالم قابل اصلاح نیست وقت خود ضایع مکن، بر طاق نسیانش گذار

نگاه گرم را سر ده به جانم تا دلی دارم مرا دریاب ای برق بلا تا حاصلی دارم

نه لباس تندرستی، نه امید پختگی میوه خامم به سنگ از شاخسار افتاده است

نیست جز پای خم امروز درین وحشتگاه سرزمینی که زمین‌گیر توان گردیدن

نیست ما را در وفاداری به مردم نسبتی دیگران آبند و ما ریگ ته جوی توایم

هر چند از بلای خدا می‌رمند خلق دل را به آن بلای خدا داده‌ایم ما

هر که می‌بیند چو کشتی بر لب ساحل مرا می‌نهد از دوش خود، بار گران بر دل مرا

همان ریزند خار از ناسپاسیها به چشم من به مژگان گرچه از راه عزیزان خار می‌چینم

هوس هر چند گستاخ است، عذرش صورتی دارد به یوسف می‌توان بخشید تقصیر زلیخا را

یارب مرا ز پرتو منت نگاه دار شمع مرا ز دست حمایت نگاه دار

اختلافی نیست در گفتار ما دیوانگان بیش از یک ناله در صد حلقهٔ زنجیر نیست

از پاشکستگان چراغ است تیرگی زنگ کدورت از دل عاقل نمی‌رود

از خود مرا برون بر، تا کی در این خرابات مستی و هوشیاری، سازد بلند و پستم

از زاهدان خشک مجو پیچ و تاب عشق ابروی بی اشارهٔ محراب را ببین

از عزیزان جهان هر کس به دولت می‌رسد آشنایی می‌شود از آشنایان کم مرا

از می، خمار آن لب میگون ز دل نرفت داغ شراب را نتواند شراب شست

آستین بر هر چه افشاندیم، دست ما گرفت رو به ما آورد، بر هر چیز پشت پا زدیم

آمد کار من ورشته تسبیح یکی است که ز صد رهگذرم سنگ به سر می‌آید

آن نفس باخته غواص جگرسوخته‌ام که بجز آبلهٔ دل، گهری نیست مرا

ای خضر، غیر داغ عزیزان و دوستان حاصل ترا ز زندگی جاودانه چیست ؟

ای گل که موج خنده‌ات از سرگذشته است آماده باش گریهٔ تلخ گلاب را

با پاکدامنان نظری هست حسن را تا آفتاب سرزده، در خانه من است

بار بردار ز دلها که درین راه دراز آن رسد زود به منزل که گرانبارترست

بر جرم من ببخش که آورده‌ام شفیع اشک ندامت و عرق انفعال را

بر لب چاه زنخدان تشنه لب استاده‌ام آه اگر از سستی طالع نلغزد پای من!

بریز بار تعلق که شاخه‌های درخت نمی‌شوند سبکبار تا ثمر ندهند

بلبلان در راه ما بیهوده می‌ریزند خار دیده‌ای از دامن گل پاکتر داریم ما

به بوی گل ز خواب بیخودی بیدار شد بلبل زهی خجلت که معشوقش کند بیدار عاشق را

به دشواری زلیخا داد از کف دامن یوسف به آسانی من از کف چون دهم دامان فرصت را؟

به قسمت راضیم ای سنگدل، دیگر چه می‌خواهی خمار بی‌شراب از من، شراب بی خمار از تو

به هشیاران فشان این دانهٔ تسبیح را زاهد که ابر از رشتهٔ باران به دام آورد مستان را

بی محبت مگذران عمر عزیز خویش را در بهاران عندلیب و در خزان پروانه باش

پرده بردار ز رخسار خود ای صبح امید که سیه نامه چو شبهای گناه آمده‌ایم

پیش و پس اوراق خزان نیم نفس نیست خوشدل چه به عمر خود و مرگ دگرانی؟

تا گذشتی گرم چون خورشید از ویرانه‌ام از گرستن گل به چشم روزنم افتاده است

تو ز لعل لب خود، کام مکیدن بردار که به ما جز لب خمیازه مکیدن نرسد

جان می‌دهد چو شمع برای نسیم صبح هر کس تمام شب نفس آتشین زده است

چراغ مسجد از تاریکی میخانه افروزد شب آدینه باشد گوشهٔ محراب روشنتر

چنان گرم از بساط خاک بگذر که شمع مردم آینده باشی

چه ز اندیشه تجرید به خود میلرزی ؟ سوزنی بود درین راه، مسیحا برداشت

چو زلف ماتمیان درهم است کار جهان ازین بلای سیه، دور دار شانه خویش

چون بر زبان حدیث خداترسی آوریم ؟ ترک قدح ز بیم عسس کرده‌ایم ما

چون غنچه این بساط که بر خویش چیده‌ای تا می‌کشی نفس، همه را باد برده است

چون وانمی‌کنی گرهی، خود گره مشو ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نیست

حضور قلب بود شرط در ادای نماز حضور خلق ترا در نماز می‌آرد

خاکم به چشم در نگه واپسین مزن زنهار بر چراغ سحر آستین مزن

خط پاکی ز سیلاب فنا دارد وجود ما چه از ما می‌توان بردن، چه با ما می‌توان کردن؟

خودنمایی نیست کار خاکساران، ور نه من مشت خونی می‌توانستم به پای دار ریخت