تک بیت ها – صائب تبریزی

مرگ هیهات است سازد از فراموشان مرا من همان ذوقم که می‌یابند از گفتار من

مصیبت دگرست این که مرده دل را چو مرده تن خاکی به گور نتوان کرد

من آن وحشی غزالم دامن صحرای امکان را که می‌لرزم ز هر جانب غباری می‌شود پیدا

منم آن لاله که از نعمت الوان جهان با دل سوخته و خون جگر ساخته‌ام

می‌داشت کاش حوصلهٔ یک نگاه دور شوقی که می‌برد به تماشای او مرا

می‌کند روز سیه بیگانه یاران را ز هم خضر در ظلمات می‌گردد ز اسکندر جدا

نتوان به دستگیری اخوان ز راه رفت یوسف به ریسمان برادر به چاه رفت

نسازد لن ترانی چون کلیم از طور نومیدم نمک پرورده عشقم، زبان ناز می‌دانم

نکند باد خزان رحم به مجموعهٔ گل من به امید چه شیرازه کنم دفتر خویش ؟

نه دین ما به جا و نه دنیای ما تمام از حق گذشته‌ایم و به باطل نمی‌رسیم

نیرنگ چرخ، چون گل رعنا درین چمن خون دل از پیالهٔ زر می‌دهد مرا

نیست غیر از بحر، چون سیلاب، ما را منزلی گرد راه از خویش در آغوش یار افشانده‌ایم

هر چند حسن را خطر از چشم پاک نیست پنهان ز آب و آینه کن آن جمال را

هر که پا کج می‌گذارد، ما دل خود می‌خوریم شیشهٔ ناموس عالم در بغل داریم ما

هست در قبضهٔ تقدیر، گشاد دل تنگ حل این عقد ز سرپنجهٔ تدبیر مخواه

هنوزم از دهان چون صبح بوی شیر می‌آمد که چون خورشید، مطلعهای عالمگیر می‌گفتم!

یارب چه گل شکفته، که امروز در چمن گلها به جای چشم، دهن باز کرده‌اند !

ادب پیر خرابات نگهداشتنی است طبع پیران و دل نازک اطفال یکی است

از تندباد حادثه شمع مرا بخر چون دست دست توست، به دست حمایتی

از حوادث هر که را سنگی به مینا می‌خورد از دل خونگرم ما آواز می‌آید برون

از دور نیفتد قدح بزم مکافات زهری که چشیدن نتوانی، نچشانی

از طلوع و از غروب مهر روشن شد که چرخ هر که رابرداشت صبح از خاک، شام افتد به خاک

از مرگ به ما نیم نفس بیش نمانده است یک گام ز سیلاب به خس بیش نمانده است

آسمانها در شکست من کمرها بسته‌اند چون نگه دارم من از نه آسیا یک دانه را

امروز کرده‌اند جدا، خانه کفر و دین زین پیش، اگر نه کعبه صنمخانه بوده است

آنچه برگ عیش می‌دانی درین بستانسرا پیش چشم اهل بینش، دست بر هم سوده‌ای است

ای بحر، از حباب نظر باز کن، ببین کاین موج بیقرار به ساحل چه می‌کند

ای گل شوخ که مغرور بهاران شده‌ای خبرت نیست که در پی چه خزانی داری

اینقدر کز تو دلی چند بود شاد، بس است زندگانی به مراد همه کس نتوان کرد

بار گران، سبک به امید فکندن است عمری است بر امید عدم زنده‌ایم ما

بر حریر عافیت نتوان مرا در خواب کرد می‌شناسد بستر بیگانه را پهلوی من

بر روی هم هر آنچه گذاری وبال توست جز دست اختیار که بر هم نهاده‌ای

برنمی‌دارد به رغم من، نظر از خاک راه می‌فشاند بر زمین جامی که می‌باید مرا

بغیر عشق که از کار برده دست و دلم نمی‌رود دل و دستم به هیچ کاردگر

به بوی پیرهن از دوست صلح نتوان کرد کجا فریب دهد جلوهٔ بهشت مرا؟

به خموشی نشود راز محبت مستور چه زنی مهر بر آن نامه که مضمون پیداست ؟

به قرب گلعذاران دل مبندید وصیت نامه شبنم همین است

به یک کرشمه که در کار آسمان کردی هنوز می‌پرد از شوق، چشم کوکبها

بی نیاز از خلق از دست دعای خود شدم حاصل عالم ازین یک کف زمین برداشتم

پردهٔ عصمت ندارد تاب دست انداز شوق رو به کنعان کرد از دست زلیخا پیرهن

پیش ازان کز یکدگر ریزیم چون قصر حباب خیز تا چون موجهٔ دریا وداع هم کنیم

تا کرد ترک می دلم، یک شربت آب خوش نخورد بیمار شد طفل یتیم، از اختلاف شیرها

تنها نه اشک راز مرا جسته جسته گفت غماز رنگ هم به زبان شکسته گفت

جای شادی نیست زیر این سپهر نیلگون خنده در هنگامهٔ ماتم نمی‌باید زدن

جوانی برد با خود آنچه می‌آمد به کار از من خس و خاری به جا مانده است از چندین بهار از من

چنان ز تنگی این بوستان در آزارم که صبح عید بود روی گلفروش مرا

چه حاجت است به رهبر، که گوشهٔ چشمش کشد چو سرمه به خویش از هزار میل مرا

چو برگ، بر سر حاصل نمی‌توان لرزید کجاست سنگ، که دل از ثمر گرفت مرا

چون آمدی به کوی خرابات بی‌طلب بر طاق نه صلاح و فرود آر شیشه را

چون قلم، شد تنگ بر من از سیه‌کاری جهان نیست جز یک پشت ناخن، دستگاه خنده‌ام