تمنا توانگر

دل‌خانه‌ی آسمان پر از دل شده است این چهره به آن چهره مقابل شده است مانند دو روی سکه‌ی ارزشمند خورشید کنار ماه، کامل شده…

چه غمگینم هرات نازنینم که تنها خوشه‌ی روی زمینم منم گل‌دختر سرخی که باید میان خاک اندوهت بشینم تو ای انگشتر دنیا نگینم نمی‌دانم تو…

تقدیم به‌روح استادحسین‌زاده به خنده بگذر از این روزگار استادم که خنده‌های تو یک‌باره داده بربادم بریز خاک خودت را به‌روی صورت من که صبر…

ای‌روزگار تلخ فروخورده در لجن! زندان پایدار من آبی‌ست می‌ترسم از حقیقت بی‌پرده‌‌ات که آه! آن آسمان روشن و صاف تو آبی است! آبی که…

ابرها چقدر شبیه سقف‌ها هستند؛ ولی شباهت‌ها دردی را درمان نمی‌کنند. تنهایی! این درد مزمن بی‌پروا… به هیچ چیز و به هیچ روی درمان نمی‌یابد!…

‍ عشق یک اشتباه بود؛ ولی من به این اشتباه خوش بودم کرده‌اند از بهشت بیرونم چون به طعم گناه خوش بودم به سفیدی بخت…

‍ تردید بی‌معنی؛ بلی تردید، بی‌معنی اندوه با معنی ولی امید، بی‌معنی یاسین لبخند تو را با یأس می‌خوانم یک گل به روی صورتم خندید،…

هر چقدر هم که روی چمدان رنگ بپاشی؛ تصویر تلخ سفر از صورت ذهنش پاک نمی‌شود. دلت خواست پشت چمدان قفل و زنجیر نقاشی کن!…

من تمنای تو و یار تو و جان تو ام پس بمان؛ تا که نمانم به تمنای کسی! تمنا توانگر

ما زمانی ناکام می‌شویم که عزیزان مان که در کنار ما می‌خوابند به جای تکیه کردن به ما به قرص خواب‌آور پناه برند! تمنا توانگر

شبیه غروب شبیه غروب «شاه شهید» است! غروبی که از هوای کوه تلویزیون تا صدای سینمای پامیر به گوش سرک اول شاه شهید می‌رسید! این…

درخت می‌خواهد پرواز کند؛ اما نمی‌تواند پرواز کند. کوه می‌خواهد راه برود؛ اما نمی‌تواند راه برود. انسان می‌خواهد بزرگ شود؛ اما نمی‌تواند بزرگ شود.. ریشه‌ی…

چند بهار باید بگذرد؛ تا شکوفه‌یی درخت شود! چند فصل رنج باید بگذرد؛ تا دخترکی بانوی بلند بالای سیمین‌تن شود؟ رهگذران سایه‌ی درخت را ساده…

پنجره‌ی اتاق تو چوبی بود؛ پنجره‌ی اتاق من هم چوبی بود؛ ولی فرق دارد؛ چوب بهاری با چوب خزان زده! پنجره‌ی اتاق تو آبی بود؛…

باز کن با غصه‌ه‍ایت عهد دقیانوس را خشک کن با اشک‌هایت جام اقیانوس را تلخ بودم، تلخ! با شیرینیِ لبخند خود گفته بودی: بس کن…

آدم‌ها به خاطر چوکی خودشان را و عمرشان را به کشتن دادند و من به خاطر نشستن در آغوش تو… هیچ چوکی از زیر پای…

‍ شراب می‌شوم آن‌جا که جام بگذاری به پای فصل وداعم سلام بگذاری که سنگ‌دل شده یک شهر بعد رفتن تو مگر بیایی و سنگ…

‍ بعد از این بوسه‌ی تو خواب و خیالم باشد بوسه بر گونه‌ی تو کار محالم باشد تو همان حال عجیبی که مرا خواهد کشت…

نه قرار است شراب لب هر خم باشم نه قرار است که هم‌قصه‌ی گندم باشم بوسه‌یی هستم و از روی لبت می‌افتم چقدر سخت که…

من آمده‌ام تا که شکستت بدهم خونابه به چشم مستِ مستت بدهم گل داده بر آب و آبرو در کوزه من آمده‌ام که کار دستت…

گیسوانم رمان بلند هزار و یک شب است هزار و یک شب ملال بی‌پایان زنان با گیسوان‌شان قصه می‌گویند قصه گاهی سیاه قصه گاهی سرخ…

شبِ حضورِ تو را غرق در سرور کنم چراغِ کورِ خودم را فدای نور کنم به پای لنگ در آن راهِ رفته خواهم رفت که…

دگر پایان راه توست این‌جا بکش کفش قشنگت را مترسک همان کفشی که مال دیگران بود نقاب رنگ رنگت را مترسک! برای هرکه آمد رقص…

چنان که مرگ آغوشِ تو را چنان که مرگ زیباییِ تو را چنان که مرگ خنده‌هایِ تو را آغوش زنی پنهان، تمامیت تو را فراگرفته…

پرنده‌جان تو بمان! دنیا به رنگ‌رفته‌گی تو‌ کاری ندارد؛ دنیا از سیاهی تو وحشت نمی‌کند؛ دنیا تمام بال پرواز آدم را به تو داده است؛…

با ترسِ از دست‌دادن تو، سال‌ها گریه کردم. امروز تو را می‌بینم که لباس تنت را تکه تکه از تنم جدا می‌کنی و دار و…

«گفتم مگر به گریه دلش مهربان کنم!» ‍ چنان به گریه دچارت کنم که برگردی مگر که درک کنی بر سرم چه آوردی تو ای…

‍ سیاهم رفته از دستم، سفیدم رفته از دستم تمام رنگ‌هایی را که چیدم رفته از دستم خدای من کلیدم بود وقتی راه می‌رفتم خودم…

‍ بانو بگو که خوب بسازم؟ کجای تو؟ مرهم چه کرده است در این‌جا برای تو؟ تنهایی شگفت تو را بال داده است تنهایی همیشه‌گی…

نو رباعی ۱ ای کاش به جای برف و باران یک روز از سقف فرو ریخته نانی بچکد! ۲ پرواز مرا به خاطرِ خود بسپار!…

گناه از شاعران است آنان‌که کلاغ را به جرم یک‌رنگی به پرتگاه فراموشی فرستادند آنان‌که می‌دانستند بالاتر از سیاهی، رنگی نیست و نگذاشتند کلاغ یک‌رنگ‌…

سیاهم رفته از دستم، سفیدم رفته از دستم تمام رنگ‌هایی را که چیدم رفته از دستم خدای من کلیدم بود وقتی راه می‌رفتم خودم را…

درختان چه گناهی کرده‌اند؟ اگر غربت زیبا نیست! چشمه‌ها هویت شان را از دست نداده‌اند چشمه‌هایی‌که عکس کوزه بر شانه‌ی مرا فوتوشاپ شده نشان می‌دهند!…

چنان جیغی که صدایی ندارد؛ چون هفت‌تیرِ صدا خفه‌کن؛ چون دهانی که در زیر بالشت، خفقان گرفته است؛ چون مردی که در مرداب می‌افتد؛ چون…

به هر دلیل، اگر بی‌منی؛ ملالی نیست که عمر عهد و وفای مرا زوالی نیست تو در کنار کسی مانده‌ای و می‌خندی اگر کنار خودم…

آیینه جان امید مرا بی‌اثر مکن لطفاً به انجماد سکوتت سفر مکن آیینه جان تو آب گواراستی، بدان! دیگر به هیچ و پوچ خودت را…

آتش شده گرچه خانه و دور و برم با شعله نسوخته‌ست پا تا به سرم ای کاش که ناگهان در آتش افتم آن لحظه که…

‍ شاید شعرم بر کاغذ پاره‎یی نوشته شود که روزگاری درختی بوده است که تمام پرنده‌گان را نفس می‌داده درختی که سایه‌بان دو عاشق بوده…

‍ با خودم حمل می‌کنم یک عمر، شکم گندۀ پُرآبم را حجم سنگین قلب پُراندوه، مغز خالی پُرشتابم را پُرم از یک سوالِ بیهوده: من…

نه حلقه‌ی تَنگ مانده در آغوشم نه جای درنگ مانده در آغوشم با خاک تو حمامِ عزا می‌گیرم یک زلزله سنگ مانده در آغوشم تمنا…

من برای چه زنده‌ام آقا؟! زیر سقفی که هیچ آدم نیست بعد تو هرچه می‌کشم شب و روز، جز شکست و سکوت و ماتم نیست…

گل به چه کارم آید؟ وقتی دستانم بسته است. گل به چه کارم آید؟ وقتی گیسوانم باندپیچی شده است. دل‌شان خوش بود که محبت را…

شاید که آخرین گره کور تو بودی ای دخترک ساده که مجبور تو بودی رقاصه‌ی خودباخته با ساز هوس‌ها سکسفُن و چنگ و نی و…

در مسیری لباس‌های مرا خاک گوری گرفته بر دوشش طعم لب‌های من نمانده دگر بر لب آتشین خاموشش کت مشکی، عبای ملایی، چپن سبزه‌ی بدخشانی…

چقدر کوچکم آه ای طناب آویزان! مرا به مرگ خودم بی‌اجازه برگردان نمی‌رسد به تو دستم وگرنه می‌دیدی که تنگ حلقه و آغوش‌های بی‌پایان چقدر…

به خودت ایمان داشته باش به این‌كه قدرت داری؛ تك تك روزهای زنده‌گی‌ات را خودت در اختیار بگیری. باور كن نیرویی را كه درژرفای وجودت…

اندام‌های بسیاری عرض اندام کرده‌اند اندام‌هایی‌که پر از لوندی و سیمین‌تنی هستند مجسمه‌های مرمری و انعطاف‌پذیر کالبدهای پنبه‌یی و حریری عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی کلاغان نقطه‌های شگفتی…

‍ همه‌گی رفته‌اند تا معنا و تو در پوچی‌ات پیاده شدی که تو آغاز زشت پایانی بی‌سبب امتداد جاده شدی تو الفبای تیره‌گی‌هایی ادبیات زشت…

‍ صورتم را چروک می‌گیرد پیری از راه می‌رسد یک‌بار! این همه دلبری نمی‌ماند پس تو هم دست از سرم بردار تو نه آنی که…

‍ با باد رفتی؛ اما باران تو را نیاورد آه ای خوشی که لب نیز خندان تو را نیاورد نُه ماه پشت گریه نُه ماه…