ابیات پراکنده منوچهری دامغانی

هر که را شاه جهان بردارد و بنوازدش در سخا گر قطره‌ای باشد چو صد دریا شود آن نمی‌بینی که در باغ و چمن از…

نوآیین مطربان داریم و بربط‌های گوینده مساعد ساقیان داریم و ساعدهای چون فله

چون قلم بست او میان در هجو تو لیکن دهانش چون دوات از گفته‌های خویشتن پر لوش باد

آهو با شیر کی تواند کوشید جوجگک با باز کی تواند پرید

بکرده راست با مزمار شهرود بکرده راست با بربط ربابا

چو رستم گشت در کوشش، چو حاتم گشت در بخشش چو لقمان گشت در حکمت، چو سلمان گشت در عرفان

درع بش، آتش جبین، گنبد سرین و آتش کتف مشک دم، عنبر خوی و شمشاد موی و سر و یال

آرغده بر ثنای تو جان منست از آنک پروردهٔ مکارم اخلاق تو منم

زده به بزم تو رامشگران به دولت تو گهی چکاوک و گه راهوی و گهی قالوس

گر ندانی ز زاغور بلبل بنگرش گاه نغمه و غلغل

عجب دلتنگ و غمخوارم، ز حد بگذشت تیمارم تو گویی در جگر دارم دو صد یاسیج گرگانی

ز کین تو غمناک گردد عدو ز داشاب تو شاد گردد ولی

مهرهٔ ناچخ بکوبد مهره‌های گردنان نشتر ناوک بکاود عرق‌های سهمگین