ابیات پراکنده فرخی سیستانی

کاروانی بی سرا کم داد جمله بارکش کاروانی دیگرم بخشید بختی جمله رنگ

پیاده سپه آرای او دویست هزار چو پیل مست و پلنگ نژند و ببردمان

از حسن رای تست که گیتی سرای تست گیتی سرای تست ز کیماک تا خزر

یکی شادمانی بد اندر جهان خنیده میان کهان و مهان

صحرای سنگ روی و که سنگلاخ را از سم آهوان و گو زنان شیار کرد

پسر آن ملکی تو که به مردی بگشاد زعدن تا خزران و زخزران تا ککری

هر چون نگرم قصه من با کرم تو چون قصه آن اشتر و ماه است و عرابی

زو دوسترم هیچ کسی نیست و گرهست آنم که همی گویم پازند قرانست

بهانه جوید بر حال خویش و همت خویش کزان مزاج ذخیره ست و زین مزاج سپار

ناب است هر آن چیز که آلوده نباشد زین روی ترا گویم کازاده نابی

زسر ببرد شاخ و ز تن بدرد پوست بصید گاه ز بهر زه کمان تو رنگ

بهره تو آفرین می شد زسعد مشتری رقم خصم از نحس کیوان فریه و نفرین بود

هوازی مرا گوید آن شکرین لب که ای شاعر اندر سخن ژرف بنگر

راست گفتی عتاب او بر من هست از بهر بردن جناب

به مهمان هوازی شاد گردم ز دست رنج و غم آزاد گردم

نیکو مثلی زده ست شاها دستور بز را چه به انجمن کشند و چه به سور

دل بردو مرانیز به مردم نشمرد گفتار چه سودست چو ورغ آب ببرد

بفروز و بسوز پیش خویش امشب چندان که توان زعود و از چندن

نامه مانی با نامه تو ژاژست شعر خوارزمی با شعر تو لامانی

روز رزم از بیم او در دست و در پای عدو کنده ها گردد رکاب و اژدها گردد عنان

بر شاد گونه تکیه زده شاد و شاد کام دولت رهی و بخت مطیع و فلک غلام

میان خواجه و توو میان خواجه و من تفاوتست چنان چون میان زرو گمست

در ایوانی که تو خواهی ترا باغ ارم سازد چو ایوان مداین مر ترا ایوان و خم سازد

بدانسان که هستی چنان می نمای زن هرزه لاف و ختنبر مباش

مرا گریستن اندر غم تو آیین گشت چنانکه هیچ نیاسایم از غریو و غرنگ

د رتنور ویل بادا دشمنت از بلسک چینور آویخته

بخت شماو عز شما هر دو بر فزون وان مخالفان و بد اندیش در نهار

میدانت حربگاهست خون عدوت آب تیغ اسپر غم و شنه اسبان سماع خوش

تا مورد سبز باشد چون زمرد تالا سرخ باشد چون مرجان

با هنر او همه هنرها یافه با سخن او همه سخنها ترفند

من پیرم و فالج شده ام اینک بنگر تا نولم کژ بینی و کفته شده دندان

چون درو عصیان و خذلان تو ای شه راه یافت کاخها شد جای کوف و باغها شد جای خاد

ایا خورشید سالاران گیتی سوار رزمساز و گرد نستوه

ماه منیر صورت ماه درفش تست روز سپید سایه چتر بنفش تست

خیز تا گل چنیم و لاله چنیم پیش خسرو بریم و توده کنیم

ای کرده مرا خنده خریش همه کس مارا ز تو بس جانا مارا ز تو بس

من چون چنان بدیدم جستم زجای خواب با هو به دست کرده بر اشتر شدم فراز

تا نبود چون همای فرخ کرگس همچو نباشد به شبه باز خشین پند

ای دیده ها چو دیده غوک آمده برون گویی که کرده اند گلوی ترا خبه

کوس تو کرده ست بر هر دامن کوهی غریو اسب تو کرده ست بر هر خامه ریگی صهیل

تا سرخ بود چون رخ معشوقان نارنج تا زردبود چون رخ مهجوران آبی

اندر میزد حاتم طایی تویی به جود اندر نبرد رستم دستان روزگار

لیک نزدیک او چنان باشد که سگ از دور می کند دوله

تا زر نباشد به قدر سرمه تا لاد نباشد به شبه لادن

آشکو خد برزمین هموار بر همچنان چون بر زمین دشوارتر

گهی سماع زنی گاه بر بط و گه چنگ گهی چغانه و طنبور و شوشک و عنقا

تا خوید نباشد به رنگ لاله تا خار نباشد به بوی خیرو برفضل او گوا گذراند دل گرچه گوا نخواهند از خستو اندر میزد با…

از ره صورت باشد چون او گونه عنبر دارد و لادن