ابیات پراکندهٔ مثنوی ها- بحر خفیف – عنصری بلخی

گفت کاین مردمان بی باکند همه همواره دزد و چالاکند

هر که فرهنگ ازو فروهیدست تیز مغزی ازو نکوهیدست

بیوفا هست دوخته بدو نخ بد گهر هست هیزم دوزخ

زان مثا حال من بگشت و بتافت که کسی شال جست و دیبا یافت

گنجشک از آنکه فزون دارد تاو(؟) در کشیده بپشت ماهی و گاو

هرچه یابی وزان فرومولی نشمرند از تو آن ببشکولی

پادشاهی که با شکه باشد حزم او چون بلند که باشد

زود بردند و آزمودندش همه کاچالها نمودندش

گفت نقاش چونکه نشناسم که نه دیوانه و نه فرناسم

ویحک ای ابر گنهکاران سنگک و برف باری و باران

آب و آتش بهم نیامیزد بالوایه ز خاک بگریزد

تیره بر چرخ راه کاهکشان همچو گیسوی زنگیان بنشان

ساخت آنگه یکی بیوگانی هم بر آئین و رسم یونانی

گفتم این و گریختم ز عسس شاه شطرنج را نگیرد کس

هرچه واجب شود ز باد افراه بکنید و جز این ندارم راه