آرش شفاعی

از حوصلۀ روسری اش باد که سر رفت اوضاع جهان باز لب مرز خطر رفت او آمد و در کوچۀ ما ولوله افتاد او در…

از غزلهایش کمی، از بوسه هایش اندکی ای لب خوشبخت من! قند مکرر می مکی! این درخت گل که من در خانه دارم، ناقص است…

گاهی شب‌ها، می‌پرم از خواب خودم را می‌بینم که سال‌هاست چیزی نمی‌گوید و خیره شده است به تاریکی… آرش شفاعی

گیرم که مضطرب شده‌ای، غم گرفته‌ای دست مرا چه خوب، که محکم گرفته‌ای به به چه گونه‌های ترِ دلبرانه‌ای گلبرگ های قرمز شبنم گرفته‌ای در…

مثل تندیس فروریخته کورم، لالم جسد زنده ی در معرض اضمحلالم مثل وقتی که تو رفتی به سفر، غمگینم مثل وقتی که بخندی به کسی،…

در حنجره ام، کسی است که نمی گوید! در انگشتانم، کسی که نمی نویسد… چرا قلم تیز کنم؟! و دشمن بتراشم؟ چیزی نمی گویم و…