فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب اوحدالدین کرمانی

عشق آن نبود که آرزو می زاید وز خط خوش و خال نکو می زاید در حجرهٔ امکان تو زان سوی دو کون شمعی است…

عنبر که نه آن تست لادن به ازوست زان زر که تو را نباشد آهن به ازوست دشمن که هنر دید به از پنجه دوست…

گفتم که ره عشق مگر می دانم سرگردانم همین قدر می دانم از غایت سرگشتگی اندر ره تو من کافرم از پای زسر می دانم…

مقصود ز روزگار این یک نفس است جویندهٔ این حدیث بسیار کس است تذکیر مذکّران بی حاصل را در خانه اگر کس است یک حرف…

هر سر که به تیغ عشق افکنده شود در مرتبه بر ملایکش خنده شود بویی زمی وصال باید ورنِه عاشق به دم صور کجا زنده…

یاری که نشد مرا به فرمان همه عمر یک درد مرا نکرد درمان همه عمر چون دیدم گفتمش که داری سرِما گفتا که بلی ولی…

از خرمن خال تو ختن دانه گکی است وز عشق تو عقل عقل دیوانه گکی است شمع فلکی که آفتابش نام است پیش رخ چون…

امروز که یار من مرا مهمان است بخشیدن جان و دل مرا پیمان است دل را خطری نیست، سخن در جان است جان افشانم که…

اندر ره عشق اگر تو هستی غازی با خون و رگ و پوست چه می پردازی در شاهد شاهدی دگر پنهان است با آن شاهد…

ای دیدهٔ من فدای خاک در تو گر فرمایی به دیده آیم بر تو عشقت گوید که تو نداری سرما بی سر بادا هرک ندارد…

با عشق هزار قصّه گفتیم و شنید وز وصل به من شیفته بویی برسید وین قصّهٔ غصّهٔ مرا با غم تو تا آخر عمر آخری…

بیهوده مدام در تک و تاز ممان پیوسته اسیر شهوت و آز ممان گیرم که به صورت تو به معنی نرسی از عالم و معنی…

تا دست وصال تو نگیرم در دست وز دولت مسکونت نگردم سرمست نی لب روزی به خنده خواهم بگشاد نه چشم شبی زگریه خواهم در…

چندانک در آن لعل بدخشان نمکی است ظن می نبرد کسی که در کان نمکی است تا بر لب او بوسه ندادم نشدم آگاه که…

دارم سر آنک با سرِ رشته شوم با شاهد چون آب و گل آغشته شوم چون مرد نیم زنده نخواهم ماندن آن به که به…

در عشق اگرچه شور و شر بسیار است بودن بی عشق رهروان را عار است عشق است حیات عالم و عالمیان وآن را که نه…

در عشق سری و سرفرازی نخرند خودبینی و کبر و بی نیازی نخرند سرمایهٔ عشق عجز و بیچارگی است کانجا جَلدی و چاره سازی نخرند…

دل را طمع وصل تو می بود و ندید جان در غم تو سوده شد و سود ندید اندر طلب عشق تو ای جان و…

صحرای جهان بی تو مرا تنگ آید بی روی توَم جهان سیه رنگ آید آن نشنیدی که در مثلها گویند محنت زده را ز هر…

عشق است که کوه را به پستی آرد وز کعبه به سوی بت پرستی آرد بی درد هزار داغ بر سینه نهد بی باده هزار…

کردم نظری به سوی او دزدیده نادیده ستد جان و دلم را دیده مسکین باشد کسی که بیند رویش وانگه نشود زعشق او شوریده اوحدالدین…

گفتی که چو باد عشق گرد انگیزد از دیدهٔ تو سیل چرا می ریزد در آتش سودای تو می سوزد دل چشم آب بر آن…

من دل زتو برنمی کنم فارغ باش در پای تو سر می فکنم فارغ باش تا در تنم از جان رمقی خواهد بود من بی…

هر کاو رقمی زعقل بر دل بنگاشت یک لحظه زعمر خویش ضایع نگذاشت یا در طلب رضای یزدان کوشید یا راحت تن گزید و ساغر…

یاری که به وقت کار در کار آید وی را چو طلب کنی دل افگار آید این یار که بار تو کشد کم یابی گر…

از دل خبری دیدهٔ غمّاز آورد واندوه زساز رفته ام باز آورد نادیده دلم زفتنه ها ایمن بود عشق آمد و باز فتنه ها باز…

امروز هر آن کسی که گل می بوید با او به زبانِ حال گل می گوید کز یار به هر جفا جدایی مَطلَب کز خار…

اندر ره عشق اگر شوی صادق تو بی درد سر نطق شوی ناطق تو گر حضرت عشق را شدی لایق تو معشوق تو و عشق…

ای عشق تو داده خواب مستانه به عقل شادم به تو چون مردم فرزانه به عقل هر لحظه به دیدار تو محتاج ترم چون مرده…

با گل گفتم قدر عزیزان داری چون خار چرا زیر قدمها داری گل گفت مرا به رنگ و بو پنداری است من خوار زپندار خودم…

بی کامی به زکامرانی بی عشق خود هیچ بود حال جوانی بی عشق در عشق بمردن به یقین می دانم خوش تر باشد که زندگانی…

تا کی گویی که راه حق باریکی است دوری تو زکار ورنه ره نزدیکی است شمعی است درون دل که عشقش خوانند تا پر نشود…

چندت گویم گر سر مردم داری می باش دلا گر سر مردم داری تا کی جویی زمردمی بیزاری یکباره چرا زمردمی بیزاری اوحدالدین کرمانی

داری سر آنک عشق بازی با ما ببُری زهمه خلق و بسازی با ما کار دو جهان در سر کار تو کنیم گر شرط کنی…

در عشق تو جان بازم خود سر چه بود چون نیست غم تو سرسری سر چه بود گفتی که به ترک سر توانی گفتن گر…

در عشق فدای دلبران باید بود با هر چه جز اوست سرگران باید بود آن را که سری به دست ناید که نهد خاک کف…

دوش این چشمم که دُرّ مکنون می ریخت تا صبحدمی از رگ جان خون می ریخت دُرّی که به سالها به جمع آمده بود دامن…

عاشق باید که او مشوش باشد وز دیده و دل در آب و آتش باشد ناخوش باشد زعاشقان معشوقی معشوق که عاشقی کند خوش باشد…

عشق تو زخاص و عام پنهان چه کنم دردی که زحد گذشت درمان چه کنم خواهم که دلم به دیگری میل کند من خواهم و…

عشقت به نظارهٔ دلم می آید تا در بندش چگونه می فرساید گر وصل رخ تو یک نظر بنماید بند دل فرسوده مگر بگشاید اوحدالدین…

گفتند جماعتی زبس نادانی با ماه که رخسارهٔ او را مانی در حال مَه از شرم فرو رفت خجل یعنی که مرا نباشد آن پیشانی…

من شمع زنور جانفزایش سازم شکّر زخطاب دلربایش سازم مستی من از شراب عشقش باشد شاهد که خود اوست دیده جایش سازم اوحدالدین کرمانی

هرگه که تو با فرشته بین بنشینی چون او باشی گر آشنای دینی گیرم که فرشته را نبینی آخر آن کس که فرشته بیند او…